Arkady Saulski, Serce Lodu

Nie spodziewałem się, że jeszcze ktoś takie rzeczy pisze, oczywiście poza literaturą okołogrową. No właśnie, to poziom opowiastek produkowanych pod różne gry i to nie tych najlepszych, a średniactwa. Ot prawie taki R. A. Salvatore, a konkretnie najbardziej przypominało mi to jego Trylogię Doliny Lodowego Wichru (przypomniało mi też powieść ze świata Warhammera: Zabójca demonów Williama Kinga, ale King pisze lepiej). Gatunkowo to typowe heroic fantasy.

Plusem mogłoby być umieszczenie akcji w arktycznym klimacie, jednak Saulski to nie Dan Simmons, więc tego klimatu co kot napłakał.

O cóż tu chodzi... Milionowa wyprawa w poszukiwaniu magicznego duperela, który akurat trafił w ręce złego czarnoksiężnika. Tym razem poszukuje nie Conan, lecz duet bohaterów. Bohaterów drętwych, jak na herosów z heroic fantasy przystało.

O fabule nie ma się co dużo rozpisywać, bo to jak zapis sesji RPG z akcją popier... lecącą na łeb na szyję. Z jedną uwagą – autor rozścielił pod nogami herosów czerwony dywan, żeby Boże broń, nie uszkodzili sobie paluszka na kamieniu. A tak poważniej, to mamy takie nagromadzenie szczęśliwych zbiegów okoliczności, że ze zdziwienia ślipia mi z orbit wychodziły (prawie jak panienkom z Instagrama). To mniej więcej tak idzie:

SCENA 1:

We wrogim kraju bohaterowie ścigani są przez dzikusów opętanych czarami szamana. I co za szczęśliwy zbieg okoliczności – w lesie napotykają ostatniego partyzanta z AA (Armii Antyszamańskiej). Ten ich oczywiście ratuje, karmi; to siedzą przy ognisku i gawędzą.

– Czemu nas uratowałeś?

– A tak se, nudziłem się.

– Wiesz, że idziemy zabić króla?

– Zajebiście, chrzanić szamana, idę z wami zabić króla.

– Tylko jest problem, nie wiemy jak się dostać do zamku...

– Ale ja akurat wiem, znam sekretną drogę.

SCENA 2:

Na dalekim lodowym pustkowiu, gdzie pingwiny nie widziały człowieka od stu lat, jeden z naszych bohaterów niespodziewanie :D napotyka oddział marines.

– Chłopaki, tam jest paru moich kumpli, atakuje ich milion olbrzymów!

– Super, idziemy im pomóc.

Oczywiście to nie są dokładne sceny z powieści, ale mniej więcej takie rozwiązania fabularne stosuje Saulski. Tak, wiem, że to jest zabawne, ale nie przez 340 stron. I zdaje się, że autor nie planował pastiszu, ot, po prostu tak wyszło (czyli nie wyszło).

Jedyne co jeszcze jakoś przykuło moją uwagę, to świat. Znajdziemy w nim „nasze” lądy i państwa, ale bardzo zniekształcone. To zabieg znany w literaturze fantastycznej, także w heroic fantasy (np. Conan Howarda), z tym że w literaturze fantasy najczęściej miało to udawać zamierzchłą, prehistoryczną przeszłość. U Saulskiego mamy raczej przyszłość. Zdaje się, że to inna planeta, na którą Ziemianie przybyli po jakiejś katastrofie – pewien heretycki ruch wierzył, że ludzkość zniszczyła swój świat, po czym Żelazny Anioł na skrzydłach przeniósł ludzi „tutaj”. Ale to ruch heretycki, więc może to jednak Ziemia, tylko postapokaliptyczna? Układ lądów jakiś dziwny – zbliżony do naszego, ale jednak inny (czyli argument za postapo). Ów świat przyszłość, z nieznanych przyczyn, ma wiele elementów zaczerpniętych z naszego średniowiecza.

Dość ciekawy system magii: przed ludźmi owo „tutaj” należało do obcego gatunku (co z kolei jest przesłanką na rzecz innej planety), który wyginął, ale zostały po nim glify – właśnie glify umożliwiają stosowanie magii.

Język prościuteńki, raczej poprawny. Parę głupotek, typu: w jednym z miast żony rybaków pomalowały dachy domów w różne kolory po to, żeby ich mężowie, wracając w nocy z popijawy, nie mylili chałup. Proszę wyjść w nocy na dwór i spojrzeć na dach. Jaki ma kolor? Nie widać? No, i to wszystko o sensowności tego zabiegu.

Podsumowując: lektura dla mniej wymagających smarkatersów, raczej płci męskiej; choć autor wetknął też wątek romansowy, więc może również smarkatersy płci żeńskiej to zainteresuje. Jeśli skończyłeś już szesnaście lat i przeczytałeś więcej niż pięćdziesiąt książek, lepiej tego nie tykaj.

OCENA: 3/10.

A. Saulski, Serce Lodu, wydawnictwa Fabryka Słów, Lublin 2019, stron: 352 (powieść kończy się na 341, potem mamy fragment książki Krzysztofa Haladyna w charakterze reklamy).

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.