Anne Rice, Godzina czarownic, cz. 1

Wreszcie coś miłego. Wcześniejsza moja znajomość z Anne Rice ograniczała się do Wywiadu z wampirem i trylogii BDSM porno o Śpiącej Królewnie. Żadna z tych książek nie przypadła mi do gustu. Wywiad z wampirem być może dlatego, że uprzednio oglądałem film (ten jedynie słuszny z 1994 roku – serialu, popłuczyn skażonych woke, z 2022 roku nawet nie zamierzam testować).

Cztery książki, satysfakcja z lektury nader umiarkowana, to odpuściłem sobie tę pisarkę. Ale w bibliotece rzuciły mi się w oczy dwa opasłe tomiszcza Godziny czarownic, nie mnie to nie kosztuje, to sprawdzę pierwszy tom. I była to bardzo mądra decyzja :D

Fani wartkiej akcji zdecydowanie nie będą usatysfakcjonowani lekturą. Jest to tylko pierwsza z dwóch części powieści, która to powieść jest pierwszą częścią trylogii. I tu autorka zajęła się wprowadzeniem czytelnika w temat oraz rozstawieniem figur na szachownicy. Przy czym akcja nie jest liniowa, co rusz cofamy się w czasie (aż do XVII wieku), by zrozumieć pochodzenie i fenomen czarownic z rodu Mayfair. Przeszłość poznajemy czy to z opowieści „świadków”, czy też raportów tajnej organizacji Talamasca, która od tysiąca lat bada zjawiska paranormalne.

Dla mnie te retrospekcje to akurat słabsza część książki. O ile historia pierwszych czarownic – plantatorek z San Domingo – wciąga, o tyle później, po przeniesieniu do Nowego Orleanu, mnogość Mayfairów i ich koligacji zaczyna nieco nużyć. I nie do końca rozumiem po jakiego grzyba aż tak się o nich rozpisywać? Chodzi o uzmysłowienie czytelnikowi, jaki specyficzne... mmmm... nazwijmy to metody reprodukcyjne zdarzyły się wśród Mayfairów? Może ogarnę to po lekturze drugiej części.

Obecnie Talamasca wie o istnieniu około pięciuset pięćdziesięciu potomków używających nazwiska Mayfair; z pewnością połowa z nich zna główną, nowoorleańską, gałąź rodu i wie co nieco o legacie, nawet jeśli wiele stopni pokrewieństwa dzieli ich od spadkobierców dziedzictwa.

Lepiej jest z powieściowym „teraz”. Główna gałąź rodu i jej siedziba zdają się upadać – szaleństwo, izolacja, dewastacja. Nawet jeśli aktualna głowa (a może raczej regentka) rodziny, panna Carlla Mayfair, starała się to trzymać w kupie.

Wiedział jednak, że spacer po ogrodzie nie jest możliwy, nawet daleko od smrodu idącego z basenu. Kępy ciernistych bugenwilli wystrzelały tam spod dzikich wawrzynów. Tłuste cherubinki, pomazane szlamem, wyzierały niby duszki spod rozrośniętej werbeny.

A przecież kiedyś bawiły się tu dzieci. (...)

Bananowce o błyszczących liściach wyrosły tak wysokie i gęste, że tył ogrodu, aż do ceglanej ściany, zmienił się w dżunglę.

Ta posiadłość przypominała jego pacjentkę – piękna, lecz zapomniana przez czas, przez ludzką niecierpliwość.

„Teraz” mamy troje bohaterów pierwszoplanowych. Na razie najlepiej zarysowaną jest lekarka Rowan Mayfair – wychowywana z daleka od rodowej siedziby, zupełnie nieznająca krewniaków i nie mająca pojęcia o dziedzictwie rodu; i skrywająca mroczną tajemnicę. Trochę w jej cieniu jest Michael Curry – przedsiębiorca, który po wypadku na łodzi przeżył śmierć kliniczną i wrócił do życia z nowym talentem. Natomiast – przynajmniej na razie mam takie wrażenie – Aaron Lightner z organizacji Talamasca został wprowadzony jako dostarczyciel informacji. Bohaterowie i relacje między nimi wywołują zainteresowanie, ale jeszcze nie wiem ku czemu to dąży.

Rebis wydał Godzinę czarownic w dwóch tomach, wcześniej Amber w czterech – opisywanej tu cz. 1, w wydaniu Amberu odpowiadają cz. 1-2

To wszystko nie brzmi to zachęcająco, co? No wiem. Zatem teraz plusy. Jest to zdecydowanie nieszablonowa powieść, daleka chyba od wszystkiego co czytałem na niwie fantasy. Nie ma w niej częstego w fantasy infantylizmu. No i język – Anne Rice zdecydowanie miała w nosie zasady z kursów kreatywnego pisania. Pisała w sposób bardzo staroświecki, z przewagą opisu nad dialogiem, ale pisała bardzo ładnie, plastycznie i klimatycznie, wciągając czytelnika w rozgryzanie tajemnic Mayfairów. Pewnie ten język sprawił, że w ogóle przebrnąłem partie retrospekcyjne.

Nie jest to książka łatwa i przyjemna. Ale jeśli stawiasz klimat ponad akcję, jeśli szukasz niesztampowej fantasy, to może być dla Ciebie. Polecam, choć na razie jeszcze dość niepewnie, bo przecież za mną tylko rozdęty prolog. Ocena na ten moment, może się zmienić po lekturze drugiej części.

OCENA: 8/10.

A. Rice, Dzieje czarownic z rodu Mayfair, t. 1: Godzina czarownic, cz. 1, tłum. A. Czajkowska i H. Pustuła, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2009, stron: 756.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie