Jay Kristoff, Wampirze cesarstwo

Kolejna w ofercie Maga rzecz wtórna do bólu. Mój promotor żartował, że jak rżniesz z jednej pracy – popełniasz plagiat, jak z dwóch – robisz kompilację, jak z trzech – to już piszesz samodzielną pracę. Kristoff zrobił kompilację – przeżuł, przetrawił i wydalił Wiedźmina oraz serial Van Helsing.

Bo co Wam przypomina bohater – bękart, odmieniec od dziecka szkolony do zwalczania potworów w obronie ludzkości? Posługujący się odpowiednikiem wiedźmińskich eliksirów (nie pitym, lecz palonym), po którym oczy robią się czerwone? A do tego korzystający w walce z potworami ze srebra, pewnej formy magii i miecza wręcz stworzonego do zabijania potworów? Szkolony w tym celu przez starszych odmieńców w fortecy położonej na uboczu? Jako dorosły, zgryźliwie żartobliwy? Ba, nawet znajdujący coś w rodzaju swojej Ciri... Aaa, nie ma na imię Geralt, lecz Gab (Gabriel).

Ale Kristoff sroce z pod ogona nie wypadł – parę książek był już w życiu popełnił, więc coś tam pozmieniał. O, np. chciał, żeby było mhocznie. I tak dumał i dumał, jak ten mhok wprowadzić, aż mu się przypomniał serial Van Helsing – postapo, w którym ziemię opanowały wampiry. To też zrobił postapo z wampirami, tyle że zamiast realiów ala XX wiek, mamy quasi-średniowiecze. Przerobioną Vanessę Helsing, też znajdziecie.

Oj, przepraszam – są jeszcze elementy z trzeciego dzieła (czyżby książka Kristoffa awansowała na samodzielną pracę?). Tad Williams: Pamięć, Smutek, Cierń. Z tej trylogii zarżnął dwa elementy. Pierwszy: Gimbaza Wybraniec – Typ Pierwszy z elementami Typu Drugiego Podtyp Trzeci :D Tak, to wspomniany Gab. Ale kiedy powieść się kończy, Gab ma już lat trzydzieści dwa, więc wypada z roli Gimbazy Wybrańca – i tu sobie Kristoff wprowadza drugiego.

Mag od razu puścił dwa wydania...

Oczywiście, Gimbaza Wybraniec musi mieć drużynę – i ta też jest: jest wojownik, jest kapłan-czarodziej, jest kapłanka-wojowniczka, jest bard, jest barbarzyńca (tym razem bez jaj, dlatego go/ją kopią po „piczce” – nie żartuję, proszę sprawdzić na stronie 477), wreszcie jest element obcy gatunkowo. Z samym Gimbazą Wybrańcem, jak w mordę strzelił – siedem sztuk, czyli tyle, ile być powinno. W takowej drużynie jeden członek powinien nie do końca być godny zaufania. Jest. Normalnie, drużyna, jak się patrzy – wprost z satyrycznych porad znanych z cyklu Jacka Chalkera o Tańczących Bogach.

Można by spytać: a skąd wiesz, że rżnął akurat z Williamsa, a nie np. z Eddingsa? Bo to Williams wprowadził do fantasy religię, którą można określić jako quasi-chrześcijaństwo. I takową religię mamy w Wampirzym cesarstwie.

Nie wiem czy samą formę opowieści Kristoff wymyślił osobiście czy też zerżnął – jakoś miałem wrażenie, że czytam Wywiad z wampirem à rebours: nie człowiek przepytuje wampira, a wampir człowieka.

A na bolesnej wręcz wtórności, nie kończą się wady tegoż powieścidła. Sceny seksu wpadają albo w zabawną grafomanię (Miałem na czubkach palców wszystkie jej tajemnice – str. 607; co czytam to zdanie, to parskam śmiechem), albo w pornograficzną dosłowność. I to wszystko napisane od razu pod Netfliksa – Murzyni, wątki LGBT, kapłani-pedofile. Do tego sporo wodolejstwa – w moim egzemplarzu brakowało ponad trzydzieści stron; w niczym to nie przeszkodziło w lekturze.

Ma Mag dar wynajdywania producentów wtórnej kupy – Ryan, Gwynne, Kristoff... Z tej trójcy Kristoff jest najlepszy literacko, co nie znaczy, że dobry. Ale jeśli na nich Mag zarabia na wydawanie Uczty Wyobraźni, to dejcie im Swarogu i Twarogu jak najwięcej amatorów kupy.

Obróbka redaktorska lepsza, niż w przypadku Gwynne (inny redaktor, także inni tłumacze), korekta – do czego Mag zaczyna nas przyzwyczajać – taka se (np. mamy doby kolor – str. 744 – kontekst wskazuje, że chodzi o dobry; w innym miejscu – str. 693 – brakuje myślnika przy wypowiedzi); korektorka ta sama co przy książkach Gwynne.

Tak co do tłumaczenia, to zastanowiła mnie jedna z opinii na Lubimy Czytać – osoby, która czytała tę książkę w oryginale:

w Empire of the Vampire pojawia się niezliczona ilość postaci, reprezentujących różne kasty społeczne i każda z tych postaci mówi inaczej... więc mamy „poprawny” język, mamy mowę stylizowaną na dawną, mamy mowę „panów i lordów”, mamy coś co wygląda jak pijacki bełkot starych Irlandczyków, mamy religijne sentencje i WIELEEEEE innych...

To w naszym przekładzie tego nie ma, wszyscy mówią tak samo.

Ze spraw technicznych: to któraś książka Maga, w której widzę takie dziwaczne (niekonsekwentnie stosowane) „t” – już kiedyś z kimś tu rozmawiałem, że to wkurzające i rozpraszające przy czytaniu:

Podsumowując: przeżuta papka, wtórna do bólu, okraszona ideolo ala Netflix. Jednak sprawnie napisana, więc maksymalna ocena za tego typu „dzieło”:

OCENA: 5/10.

J. Kristoff, Wampirze cesarstwo, t. 1: Wampirze cesarstwo, tłum. M. Strzelec i W. Szypuła, wydawnictwo Mag, Warszawa 2021, stron: 896.

Podobne notki:

Anthony Ryan, Pieśń krwi.

John Gwynne, Zawiść.

John Gwynne, Męstwo.

Joe Abercrombie, Pół króla.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.