Czerwiec – raport z biblioteczki

Lato to dobry czas na uzupełnianie biblioteczki o starsze pozycje – nie wiem czy to fakt, czy moje (błędne) wrażenie, ale chyba od czerwca do września wydawcy zapadają w sen letni. Może kanikuła nie sprzyja sprzedaży książek.

W każdym razie wszedłem na stronę taniej księgarni dedalus.pl w konkretnym celu; miałem kupić trzeci tom Opowieści rodu Otori. Ale skoro wszedłem, to przejrzałem co tam jeszcze mają. I przyszła paczuszka z kilkunastoma pozycjami. W większości nazwiska autorów nic mi nie mówią – do przetestowania.

A cóż lepiej się nadaje do testów od antologii? Jeśli chodzi o pierwszą, tę z wydawnictwa Copernicus Corporation, nazwiska robią wrażenie: Jeff VanderMeer, Steven Erikson (za tym akurat nie przepadam, ale może kiedyś trafię na coś jego autorstwa, co pozwoli mi zrozumieć jego zdumiewającą popularność), Mike Resnick czy Lucius Shepard. Jednak recenzje ta antologia ma nienajlepsze. Druga – z Fabryki Słów – to taki zsyp, od autorów sprzed potopu, po współczesnych.

Drozdy nie wiem z czym zjeść, recenzje były różne. Za równowartość kilku piw można sprawdzić czy rację mieli zachwyceni, czy krytycy.

Słońce Słońc, wydane przez śp. Ars Machinę, recenzje miało niezłe.

I jeszcze raz dałem się skusić na Lumleya. W Dedalusie było kilka jego książek, ale poczytałem opinie i tylko ta miała jako takie.

Książki Dennisa L. McKiernana były dość dobrze oceniane. Czasem gdzieś mi się przewijały w tanich księgarniach, ale jakoś nigdy nie mogłem rozkminić czy to nadaje się do samodzielnego czytania, czy też raczej to tom ochnasty cyklu. Teraz doczytałem, że to faktycznie cykl, ale Smocza zguba jest chronologicznie pierwszym tomem (podobno najlepszym) i nadającym się do samodzielnego czytania. Swoją drogą to już staroć, wydany przez ISA w 2004 roku.

Michelle Paver oczywiście kojarzę z sagi prehistorycznej – czytałem pierwszy tom, ani mnie zachwycił, ani odrzucił, ot przeciętne czytadło dla młodzieży. Natomiast Cienie w mroku kupiłem na fali entuzjazmu wywołanego Terrorem Simmonsa. Bo u Paver też mamy Arktykę – trzeszczący lód, arktyczne przestrzenie i przytłaczającą ciszę – jak wydawca reklamuje w blurbie. Element fantastyczny to coś, co kryje się w mroku. Brzmi bardzo znajomo. Nie, nie spodziewam się, że Paver dorównała Simmonsowi, aż takim optymistą nie jestem. Ale mam nadzieję na miłą lekturę.

I japońszczyzna – trzeci tom Opowieści rodu Otori, fantasy inspirowanego średniowieczną czy wczesnonowożytną Japonią oraz słynny Shogun Clavella. Vis-a-vis Etiuda bardzo ładnie wydaje Sagę Azjatycką Clavella, więc pewnie kupię całość w ich wydaniach, tym bardziej że teraz zorientowałem się, że moje wydania innych części (Król szczurów, Tai-Pan i Gai-Jin), gdzieś sobie poszły.

Trzy pozycje z polskiej fantastyki, w tym Uznańskiego, Żałując za jutro, które Beatrycze z Esensji uważa za najgorszą pozycję z polskiej fantasy. Zobaczymy czy ma rację, ale z tego co pamiętam to chyba opowiadania z tego samego uniwersum (a może fragmenty powieści?) były drukowane na łamach śp. miesięcznika Science Fiction, Fantasy i Horror – wspominam nie najgorzej.

Błotnego czytałem dokładnie nic. Ale jak tu nie wziąć do testowania książki za całe 2 zł... Z recenzji wnioskuję, że to takie trochę ambitniejsze SF.

Łukasz Śmigiel znany jest jako autor horrorów, ale ta powieść to chyba raczej dark fantasy.

Bonabo i ateista to książka, o której było dość głośno, więc zaskoczyło mnie, że wylądowała w Dedalusie. Ale też rozeszła się błyskawicznie – dostałem ostatni egzemplarz, niestety, z pogniecionymi narożnikami okładki.

Europę na peryferiach wydało Wydawnictwo Marek Derewiecki, którego polityki za diabła nie ogarniam. Dlaczego? Otóż windują maksymalnie ceny na początku, by po kilku miesiącach wrzucać książkę do tanich księgarń za grosze. Proszę, obok przykład innej ich książki – bardzo ważnej dla historyka. Najpierw cena z kosmosu – 166 zł, potem tania księgarnia. Europa na peryferiach też początkowo miała cenę z kapelusza – np. 103,25 zł w Znaku i Empiku – a teraz można kupić za kilkanaście zł.

Co do książki Baszkiewicza, ze wstydem, przyznaję, że kupiłem ją... pomyłkowo. Ot nie sprawdziłem tytułu, tylko oparłem się na skojarzeniu – myślałem, że to wznowienie jego debiutanckiej pracy Powstanie zjednoczonego państwa polskiego na przełomie XIII i XIV wieku (marksistowskiej, ale ciekawej).

Z historii/archeologii przybyły jeszcze dwa zbiory artykułów poświęconych początkom Polski. Przy takich zbiorówkach często dostajemy odgrzewane kotlety – każda uczelnia chce zrobić konferencję, w koło Macieju zaprasza się tych samych naukowców (o Śląsku opowie Moździoch, o Wielkopolsce Kara, o Małopolsce Poleski, o Kaliszu Buko, jakieś dyrdymały wysmaży Urbańczyk itd.). Wiadomo, że autor, który występuje ileś razy w roku na konferencjach, nie będzie za każdym razem prezentował nowinek – to potem mamy masę artykułów opisujących te same badania z tymi samymi wnioskami.

Ale akurat te dwa tomiki prezentują się zupełnie przyzwoicie. Tylko taka uwaga – jeśli archeolog próbuje ustalić coś z dziejów politycznych, to należy do tego podchodzić bardzo ostrożnie, by nie rzec: sceptycznie. Gdyby brać za dobrą monetę ich wszystkie wnioski, to bardzo interesująco wyglądałaby mapa Polski gdzieś około 970 roku – państwo Piastów składałoby się z trzech enklaw bez łączności terytorialnej ze sobą (Wielkopolska wschodnia, okolice Sandomierza i Lublina oraz jakiś kawałek wybrzeża). Niestety, archeologów często ponosi wyobraźnia i próbują nam rysować granice kierując się np. różnicami i podobieństwami glinianych skorup, a przy tym całkowicie ignorują wiarygodne i jasne źródła pisane. Żeby nie być gołosłownym: śp. Marek Dulinicz uważał, że Mazowsze znalazło się w państwie piastowskim dopiero w XI wieku. Jak wobec tego wyjaśnić sąsiedztwo z Rusią znane z Ibrahima ibn Jakuba i Dagome iudex? To już „wyjaśnił” Przemysław Urbańczyk: źródła się mylą (tylko PU poznał prawdę objawioną), a Mazowsze było ziemią niczyją, którą eksploatowali tak polscy Piastowie, jak i ruscy Rurykowicze. Szkoda eksploatować klawiaturę na komentowanie tej radosnej twórczości.

I na koniec odnotuję, że przybyły kolejne dwa tomy Superbohaterów Marvela (obok rozrastająca się panorama). Niestety, poziom komiksów leci na łeb na szyję, a tłumaczenia wciąż liche.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.