Andrzej Sapkowski, Rozdroże kruków

Powrót Sapka do świata Wiedźmina po jedenastu latach (od Sezonu burz) okazał się całkiem udany. Oczywiście mamy nie sequel, lecz prequel, który w chronologii wewnętrznej znajduje się między komiksem Zdrada a zbiorem opowiadań Ostatnie życzenie.

Wyjaśnienie: komiks Zdrada (scenariusz Maciej Parowski, rysunek Bogusław Polch) oparty jest na niepublikowanych materiałach Sapka – Sapek kiedyś w wywiadzie mówił, że miał gotową powieść o Geralcie, z której później „wyjął” część i wysłał na konkurs Fantastyki, jako opowiadanie pt. Wiedźmin; po tym zabiegu reszta ponoć nie nadawała się do publikacji. Zapewne komiks Zdrada oparty jest na innym fragmencie tej „zaginionej” powieści – tym samym jest to jedyny komiks, który należy uznać za kanoniczny.

W Rozdrożu kruków mamy do czynienia z młodym, bardzo młodym Geraltem, który wyrusza chyba po raz pierwszy na szlak, czyli w szeroki świat. I chłonie go z rozdziawioną papą. Taki młodzian, przeznaczony do wielkich czynów, powinien znaleźć mentora. Znajduje. I przeżywać przygody przygotowujące go do późniejszej roli. Przeżywa. Młody Geralt oddany interesująco – jeszcze ani tak błyskotliwy rozmówca, ani tak wytrawny szermierz.

Nie pamiętam czy na blogu o tym pisałem, ale w innych miejscach na pewno. Otóż uważam, że Sapkowski to mistrz krótkiej formy, a im więcej napisze, tym słabiej wypada. Rozdroże kruków nie tylko jest dość krótkim dziełem (dobry prognostyk), to jeszcze jest czymś w pół drogi między powieścią a zbiorem opowiadań. Coś jak serial, który jest czymś pośrednim między „normalnym” a proceduralem – mamy wątki na dany odcinek i wątki przewijające się przez cały sezon. I to jest następny dobry prognostyk.

Kolejna moja błyskotliwa, jak zawsze, opinia o Sapku: jest świetnym dialogotwórcą i świetnym bohaterotwórcą, natomiast nieco słabiej (albo mniej się przykłada, leniuch!) wychodzi mu tworzenie uniwersum. I tu też to mamy – te wszystkie lokalizacje niby gdzieś tam są w świecie Wiedźmina, ale za djabła nie wiem gdzie, to po prostu nie ma większego znaczenia.

Z czym jest problem... Wiedźmin zawsze kojarzył mi się także ze świetnym humorem. I tu jest tego mniej. Gdzieś przy początku trafił się nawet niezły żart, myślę: „zapiszę, żeby się z Wami podzielić”, ale zaraz przyszła refleksja: „eee tam, zaraz będą lepsze kawałki do spisania”. No i nie było. Co nie znaczy, że w ogóle humoru nie ma, bo jest, tylko nie aż tak wysokich lotów, jak to drzewiej bywało.

Stwór skurczył się, przestąpił z łapy na łapę. Wybałuszył na Geralta ślepia i otworzył żabią paszczę.

Obaj stali nieruchomo. Ciszę przerwał Geralt.

– Do kuchni, co?

– Brekek.

– Masz, kurwa, szczęście – wycedził wiedźmin. – Bo nie mam na ciebie czasu. Spieprzaj.

Cykl Wiedźmin kojarzy mi się też z wciskaniem polityki/ideolo. No i tu też sobie Sapek nie odpuścił. Niestety, bo to wygląda jak typowe, prymitywne, lewicowo-feministyczne pierdolamento. Ot, argumenty rodem z twittera (vel X). Przykładowo tekst Gdyby mężczyźni zachodzili w ciążę, aborcja byłaby sakramentem mógł się wydawać błyskotliwy w 1973 roku, kiedy niejaka Florynce Kennedy napisała go chyba po raz pierwszy. Jednak przez te ponad pół wieku stało się to tylko wyświechtanym sloganem. Ale „wdeptując” w Wiedźmina wiesz, że z takim czymś będziesz obcować, więc trudno się o to zżymać.

Dylematy moralne Geralta? Są, a jakże. Tyle że momentami tak cepologiczne, że oż cuś. Zresztą, jak dotrzecie do finału, to sami zobaczycie.

Czas podagry...Znaczy, czas podsumowania. Dostaliśmy jeszcze raz to samo (tylko trochę inaczej). I pewnie wielu się będzie pienić: Łodcino kupony! Skok na kasę! No i dobrze – niech sobie Sapek tak skacze nawet przez kolejnych piętnaście lat, a jak się rozkokosi, to nawet niech przebije Józefa Hena (który niedawno skończył 101 lat). A ja to będę kupował i czytał. I pewnie jeszcze chwalił. Rozdroża kruków to może nic wielkiego, ale miły powrót do świata Wiedźmina (warto przy tym pamiętać, że „nic wielkiego” w wykonaniu Sapka, to wierchy niedostępne dla większości pisarzy).

Na koniec parę słów o wydaniu. Że uważam SuperNową za wydawcę partackiego, a nawet pasożytniczego – chyba tajne nie jest. To wydawnictwo, które obecnie istnieje tylko i wyłącznie dzięki Sapkowskiemu i po to, żeby na Sapkowskim żerować. Może to nic złego, jednak mogłoby chociaż tego swojego dobrodzieja docenić. A nie docenia. Wielokrotnie Wam pokazywałem wypasione wydania z innych krajów (link na dole). A my wciąż dostajemy paździerz. Byle jakie okładki – nie dość, że miękkie, to jeszcze bez skrzydełek, za to z wyduszoną kretyńską kratkownicą sprzyjającą przełamywaniu się.

Papier mógłby uchodzić za przyzwoity w kategorii „srajtaśma”, a nie jako papier książkowy – proszę foto, tak przebija druk:

Akurat temu wydawcy, jak nikomu, życzę upadłości – niech to zdechnie, niech Sapka zacznie wydawać jakieś porządne wydawnictwo, w którym pracują ludzie z wyobraźnią. Pisarz też by na tym skorzystał, bo SuperNowa nawet tego swojego jedynego autora nie umie zmonetyzować. Sam – chociaż mam większość Wiedźmina (oba tomy z opowiadaniami pożyczone, już nie wróciły) – kupiłbym porządne wydanie w omnibusach, ale o tym już pisałem i do tego komentarza pod notką mogę odesłać. W tym kontekście jakoś mniej mnie oburzyło to, że pirackie ebooki były dostępne już przedwczoraj. Sam kupując to badziewne wydanie miałem wrażenie, że ktoś mnie nabija w butelkę.

Rozdroże... obiektywnie można wycenić pewnie na siódemkę, ale że Wiedźmina lubię to dam wincy:

OCENA: 8/10.

A. Sapkowski, Wiedźmin. Rozdroże kruków, wydawnictwo SuperNowa, Warszawa 2024, stron: 292.

Tu kilka notek z okładkami Wiedźmina z różnych stron świata.

Inne notki wiedźmińskie:

Wiedźmin. Szpony i kły.

Rafał Jaki, Hataya, Wiedźmin. Ronin.

Wiedźmin, sezon 1 (2019).

Wiedźmin. Zmora Wilka (2021).

Wiedźmin. Rodowód krwi (2022).

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie