Książki, których (mimo najszczerszych chęci) nie udało mi się przeczytać

Kiedyś nawet mierne książki czytałem do końca. Ale to z wiekiem mija. Przychodzi ten czas, że jakoś dociera do świadomości, że tyle jest świetnych książek, których nigdy nie przeczytasz, więc szkoda męczyć się i marnować czas na powieści mierne, czy nawet przeciętne.

Zastanawiałem się czy wypada pisać o książkach, których się nie doczytało. Katrina z Drewnianego Mostu doradziła, żebym zrobił taką zbiorówkę – no to robię.

Jedziemy od góry.

Gdybym miał napisać odrębną notkę o Pladze olbrzymów, to zatytułowałbym ją: Książka z waty. Tak się zastanawiam, kto wcisnął pisarzom kit, że poniżej sześciuset stron to nie powieść, tylko popierdułka? Coraz częściej wpadają mi w ręce książki, w których treści jest na trzysta czy czterysta stron, a mają dwa razy tyle. Oczywiście objętość uzyskuje się przez dodawanie waty, czyli zwykłe wodolejstwo.

Jak sądzicie, ile miejsce potrzebuje pisarz, żeby opisać pobudkę? Tak, taką, jak ktoś was obudzi ze snu. Nie wiem, ile potrzebuje pisarz, ale Kevin Hearne aż dwie i pół strony (proszę zweryfikować – strony 95-97). Więc najpierw w drzwi łomoczą, bohater się budzi (obok kochanka – tej samej płci, oczywiście), ma jakieś przemyślenia, krótki dialog z budzącym, parę słów z kochankiem, mycie, ubieranie, wychodzenie z domu. Już mnie znudziło pisanie tego jednozdaniowego streszczenia. To wyobraźcie sobie jaką nudą wieje z Plagi olbrzymów.

Do tej książki negatywnie nastawił mnie już początek. A to za sprawą oklepanego motywu – co się działo „do tej pory” dowiadujemy się z opowieści barda... Nie jest to jedna, długa opowieść, tylko serial – wieczorami ludzie schodzą się, żeby posłuchać barda. Więc co kawałek jesteśmy obdarzani kolejną watą w postaci opisów schodzących się ludzi, przedbiegów do opowieści barda, prezentacji narratora (bo bard wciela się w coraz to inne osoby i z ich punku widzenia ukazuje wydarzenia). I to się ciągnie, ciągnie i ciągnie...

Jesteśmy też raczeni poezją. Nie wiem komu tu przypisać odpowiedzialność – autorowi czy tłumaczowi, ale to jest straszne. Lepsze rymy składają chyba przedszkolaki.

Ale wicie, rozumicie – Kevin Hearne kilka książek na rynek puścił, więc to nie byle kto, tylko szanujący się pisarz. I jako taki zaczął fachowo – nagryzmolił mapkę: „Tu panie, damy półwysep, tu wyspę, tu góry, tu będą mieszkać Murzyni, a tu olbrzymy”. Jakoś to skojarzyło mi się z niesławnymi wyczynami niejakiego Terry Brooksa, a konkretnie z cyklem Shannara. Bo już mapki światów fantasy z gier, pomysłowością biją to na głowę.

System magii, z grubsza rzecz biorąc, też standardowy do zrzygania – mamy magów od wody, ognia, drzew...

Opisy w założeniu chyba miały być plastyczne. Są – plastyczne jak raport komornika z wizyty w domu dłużnika. Coś w stylu: „Stół zabytkowy, około stuletni, z nogami toczonymi. Do tego krzeseł sześć, jedno wykoślawione. Na stole obrus wyszywany motywami ludowymi. Za stołem komoda...”.

Wytrzymałem sto stron. Odradzam.

OCENA: 4/10.

K. Hearne, Plaga olbrzymów, tłum. M. Smulewska, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2018, stron: 700.

Cykl Podlewskiego Głębia zachwalany jest na tylu blogach, że kiedy mnie naszło na space operę bez wahania sięgnąłem po pierwszy tom. Głupi Paweł, głupi jak but, po raz kolejny dał się nabrać Fabryce Słów.

Tu nawet nie mam za dużo do napisania. Właściwie mógłbym zrobić kopiuj-wklej z opinii o poprzedniej książce – wodolejstwo do granic możliwości. Ale, żeby tylko to... Nie, Podlewski to wyższa szkoła jazdy – to wodolejstwo obficie okraszone jest pseudonaukowym bełkotem. Jak to już napisałem na Katedrze:

To opowieść o tym, jak NeoZenon NeoKowalski podrapał się stazoprętem po neojajach... Opis drapania ciągnie się przez 27 stron.

Żeby nam utrudnić przebrnięcie przez to wodolejstwo i bełkot, autor co chwila wprowadza nowego bohatera. Oni chyba nawet mieli jakieś cechy, ale nie pamiętam jakie – po dwudziestu stronach zacząłem przysypiać. Po stu dałem na luz i rzuciłem ten badziew na półkę.

Panie Podlewski, ja wiem, że pan się bardzo przyłożyłeś do tej książki, przeczytałeś masę opracowań naukowych. Ale naprawdę, nie wszystko co wyczytałeś, musi się w książce znaleźć. Taka rada na przyszłość – jak pan napiszesz książkę, schowaj ją później do szuflady na pół roku. Potem wyjmij, przeczytaj, popraw bełkot, wywal wodolejstwo. Nie licz na redaktorów z Fabryki – tam każdy szajs kwalifikuje się do druku.

Podsumowując: jeżu kolczasty i borze szumiący, jaka to była nuuuda.

OCENA: 2/10.

M. Podlewski, Głębia. Skokowiec, wydawnictwo Fabryka Słów, Lublin 2015, stron: 710.

I książka, którą musiałem przenieść do drugiego rzędu na półce, bo jej widok przyprawia mnie o wyrzuty sumienia. Jak już nie raz pisałem, nie biorę książek od wydawców do recenzowania. Powody są dwa – nie chcę czuć się zobowiązany do doczytania do końca czegoś, co mi nie podchodzi i nie chcę (nawet podświadomie) czuć się zobowiązany wobec wydawcy. Raz zrobiłem wyjątek, bo książkę zaoferował nie wydawca, lecz pisarz, a do tego autor bloga, który podglądam.

Piotr Muszyński wymyślił całkiem fajny świat – po burzy czasoprzestrzennej, która sprawiła, że np. sąsiadem Polski Anno Domini 2030 jest III Rzesza Anno Domini 1941. Niejako przy okazji, pojawili się ludzie z magicznymi talentami.

Mamy do tego nie najgorszych bohaterów, mnie zwłaszcza spodobał się major Zielonogórski. Głowna bohaterka (w dwóch osobach) – nastolatka już znacznie mniej.

Dlaczego zatem nie doczytałem do końca (choć i tak podszedłem znacznie bardziej ambitnie, niż do dwóch poprzednich – przerobiłem całe 150 stron)? Cóż, Piotr zrobił wielki błąd – oddał książkę w ręce partackiemu wydawcy, który nie zapewnił mu w ogóle redaktora (nie ma w stopce), a korektorkę chyba ślepą (uwiecznijmy jej nazwisko: Joanna Nowak). Już pal licho, że w niektórych miejscach prosi się o zrobienie lub połączenie akapitów, niektóre można w ogóle wywalić.

Ale w książce roi się od literówek, błędów stylistycznych, interpunkcyjnych, a nawet ortograficznych. Dam przykład (s. 71) – na rzece skruszono lud. Zastanawiam się, czym skruszono – pałami policyjnymi? Bo zawsze mi się wydawało, że lud to może protestować pod Sejmem, a woda w stanie stałym, to lód.

I przez to przyjemność z czytania książki wyparowała, a zamiast tego zająłem się tropieniem językowego robactwa. Aż uznałem, że to nie ma sensu (trochę mi szkoda, bo ta książka ma potencjał). Piotrze, zmień wydawcę – ten wbija Ci nóż w plecy.

W tym przypadku pozostawię bez punkcików, bo przy takiej „obróbce” nie jestem w stanie ocenić powieści.

OCENA: ?/10.

P. Muszyński, Ten co walczy z potworami, wydawnictwo Oficynka, Gdańsk 2017, stron: 552.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.