Piotr Abramik, Stalker. Długi rajd, t. 1

Przyznam, że podchodziłem do tej powieści dość sceptycznie – działo debiutanta, wydane chyba własnym sumptem (niby wydawnictwo Volumina istnieje i to od wielu lat, ale zdaje się, że autor sam opłacił wydanie – dzięki internetowej zbiórce – i wydawca nie ma tej książki w swojej ofercie; czyli Volumina najpewniej zajęła się stroną techniczną za wynagrodzeniem). Do tego jest to coś, co sam zwę „literaturą okołogrową” – powieść z akcją umieszczoną w świecie gry S.T.A.L.K.E.R. Trzeba przyznać, że autor poważnie podszedł do wydania, wszak Ewa Białołęcka w roli redaktora to nie w kij dmuchał.

I tak początek lektury zdawał się potwierdzać, że sceptycyzm był zasadny – zbyt drobiazgowe opisy lokalizacji, przy czym są to lokalizacje w komplecie nieistotne dla fabuły (choć być może ważne dla graczy, sam nim nie jestem, więc nie mnie to oceniać). Mam wrażenie, że to taka maniera początkujących pisarzy – muszę opisać jak najdokładniej, jak najprecyzyjniej, bo bez tego czytelnik się pogubi... Ja bym jednak zaryzykował, że czytelnik się pogubi, ale nie zaryzykowałbym, że się zanudzi. Na szczęście z czasem, a właściwie dość szybko, proporcje robią się bardziej wyważone, widać, że autor nabiera wprawy.

Bohaterowie… Cóż, zestaw standardowy – naukowiec i stalker (ale tak szczerze, Strefa wielkich możliwości tu nie daje, bo kto miałby się niby po niej błąkać? Poza uczonymi i stalkerami można jeszcze wskazać wojskowych). Za to udało się Piotrowi zaprezentować ich wiarygodnie – to nie są ludziki z papieru, to ludzie z krwi i kości.

Fabuła… Wciągnęło mnie i przeczytałem z przyjemnością, a to już duży komplement. Bardzo mi się podobał naturalizm, wiarygodność tego, co Piotr opisuje. Nie mam wielkiego doświadczenia z literaturą okołogrową ze świata S.T.A.L.K.E.R.a, ale na pewno jest to o niebo lepsze od książki Noczkina, a patrząc po nazwiskach ze „stajni” Fabryki Słów zaryzykuję tezę, że to w ogóle najlepsza odsłona tej serii. Ciekawe czemu nie wydała tego Fabryka? Może autor w ogóle do nich nie uderzał?

Wcześniejsze przymiarki do okładki z fanpage autora

Teraz trochę krytyki. Język prosty, potoczny, ale miejscami zbyt potoczny, a nade wszystko zbyt wiele wulgaryzmów (np. na str. 18 naliczyłem trzy kurwy, jednego chuja i „upierdolić”). Wiem, że „ludzie” tak mówią, a do tego trudno oczekiwać, żeby błąkający się po strefie byli ugrzecznieni, tym niemniej jest tego zbyt wiele. Co gorsza, wulgaryzmy pojawiają się nie tylko w dialogach, lecz także w kwestiach narratora (np. „chuj” str. 53). Do tego kilka „posiadów” (nieprawidłowo użytego „posiadać”) i sporo powtórzeń, np. mamy masę „ale”, które wszak można zastąpić „lecz”, „jednak” czy (chyba już przestarzałym) „acz”:

Sos ściągnął broń i zamachnął się nią jak maczugą, ale tamten uniknął ciosu. Zobaczył ostrze, przechylił się na bok, ale tamten człowiek zaatakował znowu. Wycofał się w ostatniej chwili. Przewrócił się na ziemię. Duży człowiek w masce spadł na niego, ale nadział się na jego broń. Machał nożem, ale Sos pomógł sobie nogą. (s. 274)

Parę błędów w pisowni „nie” z innymi częściami mowy (np. „nie używanych”, str. 15 – ja bym jednak napisał „nieużywanych”). No i po skrótach „wg” i „nr” nie stawiamy kropki (a jest takich byków sporo na str. 305-312). Pisząc o potknięciach zwracam jednak uwagę, że oceniam wydanie pierwsze, a na dniach wyszło wydanie drugie „poprawione”, więc moje uwagi mogą być nieaktualne.

Podsumowując: chętnie przeczytam kontynuację Długiego rajdu – jeśli macie ochotę zajrzeć do Strefy, to powieść (a niedługo pewnie cykl) Piotra Abramika będzie dobrym wyborem. Sam będę obserwował, jak autor rozwija się literacko.

OCENA: 7/10

P. Abramik, Stalker. Długi rajd, t. 1, wydawnictwo Volumina.pl Sp. z o.o., Szczecin 2023, stron: 330.

Podobne notki:

Wiktor Noczkin, Ślepa plama

Paweł Majka, Dzielnica obiecana

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie