Tad Williams, Serce świata utraconego

To będzie skrajnie nieobiektywna opinia. Nie ukrywam, że Tada Williamsa cenię, lubię i mam sentyment. Bardzo rzadko zdarza mi się, że po przeczytaniu jakiejś książki od razu zaczynam czytać ponownie. Na tej krótkiej liście, z fantastyki będzie Władca pierścieni Tolkiena, dwa pierwsze tomy cyklonu Feista o Midkemii i Kelewanie oraz także dwa pierwsze Pieśni ognia i lodu Martina. I Tada Williamsa cykl Pamięć, smutek, cierń.

To jego pierwszy cykl, którego akcję umieścił w krainie Osten Ard. U nas ukazało się to przed „wiekami” (w latach 1993-1994). Do dziś uważam, że jest to najlepsza pozycja z fantasy tolkienowskiej (10/10).

Wrażenie robi bogactwo świata wymyślonego przez Williamsa. Świetnie zaprezentowane różne ludy o odmiennych obyczajach. Wielu bohaterów zapadających w pamięć. Także religia, bo dominującą jest monoteizm (ewidentnie wzorowany na chrześcijaństwie). I choć to fantasy tolkienowska – epicka z wyraźnym podziałem na dobro i zło, to jednak motywacje tych „złych” też są dla nas zrozumiałe.

Długo kazał nam Williams czekać na powrót do Osten Ard (w tzw. międzyczasie ukazało się jedynie opowiadanie – prequel Człowiek z płomieni). Dopiero w tym roku pisarz puścił, niemal od razu, dwie kolejne powieści. Polski czytelnik na razie dostał pierwszą z nich – Serce świata utraconego.

Jej akcja zaczyna się w tym samym miejscu, w którym kończy się Pamięć, smutek, cierń. Wojna ze „złem”, czyli Inelukim i jego sojusznikami z Nornami na czele, dobiegła końca. Ale niedobitki Nornów uciekają na mroźną północ, do swojej ojczyzny – podziemnego miasta Nakkiga. Król Seoman zadaniem wykończenia owych niedobitków obarcza Isgrimnura, księcia Rimmersgardu, którego poddani to tacy trochę wikingowie (acz ich przodkowie porzucili wyprawy morskie).

Isgrimnur ze swoimi Rimmersmanami i posiłkami z południa wkracza na ziemie Nornów. Wojnę w mroźniej, śnieżnej i lodowej krainie obserwujemy z obu stron. Z jednej głównymi bohaterami są sam książę Isgrimnur oraz dwaj żołnierze z południa Osten Ard (przypominającego Włochy) – Porto i Endri. Z drugiej Nornowie – Yaarike i Viyeki z Zakonu Budowniczych oraz wojowniczka Suno’ku. Tym samym mamy okazję głębiej poznać położenie, motywacje itd. przedstawicieli „złych”. I jakoś robią się mniej źli.

Czyta się to bardzo dobrze, ale pozostaje niedosyt – Serce świata utraconego ma zaledwie nieco ponad 230 stron (+ słowniczek, mapki, słowo od autora...). To tylko przystawka budząca apetyt na więcej. Ale przystawka bardzo smaczna.

Wydawca książkę „nadmuchał” dodając ponad czterdzieści stron kolejnej powieści Tada Williamsa z Osten Ard – Korona z Czarodrzewu. To chyba miała być reklama następnej publikacji Rebisu. Moim zdaniem, pomysł poroniony i to z dwóch powodów. Po pierwsze – na jakiego grzyba mi fragment powieści? Po drugie – Williams to pisarz, który rozkręca się dość wolno, więc żeby ocenić (i docenić) jego wizję, trzeba przeczytać całość. Po tym fragmencie wielu czytelników może uznać Koronę z Czarodrzewu za rzecz wtórną i nudną. Czyli wydawca nie tyle się zareklamował, co raczej sobie w kolano strzelił. Jeśli Rebis koniecznie chciał czymś książkę dodmuchać, to trzeba było dołożyć wspomniane wyżej opowiadanie Człowiek z płomieni.

Świat anglojęzyczny już może czytać Koronę z Czarodrzewu...
Niemcy też. Jak widać, podzielili książkę na dwie części. Rebisie nie idź tą drogą!

W każdym razie, ja na pewno Koronę z Czarodrzewu kupię. Jej akcja, jak już wiem z owego fragmentu, toczy się wiele lat po wojnie z Inelukim. Władcy Osten Ard, król Seoman i królowa Miriamele, mają już dorosłego – i kłopotliwego – wnuka.

 Koronę z Czarodrzewu dostali też Holendrzy, a my podobno dopiero latem 2018...

Podsumowując – Serce świata utraconego polecam, a na Koronę z Czarodrzewu czekam.

EDYCJA. Skleroza :D Nie do końca podoba mi się tłumaczenie. Dziwaczna, niepotrzebna i niekonsekwentna archaizacja języka (jakoś nie spodobały mi się zdania typu: Wyżłopałem com miał w zasięgu). Tłumaczowi brakuje też wyczucia w dialogach. Naprawdę nie sądzę, żeby wojak wojakowi odpowiadał w ten sposób: W tej kwestii nie znajdziesz tu adwersarzy (str. 149). O wiele lepiej brzmiałoby to np.: Nikt się temu nie sprzeciwi.

OCENA: 8/10.

T. Williams Serce świata utraconego, tłum. J. Szczepański, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2017, stron: 304.

***

Polecam recenzję cyklu Pamięć, smutek, cierń na Esensji – mógłbym się pod nią podpisać.

Inne tego autora:

Tad Williams, Korona z czarodrzewu.

Tad Williams, Brudne ulice nieba.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.