Tad Williams, Korona z czarodrzewu

Jak Williamsa lubię, tak po przeczytaniu tej książki mam mieszane uczucia... Może pamiętacie, że pierwszą trylogię o Osten Ard umieściłem w kanonie fantasy, a nawet nazwałem najlepszą fantasy tolkienowską – lepszą od dzieł samego Tolkiena. Korona z czarodrzewu otwiera nowy cykl ze starymi bohaterami i starą scenerią.

Od wojny z Inelukim Królem Burz i Nornami minęło kilkadziesiąt lat. Simon i Miriamele w miarę spokojnie władają królestwem (ewidentnie wzorowanym na cesarstwie niemieckim gdzieś we wczesnym średniowieczu). W miarę, bo przeżyli śmierć jedynego syna, po którym zostały wnuki: Morgan i Lilia. Coś jednak znowu budzi się na północy. Ci, którzy przeczytali Serce Świata Utraconego widzą już jakie zmiany zaszły w społeczeństwie Nornów, więc zaskoczenia nie ma.

Korona to znowu powieść rozpisana na wiele wątków, obok starych bohaterów, dostajemy szereg nowych – i ich wątki są przyzwoite. Niestety, nie można tego samego rzec o dominującym, którym są losy Simona, Miriamele i ich wnuków. Wiem, ongiś pisałem, że:

Williams to pisarz, który rozkręca się dość wolno, więc żeby ocenić (i docenić) jego wizję, trzeba przeczytać całość.

Ale nie spodziewałem się, że tym razem będzie potrzebował około osiemset stron na wzięcie rozbiegu... I tak przez te osiemset stron autor nas przekonuje jacy fajni są Simon i Miriamele – jak się kochają, jacy są mądrzy (Simon mniej), jak dobrze władają Osten Ard, jak kłopotliwy i nieodpowiedzialny, ale przy tym sympatyczny jest ich wnuk (kandydat na kolejnego Gimbazę Wybrańca), jak mądra i rezolutna jest mała Lilia... Wątek wydmuszka. Na świecie już wicher się zbiera, a tu Simon i Miriamele zarządzają, gadają i się kochają, Morgan pije i chuligani w towarzystwie zgrai sobie podobnych sympatycznych obwiesiów, a Lilia się mądruje. I tak przez kilkaset stron... Jedyne co ratuje ten wątek, to elementy humorystyczne: całkiem zabawna rodzina znanego już z poprzedniej trylogii trolla Binabika i – mniej zabawni – kumple Morgana.

Pozostałe wątki, potraktowane po macoszemu (przynajmniej jeśli chodzi o objętość), zdecydowanie nie rekompensują słabizny wątku dominującego. Zdaję sobie sprawę, że ten tom to takie rozstawienie figur na szachownicy, ale na Swaroga i Twaroga, trzysta stron powinno w zupełności na to wystarczyć.

Rekompensatą nie jest też przebogaty świat wymyślony przez Williamsa, bo po pierwsze, już go znamy, po drugie, odniosłem wrażenie, że jego prezentacja jest nie tylko skromniejsza, niż w Pamięć, Smutek, Cierń, ale też trochę poszła nie w tym kierunku. O ile w krótkim Sercu Świata Utraconego podobało mi się przybliżenie nam Nornów, o tyle tu już znacznie mniej. Chyba wolałem, kiedy byli nieco tajemniczą, złowrogą siłą. Teraz Williams obdarł ich z owej tajemniczości niemal do gołych kości.

Mam nadzieję, że Tad już się narozstawiał, figury są na swoich miejscach i w kolejnym tomie akcja wreszcie przyspieszy (właściwie to już przyspieszyła pod sam koniec Korony). Nie spodziewam się cudów po wątku Simona i s-ki, ale widzę kilka postaci z niezłym potencjałem, zwłaszcza Jarnulfa i potomków zaginionego księcia Jesui.

Przy prezentacji Serca Świata Utraconego trochę ponarzekałem na tłumacza. I właśnie jakość jego pracy podobno była przyczyną ponadrocznego poślizgu z wydaniem Korony (zapowiedziana na lato 2018, wyszła jesienią 2019). Trzeba przyznać, że redaktorka (Małgorzata Chwałek) odwaliła kawał dobrej roboty i językowo nie mam do czego się doczepić. Zresztą chyba nie tylko ona, bo wydawca ściągnął jej do pomocy konsultanta terminologicznego – Marcina Jasińskiego. Zdaje się, że to właśnie on na Katedrze informował o przyczynach przełożenia wydania na 2019 rok (co ciekawe, w stopce jednak książka ma rok wydania 2018):

Podsumowując: jest to nie najlepsza powieść, choć czytało mi się dobrze (ale lubię i Osten Ard, i styl Williamsa). Kolejny tom oczywiście kupię (po angielsku już wyszedł). Być może po przeczytaniu całego nowego cyklu (znowu trylogii?) Williamsa spojrzę na Koronę z czarodrzewu łaskawszym okiem, ale na dziś jeszcze nie wiem ku czemu to zmierza i dlaczego tak wolno.

O jakości samego wydania już pisałem, krótko: papier na plus, okładka miękka i bez skrzydełek na minus.

W USA ukazał się już (2019 r.) drugi tom Ostatniego króla Osten Ard, z tytułu wnoszę, że tym razem dominujący będzie wątek z akcją wśród koczowniczych Thrithingów. Z kolei w 2021 roku wyszedł prequel do całego cyklu o Osten Ard - Brothers of the Wind (okładki amerykańska i niemiecka). W Polsce, niestety, tego nie przeczytamy, bo Rebis zrezygnował z wydawania Williamsa...

Tak na zakończenie: ciekawostka. Jest to dość słaba książka, ale chyba najlepsza z tłumaczonych premier fantasy, jakie w 2019 roku raczyli nam rzucić polscy wydawcy – w 2019 roku z wydawnictw do księgarń przelało się morze gówna upstrzone tu i ówdzie odgrzewanymi kotletami... Ostatni tak słaby wydawniczo rok był pewnie jeszcze w czasach ustroju słusznie minionego, czyli w latach osiemdziesiątych XX wieku.

OCENA: 6/10

T. Williams, Ostatni król Osten Ard, t. 1: Korona z czarodrzewu, tłum. J. Szczepański, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2018, stron: 896.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.