B.V. Larson, Rebelia

Czasami człowiek (znaczy, że ja) ma ochotę poczuć klimat Gwiezdnych Wojen – walki kosmicznych flot, zwiedzanie planet, obce gatunki, w tym oczywiście te inteligentne. Innymi słowy, czasami potrzeba prostej, odmóżdżajacej space opery. I nieraz z czymś tam próbuję, ale efekt mało zadowalający – albo coś, co mnie nie wciąga, czegoś mi brak (jak przy książkach Roberta J. Szmidta), albo też tonę w wodolejstwie i bełkocie (to o Podlewskim).

W końcu poprosiłem o poradę i pożyczkę fachowca – fana militarnej space opery. I on mi polecił Larsona. Zanim przejdę do książki – sprawdziłem kto zacz. Okazuje się, że Larson zawstydził Mroza i Gołkowskiego. Kury im szczać prowadzać, a nie za taśmy produkcyjne robić! Larson od 2010 roku wypuścił na rynek ni mniej, ni więcej, tylko sześćdziesiąt siedem powieści (cyfrowo: 67), a do tego zbiór opowiadań. Czyli facet produkuje rocznie średnio siedem i pół książki. Ale to średnio, a w takim roku 2010 wydał... piętnaście książek!

Czyli już wiemy, że to nie ma prawa być dobrze napisane. Ale przecież nie chodziło o wybitną literaturę, lecz odmóżdżające czytadło. I o jeżu, jakie to było głupie...

To opowieść o chłopaku z jakiegoś Michigan czy innej Wirginii, który za pomocą młotka i sznurka rozwalił milionletnie galaktyczne imperium (znaczy, jeszcze nie całkiem rozwalił, przecież Larson płodny, to z dziesięć tomów strzeli zanim imperium kompletnie legnie w gruzach).

Fabuła w skrócie – wielkie galaktyczne imperium z nieznanych przyczyn (wszak nie chodzi tu o logikę) co jakiś czas poluje na sąsiadów. Sąsiedzi to inteligentne gatunki przypominające różne ziemskie zwierzątka – koty, wilki, karaluchy, żółwie itd. No i ci sąsiedzi próbują się przeciwstawić imperium. Niestety, są debilami, więc z zasady biorą w tyłek, a imperium – jak już się napoluje – to się wycofuje na jakiś tysiąc lat.

Nadciąga kolejne starcie, a z powodu jakiegoś tam pradawnego prawa muszą w nim uczestniczyć Ziemianie. No to sojusz koto-wilko-karaluchów, za zgodą ziemskich rządów, porywa paru ludzi. Najpierw serwuje porwanym szkolenie – skoro porywacze są debilami, to i szkolenie serwują debilne (jeśli ktoś dostrzegł cień sensu w tym szkoleniu, to proszę o wskazanie, bo ja nie widzę). Okazuje się, że jeden z Ziemian – w odróżnieniu od wszystkich pozostałych bohaterów – jest zupełnie przeciętnym facetem, czyli intelektualnie bije to stado kretynów na głowę.

Dochodzi do starcia i taka niespodzianka: imperialni to też sami debile. Wyobrażacie sobie jakie pole do popisu dla głównego bohatera? Jak mawiają, między ślepymi jednooki królem, więc... I tu nie będę spojlerował.

Drageus wydał już dwa kolejne tomy cyklu, następny zapowiedziany jest na październik. Raczej po to nie sięgnę

Powtórzę się: jest to potwornie głupia książka. Do tego wtórna – skoro nawet ja, zdecydowanie nie fan militarnej space opery – widziałem zrzynki z innych autorów, to naprawdę musi być wtórne. Tyle że sprawnie (nie mylić z „dobrze”!) napisane. Prosty język, szybka akcja, odpowiednie proporcje opisu i dialogu, wyraziści bohaterowie (tak z jedna, dwie charakterystyczne cechy na łebka – i wystarczy), brak pseudonaukowego bełkotu i wodolejstwa. Czyta się to naprawdę lekko; wchodzi bez popitki (nawet kawałki z seksem międzygatunkowym – główny bohater widząc samicę obojętnie jakiego gatunku, od razu myśli: azaliż ją przelecieć, a jeśli tak, to jak).

Czy polecam... Jak wrócisz po czternastu godzinach pracy umysłowej do domu i jesteś wykończony jak koń po Wielkiej Pardubickiej – możesz się brać za Larsona. To nie tylko nie wymaga myślenia, tu wręcz myślenie jest niewskazane.

OCENA: 5/10.

B.V. Larson, Rebel Fleet, t. 1: Rebelia, tłum. M. Moń, wydawnictwo Drageus Publishing House, Warszawa 2019, stron: 432.

Takie pytanko: znacie jakąś lekką space operę, która nie obraża inteligencji, a zarazem nie jest przeładowana pseudonaukowym bełkotem?

Inne tego autora:

B.V. Larson, Świat Stali.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.