Marzec-kwiecień 2018 – raport z biblioteczki

Przegląd za dwa miesiące, bo przez grypsko w marcu prawie nie wychodziłem z domu i prawie nic nie przybyło. Prawie nic, czyli dwie książki – raz historia, raz fantastyka. A w kwietniu książek zero – kupiłem za to piętnaście komiksów (co moja kieszeń nieco odczuła, bo jednak komiksy są znacznie droższe od książek).

I zacznę właśnie od komiksów. Duża różnorodność – pięć amerykańskich (przy czym żadnego z trykociarzami, bo Chłopaków chyba do tej szuflady nie wetkniemy). Europejskich siedem – a wśród autorów Francuzi, Włoch, Hiszpan, Szwedzi i Polak. Na dokładkę trzy razy Japonia.

Po wcześniejszym nabyciu tomów 1 i 2 Druuny, teraz kupiłem tomik ZERO (autor, Paolo Eleuteri Serpieri jest Włochem, ale pierwotnie komiks ukazywał się we Francji). To komiks bez słów; cała fabuła przedstawiona jest za pomocą obrazów (i teraz co się robi z takim komiksem – bo chyba nie czyta?).

Przyznam, że już dawno straciłem nadzieję, że kiedyś doczekamy się po polsku dzieł Hiszpana Vicente Segrellesa. Ten autor już przed „wiekami” zwrócił moją uwagę, bo kadry z jego komiksów zdobiły w latach dziewięćdziesiątych okładki Nowej Fantastyki i książek wydawnictwa Alfa (tu jedną można zobaczyć – Fletcher Pratt i L. Sprague de Camp, Żelazne zamczysko). W Najemniku każdy kadr to de facto obraz malowany farbami olejnymi.

Oba komiksy – Druuna i Najemnik – świetnie wydane przez Kurca (acz Druuna lepiej – oprawa płótnopodobna + obwoluta). Tylko, kurcze, czemu to takie drogie (okładkowo: Druuna – 79 zł za 80 stron, Najemnik – 49,90 zł za niby 64 strony, ale sam komiks ma 48, reszta to dodatki)? Szkoda, że wydawca uznał za stosowne puścić Segrellesa w zeszycikach zamiast w integralach (a tak ładnie można to podzielić – trzy integrale po trzy zeszyciki i ostatni tomik zbierający części 10-13, czyli te tworzone już komputerowo).

Dalej europejsko: dwa tomy z egmontowskich Plansz Europy. Lanfeust z Troy to kontynuacja (i zarazem zamknięcie) podcyklu (czy kolejne podcykle z tegoż uniwersum będę kupował – muszę przemyśleć). Z kolei Towarzysze zmierzchu Bourgeona – historyczna fantasy z akcją umieszczoną podczas wojny stuletniej – to (podobno, bo jeszcze nie czytałem) absolutna klasyka i komiks z gatunku „musisz to mieć”).

Vei to komiks szwedzki, ponoć bardzo popularny w Skandynawii. Wydawca reklamuje to, jako coś dla młodszego czytelnika, ale króciutka notka brzmi zachęcająco (Co się stanie, gdy poszukująca wejścia do mitycznej krainy olbrzymów grupa przymierających głodem wikingów natknie się na unoszone falami ciało nieprzytomnej dziewczyny?). Zakup po części wynika z zaufania do wydawcy, bo dotąd żaden tomik Non Stop Comics mnie nie rozczarował. Swoją drogą ciekawe, że NSC wychodzi poza rynek amerykański i zaczyna szukać komiksów europejskich. Mam nadzieję, że rośnie Egmontowi poważna konkurencja.

Z NSC przybyły jeszcze trzy komiksy amerykańskiego wydawnictwa Image. Monstressa i Rat Queens to drugie tomiki świetnie rozpoczętych serii (ciekawostka: pierwotnie ten tomik Rat Queens wydawca zapowiadał pod tytułem: Okazałe jądra N’Rygotha, ale ostatecznie okazałe jądra zmieniły się w dalekosiężne macki :D). Oblivion song to komiks znanego Roberta Kirkmana (twórcy m.in. The Walking Dead) – scenariusz niezły, natomiast nie wiem czy Kirkman dobrze sobie wybrał rysownika...

I jeszcze dwa tomy made in USA. Po przeczytaniu pierwszego Sandmana zrobiłem tylko „łał”... Na dziś twierdzę, że Sandman przerasta powieści i opowiadania Gaimana, więc dla fana tego autora jest zakupem obowiązkowym (Kasia słyszy? :D).

A tu znowu kamyczek do ogródka Egmontu, wydawcy, który dba, żeby czytelnik, broń Boże, nie był w pełni zadowolony. O ile główną serię Sandman dostajemy porządnie wydaną (kreda, twarde oprawy), o tyle część tomików spoza tej serii poszła w miękkiej oprawie (np. Sandman. Furie), a Lucyfer – komiks z tego samego uniwersum – nie dość, że w miękkich oprawach, to jeszcze na gufnianym papierze gazetowym (ale w cenach prawie jak na kredzie w twardej oprawie).

Chłopaki to drugi tomik anty-superbohaterskiej serii. Tym razem dwie historyjki, pierwsza słabsza, druga nieco lepsza (akcja toczy się na terenie Rosji). Przyznam, że bawiłem się gorzej niż przy pierwszym tomie – żarty na jedno kopyto, kręcące się głównie wokół seksu, rzadziej defekacji.

Mangi przybyły trzy – Saga winlandzka i Berserk to moje ulubione obecnie ukazujące się serie.

Na koniec komiksowego przeglądu – Polska. Komiksy KaeReLa (Karola Kalinowskiego) zachwalała mi dość dawno temu blogerka zajmująca się literaturą dziecięcą. Mają „dziwne” formaty – Łauma w stylu Tytusa, Romka i A’Tomka, a Kościsko to taka mała, kwadratowa książeczka. Rzeczywiście, jakiś klimat to ma. Ale dla mnie nieco zbyt infantylne. Zastanawiam się czy popularność tych komiksów nie wynika z tego, że są propogańskie i antykościelne, co w pewnych środowiskach uchodzi za plus. Mnie to akurat wisi, więc może dlatego oceniam te tomiki nieco ostrzej.

I marcowe książki.

Olga i osty to jedyna pozycja Agnieszki Hałas, której do tej pory nie miałem. A że autorkę uważam za jedną z trzech najlepszych polskich twórców literatury fantasy (obok Piskorskiego i Raka), to w końcu kupić musiałem.

Wielka Lechia Żuchowicza (prowadzącego blog Piroman), to z racji moich zainteresowań, zakup obowiązkowy. Tym razem to nie pozycja turbolechicka, lecz wręcz przeciwnie. Czy pozycja udana... Nie wiem. Przede wszystkim nie wiem, dla kogo autor ją napisał. Dla historyków? Chyba nie. Dla turbolechitow, żeby im coś w czaszkach rozjaśnić? Wydaje mi się, że w takiej formie to się do nich nie przebije. Moim zdaniem, to książka dla osób, które gdzieś w necie zetknęły się z turbo-bredniami, „podskórnie” czują, że coś tu nie gra, ale nie mają wykształcenia historycznego (archeologicznego itp.) i samodzielnie tego zweryfikować nie potrafią.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.