Nie otwieraj oczu (2018)

Rzadko sepaczę filma. W ogóle jestem człowiekiem słowa pisanego, ale jak już coś sepaczę, to raczej seriala. Niestety, w kinie fantastycznym widzę przewagę efektów nad fabułą, a do tego drażniącą poprawność polityczną. W tym roku obejrzałem może z dziesięć filmów SF/fantasy/horror, z czego może ze trzy uważam za udane.

W tej trójce jest właśnie Nie otwieraj oczu. Być może dlatego, że to dzieło Netfliksa, więc bez kosmicznego budżetu.

Tak właściwie to wielkiej oryginalności w tym nie ma. To typowy film postapo, jakich masę dostajemy ostatnimi czasy. Fabuła standardowa, z trzema podstawowymi elementami: początek apokalipsy z paniką na ulicach, grupa bohaterów ukrywająca się w domu, wreszcie ucieczka do bezpiecznej enklawy.

Dlaczego wiec ten film mi się spodobał... Zadecydowało o tym kilka elementów. Pierwszy, to nietypowy „wróg”. Zazwyczaj w postapo pojawiają się zombi, rzadziej kosmici lub wampiry – zwalcza się to standardowo, czyli pistoletem, kołkiem i pałką. W Nie otwieraj oczu mamy jakieś „coś” – trudno określić co to właściwie jest, ale pewnie nie pobłądzę nazywając to demonami. I z tym się nie walczy, bo demony nie atakują fizycznie. Czymże więc się przejmować... Otóż wystarczy spojrzeć na takiego demona i zaraz człowiek odczuwa nieodpartą chęć popełnienia samobójstwa. Zatem, żeby przeżyć, trzeba nie patrzeć. Mamy więc bohaterów poruszających się po omacku.

Dość oryginalna jest też główna bohaterka, bo na początku apokalipsy widzimy ją w ciąży, a potem jako opiekunkę dwójki małych dzieci (upilnować bachory, żeby nie patrzały...).

I nie zdradzam Wam teraz zbyt wiele z fabuły. To za sprawą prowadzenia akcji. Na początku widzimy bohaterkę z dwójka maluchów płynących łódką po rzece. A co było wcześniej dowiadujemy się z retrospekcji. Z jednej strony to zabieg nieco ryzykowny – porównując „teraz” na rzece i „wcześniej” z grubsza wiemy co się wydarzy, kto przeżyje, kto nie. Z drugiej strony jednak, taka konstrukcja pozwala utrzymać tempo akcji. A przy tym i tak zostaje tyle niewiadomych, że jakoś film nie przynudza. Wręcz przeciwnie – ktoś to fajnie określił na filmwebie: „film wciągający, niepokojący, wręcz hipnotyczny”.

W każdym razie – warto obejrzeć. Pod warunkiem, że komuś nie przeszkadza poprawność polityczna (nienawiść do białych mężczyzn, wyznań innych niż islam – to jest lewacka poprawność). Bo jeśli bohater jest białym mężczyzną, to jest albo wredny, albo ciulowaty, albo psychiczny, albo chociaż niepełnosprawny (biały niepełnosprawny, w myśl lewackich idei, staje się honorowym Murzynem). Silni, dobrzy i mądrzy to kobiety, Murzyni i Azjata.

Ocena: 7/10

Nie otwieraj oczu (2018), tytuł oryginalny: Bird Box.

Reżyseria: Susanne Bier.

Scenariusz: Eric Heisserer.

Produkcja: USA.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.