Adrianna Biełowiec, Gen 56

Aksel szybko poczuł dezorientację. (...) To nie miało sensu. (str. 123)

Czytelnik może dezorientacji nie odczuwa, ale również ma wrażenie, że to nie ma sensu.

Sikora strzelał wokół do wszystkiego, co nie było nim. (str. 90)

Bo jakby strzelał do tego, co było nim, to byłoby znacznie gorzej :D Ale, musicie przyznać, że zdanie cudowne. Aaa, żeby nie było, że wybrałem jedno jedyne kulawe zdanie:

USA chciała pognębić Chiny, bojąc się jej wzrastającej potęgi gospodarczej. (str. 13).

Tak: ta Chiny, ta USA (ta Kopernik i ta Hitler). Już wiecie, że mamy do czynienia z potworną grafomanią (UWAGA! Z informacji w stopce wynika, że książka przeszła redakcję i dwie korekty!)?

Kupiłem ten wyrób książkopodobny zupełnie przypadkowo. Ot, autorka udziela się na grupie krewetkowej, przeczytałem tam jakieś jej porady, zdała mi się sympatyczna; i tak myślę: „Skądś znam to nazwisko”. To dawaj w googla. Czytam, że to pisarka SF, mająca na koncie już osiem książek. Do tego jakieś nowo powstałe wydawnictwo wzywa recenzentów do recenzowania tegoż Genu 56. Opis powieści zachęcał: survival horror SF; lubię, miałem nadzieję na coś w stylu filmu Pitch Black. Dobry ze mnie człek, więc odpowiem na wezwanie wydawcy. I tak nabyłem drogą kupna to coś w Empiku. Hmmm... Okładka taka dosyć bohomazowata, ale nie oceniaj książki po okładce.

Krótko treść: toczy się właśnie czwarta wojna światowa. Niejaki Aksel Sikora coś tam narozrabiał w wojsku, grozi mu odsiadka, ale nieoczekiwanie dostaje ofertę: nie pójdzie do pudła, jeśli zgodzi się wziąć udział w misji na planetę krążącą wokół gwiazdy Proxima Centauri b. Aksel wybiera misję. Zostaje zahibernowany (nie wiadomo po co, skoro lot ma trwać tylko kilka miesięcy – jak to się spina od strony kosztów i ryzyka dla zdrowia zahibernowanych?) i pooooleeeeciał. Po czym się budzi, cała planeta opanowana jest przez wrogie obce formy życia, ale jest też trochę ludzi. Aksel wędruje na szagę i rżnie wszystko co się rusza i nie przypomina człowieka. I właściwie to cała akcja. Wydarzenia popi... lecą na łeb na szyję, nawet nie ma czasu na przemyślenia (inna rzecz, że tu lepiej nie myśleć).

W zamierzeniach autorki, zakończenie miało być przewrotne, ale nie wyszło – Adrianna Biełowiec tak „zręcznie” podrzuca nam tropy, że największy idiota najdalej po kilku stronach (od przebudzenia Aksela) skuma o co biega. Tym samym zamiast zaskoczenia na końcu, czytelnikowi towarzyszą długie rozmyślania nad IQ Sikory, który nie domyślił się.

Strony science tego wyrobu książkopodobnego nawet nie ma co analizować, bo to takie science jak w komiksach Marvela – radosna twórczość bez cienia dbałości o sensowność.

Główny bohater prosty jak budowa cepa, psychologii nie zdiagnozowano. Inteligencji również nie zdiagnozowano (jeśli ktoś z Was weźmie to do ręki, polecam porównać spostrzeżenie bohatera ze strony 123 z jego planami ze strony 125). Aksel wzbudza w czytelniku emocje porównywalne z tymi, które towarzyszą nam przy konsumpcji porannej buły (czyli żadne).

Innych bohaterów brak, mamy tylko statystów: pojawiają się, wygłaszają swoje kwestie i znikają. Ot, Aksel potrzebuje jakichś informacji, to zupełnym przypadkiem spotyka kogoś, kto może ich udzielić; i oczywiście napotkany robi wykład. Dziwnym trafem, nikt nie wpadł na pomysł, żeby oświecić bohatera w kwestii najważniejszej (jakiej – nie będę spojlerował).

Językowo jest to także prościuteńkie, to język z wypracowania ucznia klasy 8 szkoły podstawowej, upstrzony kolokwializmami, ale do tego autorka od czasu do czasu wciska kilka mądrych słówek. Dam próbkę:

Cały pojazd był utytłany wyschniętą posoką oraz wnętrznościami obcych, w które walnął rozpędzony albo których bojówkarze rozwalili po drodze; Aksel miał skojarzenia z infernalnym, abstrakcyjnym grafitii. (str. 80).

Do tego mamy trochę błędów, typu nieprawidłowe używanie posiadać, nieprawidłowe używanie oraz, ale w tym przypadku są to drobiazgi niewarte uwagi – żeby tylko takie zastrzeżenia były.

Gen 56 to minipowieść – sam tekst zajmuje 130 stron, ale z wielką czcionką i ilustracjami. Gdyby to było ciut dłuższe, nie doczytałbym do końca, zanudziłbym się na śmierć.

Podsumowanie: jeśli masz dwanaście lat i czytujesz głównie posty na Instagramie, to śmiało bierz, powinno ci się spodobać. Ale jeśli nie masz dwunastu lat i czytujesz coś więcej, niż posty z Instagrama, omijaj szerokim łukiem.

OCENA: 3/10.

A. Biełowiec, Gen 56, Wydawnictwo Hm, Wojkowice 2023, stron: 140.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie