Aleksandra Janusz, Asystent czarodziejki

Ostatnimi czasy dużo czytam z polskiej fantastyki, większość lektur okazała się dobra ponad przewidywania. Sięgnąłem więc i po zachwalany (szczególnie na Esensji) cykl Aleksandry Janusz. Wydawanie cyklu zresztą wydawca zawiesił i to bardzo brzydko – w pół słowa. Zapewne zakończenia się nie doczekamy. Co chyba nieco podłamało autorkę, która ogłosiła na facebooku:

Właśnie dostałam wiadomość od NK, że z powodu niskiej sprzedaży seria „Kroniki Rozdartego Świata” zostaje anulowana. Nie dostaniecie 4 tomu.

W tej chwili zawieszam jakąkolwiek działalność pisarską, do odwołania.

Autorka cykl podzieliła na dylogie, więc lektura dwóch pierwszych tomów ma sens, trzeciego nie ma, bo to de facto połowa powieści.

Widzieliście kiedyś fotki Aleksandry Janusz? Taka fajna, sympatyczna, z zasady uśmiechnięta blondynka. No i właśnie taka jest ta powieść – fajna, sympatyczna, uśmiechnięta i (mam nadzieję, że autorka się nie obrazi...) blondynkowata. I nic ponad to. Właściwie to się zastanawiam kto – zdaniem autorki – ma być docelowym odbiorcą tegoż cyklu. Bo sprawia to wrażenie jakiejś nawet nie młodzieżówki, a literatury dziecięcej.

Bohaterowie zdecydowanie bez szans na przyciągnięcie uwagi dorosłego czytelnika. Trochę fajtłapowaty uczeń/asystent czarodziejki, oczywiście przesympatyczny, mądry itd. itp.; do tego o ciekawym pochodzeniu i potencjale – kandydat na zbawcę świata nr 1156. Jego narzeczona – również mądra i sympatyczna, a przy tym zdecydowanie bardziej praktyczna (fajtłapa musi mieć opiekunkę...). Dwie czarodziejki – znowu mądre, dobre, a nawet jak mają jakieś wady, to takie sympatyczne. I tak można tych cudownych bohaterów mnożyć. Nawet jak początkowo zdaje się, że ktoś jest be, to i tak ostatecznie (a właściwie bardzo szybko) okazuje się cacy.

W tej książce brak bohaterów – jadąc trochę grami RPG – negatywnych czy choćby neutralnych (znaczy, gdzieś tam w tle są „źli”, ale ich nie poznajemy, a patrząc na manierę autorki można zgadywać, że gdybyśmy poznali, to też okazaliby się fajni). Aleksandra Janusz zapomniała, że od nadmiaru cukru można się porzygać.

Do tego prowadzi owych cudownych ludzi po czerwonym dywanie. Wyobraźcie sobie (skupić się!): coś was rzuca do innego świata, wprost do wojskowego obozu. I cóż się okazuje – to armia dobra. Jedziecie załatwić smoka, a to kumpel z wojska (no dobra, z tym wojskiem to przesadziłem – ale mniej więcej takie przeszkody napotykają bohaterowie).

Świat pozbawiony większej oryginalności. Niestety, także pozbawiony logiki – elementy z różnych epok przemieszane bez ładu i składu, a samo „rozdarcie” świata na „świat” i Bretanię kupy się nie trzyma (nawet w fantasy powinna być jakaś wewnętrzna logika). System magii takoż mało oryginalny – magia matematyczna? Toż to już w 1931 roku wymyślili de Camp i Pratt (Przygody Harolda Shea).

Podsumowując: mamy pozbawioną oryginalności i logiki opowieść o cukierkowych bohaterach przeżywających cukierkowe przygody. Dla ośmiolatków, może nawet dwunastolatków jak znalazł. I tu błąd wydawcy, i błąd autorki. Wydawcy, bo to nie było reklamowane jako literatura dziecięca, więc „ominęło” czytelnika, którego mogło zainteresować. Błąd autorki, bo robienie głównym bohaterem opowieści dla dzieci fajtłapy dobiegającego czterdziestki (trzydzieści siedem lat liczy sobie tytułowy asystent czarodziejki) jest nader ryzykowne... Może trzeba było dołożyć konkretny wątek miłosny – wtedy powieść może trafiłaby do fanek Harlequinów, Ferrinów, Zmierzchów i Greyów (które nawet mając lat sześćdziesiąt i tak mają dwanaście :D ).

Moja opinia: Asystent czarodziejki to napisana fajnym językiem, cukierkowa powieść dla nikogo.

OCENA: 5/10.

Aleksandra Janusz, Kroniki Rozdartego Świata, t. 1: Asystent czarodziejki, wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2016, stron: 368.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.

Seczytam na Instagramie.