Peter F. Hamilton, Widmo „Alchemika”

Pierwsza część trylogii Świt nocy (Dysfunkcja rzeczywistości) może nie wprawiła mnie w stan zachwytu, ale była całkiem przyjemną lekturą. Wiec, jak pisałem na blogu, od razu rzuciłem się na poszukiwanie innych książek Hamiltona i prawie udało mi się zgromadzić dwa jego cykle: właśnie Świt nocy i Sagę wspólnoty. Prawie, bo w obu przypadkach z brakami.

Ze Świtu nocy brakowało mi właśnie Widma „Alchemika”. Zabrałem się za ebooka (oczywiście pirackiego – wydawca zdaje się nie ma nic przeciwko tym piratom, bo Widma już od dawna nie było w sprzedaży, a tom 1 – Dysfunkcja rzeczywistości i tom 3 – Nagi bóg wciąż zalegały w księgarniach, więc piraty raczej napędzały sprzedaż). Niestety, ebooki nie dla mnie – po dwóch tygodniach czytania miałem przerobione coś ponad dwieście stron. I tak mnie oświeciło: a może w jakiejś bibliotece to jest? Było, przytargałem, przeczytałem w parę godzin.

Polskie okładki obu tomów Widma powinny tworzyć panoramę,
ale coś się nie ucelowało grafiku :D

Niestety, ta odsłona cyklu nieco mnie rozczarowała. Hamilton mnoży wątki, mnoży bohaterów (tu przydałby się jakiś słowniczek), ale to raczej nie porywa, a przynudza. Tym bardziej że początkowo rozstajemy się z głównymi bohaterami Dysfunkcji i śledzimy poczynania nowych – już ci z Dysfunkcji byli dość płascy, ale nowych jeszcze autor spłaszczył. To nie ludzie – to rekwizyty. Jeden z wątków – Ala Capone – wywaliłbym w całości, a kolejny (sióstr Kavanagh) ostro okroił. Oba są dość infantylne i na razie niewiele wnoszące. Lepszy – choć też nie wybitny – jest wątek dr Alkad Mzu i tytułowego Alchemika (to broń będąca w stanie zniszczyć cały układ słoneczny).

Tak, osławiony amerykański gangus z pierwszej połowy XX wieku, czyli Al Capone, jest jednym z bohaterów powieści

Najbardziej podobał mi się wątek Rubry i Dariata. Rubra w powieści funkcjonuje w dziwnym stanie – ale nie będę Wam spojlerował. Dariat to jego daleki potomek, który swego protoplastę darzy szczerą i zasłużoną nienawiścią. I knuje, jak go zniszczyć. Natomiast Rubra zadaje sobie sprawę, że Dariat jest mu potrzebny, więc go chroni. Dość ciekawie pokazane związki między tymi bohaterami. Niestety, nie jest to wątek jakoś szczególnie wyeksponowany. Podobnie inny ciekawy wątek – z akcją w układzie Ombey, gdzie poznajemy opętanych od nieco innej strony.

Wśród nowych bohaterów mamy nawet takiego żywcem wyjętego z Dynastii czy innej telenoweli; wiecie, ni z gruchy, ni pietruchy pojawia się zapomniany spadkobierca – ojca szwagra konia syn, wygnany książę Mołdawii i przyległości :D

Podsumowując – rozmnożenie wątków i bohaterów kosztem jakości. Bo Hamilton to nie jest Martin, nie potrafi w paru zdaniach wywołać efektu wow.

Pod notką o Dysfunkcji dałem okładki anglojęzycznego wydania Świtu nocy, a tu rosyjskie. Jak widać, wydawanie trylogii w siedmiu tomach, to polska specyfika

Taka ciekawostka. Już przy Dysfunkcji rzeczywistości pisałem, że Hamilton nie jest pisarzem lewicowym (czarny charakter – gej i pedofil, a wg lewicy takie zestawienie to myślozbrodnia, jeden z porządniejszych i bardziej skomplikowanych bohaterów – ksiądz); w Widmie dostarcza tego kolejne dowody. Przykładowo, mamy jasną krytykę multikulti:

Pod hasłem demokracji i w celu podtrzymania słabnącej kontroli nad administracjami poszczególnych krajów Rząd Centralny przyznał mieszkańcom Ziemi jednakowe, nie obwarowane restrykcjami prawo do opuszczenia planety. Właśnie ta ostatnia, szlachetna klauzula, służąca udobruchaniu krytycznie nastawionych do rządu mniejszości narodowych, w praktyce doprowadziła do tego, że koloniści stanowili zlepek wszystkich ras i kultur (...).

W przepastnym tyglu miejskich aglomeracji mieszały się wszelkie wyznania, obyczajowości, ideologie, karnacje i języki. Nic dziwnego, że coraz częściej dochodziło do zamieszek, ginęli ludzie i załamywały się systemy gospodarcze.

Ostatecznie problem został rozwiązany w roku 2156, kiedy Stan Kalifornijski Rządu Centralnego założył Nową Kalifornię, pierwszą czystą etnicznie kolonię, dostępną wyłącznie dla rodzonych Kalifornijczyków. Zrazu wzbudzała wiele kontrowersji, szybko jednak znaleźli się naśladowcy. (...)

Gdy czyste etnicznie światy skutecznie walczyły z przeludnieniem Ziemi, a przy tym prężnie się rozwijały, starsze kolonie powoli ubożały – zarówno pod względem gospodarczym, jak i kulturalnym. Po świetlanych początkach przyszedł mrok stagnacji. (t. 2)

Tę krytykę multikulti mamy w wielu miejscach, o choćby jeszcze tu:

Był nieco poirytowany, że rozstrzygnięcie tak ważnej kwestii (może i najważniejszej w dziejach ludzkości) zależało od tego, kto z kim rozmawiał, czyje ideologie się ze sobą ścierały, czyje zapatrywania religijne były sztywniejsze. Właśnie dlatego zakładano kolonie czyste etnicznie, ponieważ odrębne kulturowo społeczności mogły żyć ze sobą w zgodzie tylko pod warunkiem, że nie wpakowano ich na tę samą planetę. (t. 1)

Miło poczytać coś wolnego od lewicowego ideolo, ale jeszcze milej by było, gdyby to była lepsza książka. Mam nadzieję, że to tylko syndrom drugiego tomu trylogii (autor ma pomysł na początek i zakończenie, a że umyślił sobie trylogię, to do części środkowej napcha byle czego) i ostatnia część (Nagi bóg) będzie lepsza.

OCENA: 6/10

P. F. Hamilton, Widmo „Alchemika”, t. 1: Konsolidacja, tłum. D. Kopociński, wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2003, stron: 646.

P. F. Hamilton, Widmo „Alchemika”, t. 2: Konflikt, tłum. D. Kopociński, wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2004, stron: 624.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.