Marcin A. Guzek, Szare Płaszcze: Komandoria 54

Niedawno Sattivasa dopytywał o antyczne postapo, czyli powieść z akcją umieszczoną po upadku cesarstwa rzymskiego. Właśnie czymś w tym stylu jest książka Marcina Guzka. Ale to fantastyka, tylko inspirowana wczesnośredniowiecznymi dziejami Europy.

Tuż przed upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego państwo to przypominało imperium segmentarne. Jak to wyglądało w praktyce:

1. Były tereny pod bezpośrednią władzą cesarza.

2. Tereny poczuwające się do rzymskości zarządzane przez lokalnych kacyków, którzy w różnym stopniu władzę cesarską uznawali.

3. Tereny opanowane przez ludy germańskie również w różnym zakresie uznające cesarską zwierzchność – Germanie mieli status federati, czyli sojuszników „goszczących” na rzymskim terytorium, ale de facto władza cesarska nad nimi była iluzoryczna.

Władza cesarska coraz bardziej się kurczyła, aż ten „cyrk” zakończył Odoaker – Germanin będący rzymskim dowódcą wojskowym, który po prostu zdetronizował ostatniego cesarza Romulusa Augustulusa.

Teraz sobie wyobraźcie, że Odoakra nie było, to „imperium” segmentarne nadal istnieje, choć w odległych prowincjach mało kto zna imię aktualnego cesarza, a miejscowe władze jego wolą przejmują się tyle, co zeszłorocznym śniegiem. Mamy wiek gdzieś VIII-IX, wśród obywateli imperium są osoby o typowo germańskich, ba, skandynawskich imionach. Za to na wschodzie żyją Sklavianie – przedstawiciele owych ludów noszą swojskie imiona Lutoszał (nota bene bardziej słowiańsko brzmiałoby Lutogniew), Jaromir czy Miłowit. Owi Sklavianie są dzicy, brudni i okrutni – i co jakiś czas najeżdżają sąsiednie tereny „imperium”.

Sklavianie są poganami, modlą się do Peruna i Welesa. Natomiast obywatele „imperium” czczą jednego boga – Deusa.

Granic „imperium” strzegą lokalne legiony – prezentujące dość mizerną wartość bojową oraz Szare Płaszcze – zakon powołany do zwalczania zagrożenia magicznego.

Tyle o świecie (w powieści zresztą dość słabo zarysowanym). Bohaterowie książki to załoga jednej z komandorii Szarych Płaszczy – „rycerz” zakonu i garstka nowicjuszy. Czuwają nad bezpieczeństwem mieszkańców kilku okolicznych wsi, a teren trudny, bo to pogranicze. Nowicjusze, jak to nowicjusze, to dzieciaki – nastolatki (płci obojga).

Autor dość rozsądnie uznał, że w debiucie może się wyłożyć na zbyt długiej narracji, więc napisał powieść, która de facto jest zbiorem powiązanych opowiadań. Opowiadania z zasady kończą się cliffhangerem będącym przejściem do kolejnego. Coś na zasadzie: Nadludzkim wysiłkiem zabili wampira. Ale wampir to ch... małe piwo, bo następnego dnia we wsi wylądował zaje... duży smok. I to się jakoś czyta.

Czyli dobra powieść? Niestety, nie. Słaba? Też nie. Przeciętna, przy czym nie jest to jednostajna przeciętność (takie 5/10), raczej falowanie (czasem może nawet 8/10, a czasem 3/10 i to naciągane).

Z czego to wynika... Że z braku doświadczenia autora, to rzecz oczywista. Ale przede wszystkim powieść jest „niespójna”. Coś jakby Gra o tron zmiksowana ze słabą młodzieżówką, a to wszystko doprawione ostrą przaśnością. Niektóre fragmenty naprawdę fajne, a po chwili coś tak infantylnego, że witki opadają.

Do tego – to chyba wpływ Gry o tron – Guzek nieco nadmiernie szafuje bohaterami. Tak mi się przypomniała debiutancka książka Feliksa Kresa (Prawo sępów), gdzie autor też popłynął w sceny makabryczne. A potem wznawiając te utwory, poprawił je właśnie wywalając część takich scen – uznał, że były niedojrzałe.

Podsumowując Komandorię: jak na debiut, może być. Autor nieźle rokuje na przyszłość.

OCENA: 6/10

M. Guzek, Szare Płaszcze: Komandoria 54, wydawnictwo Genius Creations, Bydgoszcz 2017, stron: 454.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.