Marvel, Nieskończoność

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – po lekturze słabego (w porywach do beznadziejnego) nowego Kajka i Kokosza, zassałem znowu na komiksy. Jak sprawdziłem, ostatnie kupowałem jeszcze w poprzednim stuleciu, więc miałem czas, żeby nabrać apetytu.

Po kontynuatorach Christy, zabrałem się za komiks amerykański. Na pierwszy ogień poszły marvelowskie: Thor: Bogobójca i Nieskończoność. Do zakupu tego drugiego skłoniła mnie okładka, bo całość była zafoliowana, więc środka nie mogłem obejrzeć w księgarni.

Rysunki są naprawdę znakomite, nie ma się do czego doczepić. Co innego scenariusz. Krótko: tytuł nie powinien brzmieć Nieskończoność, lecz Chaos. Oczopląsu można dostać już na początku, gdzie na dwóch stronach mamy podobizny najważniejszych (!) bohaterów – jest ich prawie dziewięćdziesięciu! Już samo to wskazuje, że historia przeznaczona jest wyłącznie dla marvelmaniaków, którzy połapią się w tym.

Ale to nie koniec, polski wydawca – Egmont uznał, że to za mało, trzeba jeszcze maksymalnie utrudnić zrozumienie historii. O co chodzi. Otóż Nieskończoność to – wg określenia fanów komiksów made in USA – wielki event. Taka historia ma zazwyczaj mini-serię główną (w tym przypadku zatytułowaną właśnie Nieskończoność), a udział poszczególnych bohaterów czy grup ukazywany jest w ich własnych seriach. Dla zrozumienia Nieskończoności niezbędna jest znajomość nie tylko mini-serii, lecz także odpowiednich odcinków Avengers i New Avengers. Co najmniej tych, bo historia rozciągnięta jest praktycznie na całe uniwersum Marvela, więc znajomość np. X-Men czy Strażników Galaktyki też nie zaszkodzi.

W USA wychodzi to w zeszytach, z zasady po 32 strony. Dajmy na to w miesiącu pierwszym czytamy najpierw Nieskończoność nr 1, potem Avengers nr 1, New Avengers nr 1. W kolejnym Nieskończoność nr 2, Avengers nr 2... itd. Egmont zamiast wydać to chronologicznie, wydał seriami. Czyli po kilkudziesięciu stronach Nieskończoności przestajemy cokolwiek kumać, bo brakuje nam wiedzy z pozostałych serii.

Dodatkowo Egmont – zapewne dla zmylenia przeciwnika – dziwacznie ponumerował tomy. Preludium Nieskończoności, które powinno się czytać (chyba) na początku, opatrzono dopiero nr 3.

Marvelmaniacy zrobili rozpiskę jak to czytać – powinniśmy obłożyć się komiksami i najpierw kawałek tego, potem tamtego, następnie siamtego, po czym wracamy do tego itd.

Przy takim wydaniu, nie jestem nawet w stanie ocenić scenariusza – dostaję masę bohaterów, z których większość jest mi nieznana i opowieść składającą się głównie z dziur. 

Dokupiłem trzy kolejne tomy z serii – miałem nadzieję, że wreszcie coś zrozumiem. Przeczytałem Preludium Nieskończoności, zacząłem czytać New Avengers. W połowie pieprznąłem to na półkę. Avengers nawet nie wyjąłem z folii. Dziękuję, nie skorzystam – nie kupię już żadnego eventu wydanego przez Egmont. Dla mnie to wydanie, to partactwo, a wydawca powinien oddać kasę klientom, którzy dostali zbiór obrazków z dymkami (nawet ładnych), a nie komiks. Szkoda, bo widać, że opowieść ma jakiś potencjał.

Przyznam, że po wtopie z Kajkiem i Kokoszem, a teraz Nieskończonością jestem bardzo zniechęcony do Egmontu.

OCENA KOMIKSÓW – brak.

OCENA WYDANIA – 1.

Nieskończoność, tłum. M. Starosta, wydawnictwo Egmont, Warszawa 2016, stron: 216.

New Avengers. Nieskończoność 2, tłum. M. Starosta, wydawnictwo Egmont, Warszawa 2016, stron: 156.

Avengers. Preludium Nieskończoności 3, tłum. J. Syty, wydawnictwo Egmont, Warszawa 2016, stron: 132.

Avengers. Nieskończoność 4, tłum. M. Starosta, wydawnictwo Egmont, Warszawa 2016, stron: 168.



EDYCJA:

Ukazało się (listopad-grudzień 2017) drugie wydanie Nieskończoności, tym razem w wydawnictwie Hachette, w Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela:

Jest to wydanie pod każdym względem lepsze – sensownie poukładane, lepsze edytorsko (twarda oprawa) i korzystniejsze cenowo. Więc jeśli kogoś pili, żeby kupić ten w gruncie rzeczy przeciętny komiks, to polecam wydanie Hachette. Egmont sobie odpuśćcie.

SSezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie