Peter F. Hamilton, Dysfunkcja rzeczywistości

Tyleż się naczytałem peanów pochwalnych o cyklach (czy może podcyklach?) Hamiltona, że w końcu się zdecydowałem. Krótka opinia jest taka, że po przeczytaniu Dysfunkcji rzeczywistości, od razu zamówiłem wszystko tego autora, co jeszcze było dostępne na rynku pierwotnym, czyli do dwóch tomów Dysfunkcji dorzuciłem jedenaście woluminów (niestety, trzy są nieosiągalne, będę musiał przemęczyć się z ebookami).

Najpierw co to jest gatunkowo. Wydawca reklamuje jako space operę, ale – moim zdaniem – powieść Hamiltona przynależy do innego gatunku: cosmic fantasy (czyli space opera z dodanym wyraźnym elementem fantasy).

Akcja, pominąwszy wstępne rozdziały, toczy się w 2611 roku, kiedy ludzkość skolonizowała już masę planet, spotkała obcych, podzieliła się na adamitów i edenitów... W pobliżu gazowego olbrzyma Mirczusko prowadzone są badania nad pozostałościami po wymarłym inteligentnym gatunku – Laymilach. Wygląda na to, że Laymilowie popełnili zbiorowe samobójstwo. Ale co mogło ich tak przerazić, że woleli samounicestwienie? Jednocześnie coś dziwnego zaczyna się dziać na właśnie kolonizowanej planecie Lalonde.

Sposób prowadzenia fabuły znany z Gry o tron, czyli rozpisanie na dużą ilość bohaterów (Hamilton nie sugerował się Martinem – Dysfunkcja rzeczywistości i Gra o tron wyszły w tym samym, 1996 roku). Ale Hamilton przebija Martina jeśli chodzi o rozmach. Umiejętnie też podsuwa nam zagadki, których rozwiązania niecierpliwie wyczekujemy. Trudno się od tej książki oderwać.

Co miłe: pseudonaukowy bełkot w wymiarach nie psujących lektury (większe stężenie tylko w pierwszym rozdziale).

Tym niemniej Dysfunkcja rzeczywistości ma też pewne wady. Fabuła prowadzona dobrze, ale zabrakło trochę jakichś niespodziewanych zwrotów akcji. Czytając masz wrażenie, że wszystko idzie tak, jak ma iść, prosto od punktu A do punktu Z. Czyli wciąga, lecz nie zaskakuje.

Bohaterowie są na tyle wyraziści, że nie mylą się, nie zapominamy kto jest kim (przynajmniej jeśli chodzi o tych z pierwszego i drugiego planu), ale z drugiej strony postaci pierwszoplanowe są dość płaskie. Zdaje się, że w cyklu główne skrzypce będzie grał Joshua Calvert – skrzyżowanie Hana Solo z Lukem Skywalkerem, czyli podwójna dawka cukru. Główny czarny charakter też się już objawił – Fedyki nie powinny tego czytać, bo facet nie dość, że gej, to jeszcze pedofil.

Lepiej jest z postaciami drugoplanowymi, moim zdaniem, najciekawiej prezentuje się ojciec Horst Elwes, chrześcijański ksiądz, który ma zapewnić religijną obsługę kolonistom na Lalonde. Interesująco jest też na dalszych planach, choćby taka postać jak Shaun Wallace, która wymusza pytanie: czy Zło jest całkiem złe?

Słabo wychodzą Hamiltonowi opisy relacji romansowo-seksualnych. Co gorsza, wciska je dość często. Trochę się postarał przy kreacji obcych, inteligentnych gatunków, ale daleko nie odbiegł od schematu znanego z typowych space oper. Jakoś też dość łatwo pominął problemy, które powinny mieć miejsce na obcych planetach (choćby różne przyciąganie), fauna i flora niby obca, ale znajoma. Ale w końcu to nie SF, lecz space opera zmiksowana z fantasy.

Dysfunkcja rzeczywistości to pierwsza część trylogii Świt nocy – u nas trylogia wyszła w... siedmiu tomach

W każdym razie, jeśli ktoś ma ochotę na długą i wciągająca kosmiczną sagę, to cykl Hamiltona będzie dobrym wyborem. W stosunku do tego, co dotąd czytałem ze space oper (np. tu, albo tu, albo tu), to jest niebo a ziemia.

Trylogia Świt nocy, której Dysfunkcja rzeczywistości jest pierwszą częścią, wyszła u nas dość dawno (2002-2007) i tu taka zaduma nad nakładami Zyska: część pierwsza (czyli Dysfunkcja) i część trzecia (Nagi bóg – w trzech tomach) wciąż są do kupienia w księgarniach, część druga (Widmo „Alchemika” – w dwóch tomach) jest praktycznie nie do kupienia nawet na rynku wtórnym (dziś na Allegro pół powieści za sto zł). Ta sama sytuacja jest z innym cyklem Hamiltona wydawanym przez tego wydawcę do „spółki” z Magiem: Wspólnota Międzyukładowa – jest dostępna całość z wyjątkiem części drugiej pierwszego tomu). Cóż, te trzy tomy przeczytam ebookowo – nie lubię, ale się przemęczę.

Wracając do meritum, czyli Dysfunkcji rzeczywistości:

OCENA: 7/10

P. F. Hamilton, Dysfunkcja rzeczywistości, t. 1: Początki, tłum. D. Kopociński, wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2002, stron: 670.

P. F. Hamilton, Dysfunkcja rzeczywistości, t. 2: Ekspansja, tłum. D. Kopociński, wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2003, stron: 602.

Tu o cz. II trylogii Świt nocy: Widmo „Alchemika”.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.