The Ark – Arka, sezon 1 (2023)

Niby wielkie nic, ale fajnie się oglądało. Wielkie nic, bo to wszystko znamy z masy seriali emitowanych w stacji Sci Fi (czyli Syfy). Mnie najbardziej przypominało skrzyżowanie Stargate Atlantis ze Stargate Universe (co nie jest dziwne, skoro obaj scenarzyści maczali palce w Gwiezdnych wrotach). Znajdziemy nawet motyw z filmu Prometeusz. Taki trochę produkt z recyklingu.

Nieco odmienny mamy tylko wstęp do historii (odmienny od Stargate, bo w ogóle przecież częsty, daleko nie szukając, w niedawno omawianej przeze mnie książce Adriana Tchaikovsky'ego Dzieci czasu). To teraz na czasie: ekologia. Ludzie tak zasyfili Ziemię, że życie na niej staje się niemożliwe, więc trzeba spadać. Zbudowano Arki, które mogą zabrać na inne planety po około trzysta-pięćset osób. Nasi bohaterowie to pasażerowie Arki 1 – jak sama nazwa wskazuje, odleciała pierwsza, więc nie wiadomo ile tych Arek ostatecznie powstało i szwenda się po galaktyce. Możliwe, że mamy do czynienia z ostatnim statkiem ludzkości (taaaa, znowu Battlestar Galactica).

Na początku pierwszego odcinka dochodzi do katastrofy – coś (meteor, a może celowy atak?) przywaliło w Arkę 1. Część statku uległa zniszczeniu, zginęli wszyscy wyżsi oficerowie i naukowcy. Sytuację próbuje opanować troje poruczników.

Dalej mamy problemy znane z wcześniejszych seriali tej stacji. A to czegoś brakuje, a to coś zagraża, a to coś się psuje… Oczywiście wszystko udaje się naprawić i to tak w starym stylu – typu: rozbroić bombę na sekundę przed bum.

Bohaterowie pozytywni naturalnie są przesympatyczni, zuole złe, ale bez przesady – nie słychać ich szatańskiego chichotu. To znaczy: biorąc pod uwagę same wyczyny głównej zuolki, to trzeba by ją uznać za psychopatycznego czuba, którego naturalnym końcem powinna być przymusowa utylizacja. Ale w serialu jest tak zaprezentowana, że w ogóle tego nie czujemy. Bo to w gruncie rzeczy jest młodzieżówka.

Oczywiście bohaterowie wpisują się w schematy znane z takich produkcji:

Dowódca fachowiec nad fachowce – jest.

Zastępcy, sympatyczne, ale momentami nadambitne wsparcie dla dowódcy – jest.

Dwóch dobrych geniuszów, nieco nieporadnych i roztargnionych – jest.

Kompetentny i sympatyczny dowódca sił zbrojnych (w tym przypadku ochrony) – jest.

Zły geniusz – jest, a nawet jest razy dwa.

Mnie się podobało, ale lubię też oba wspomniane spin-offy Stargate. A może właściwsze byłoby użycie czasu przeszłego: lubiłem. Bo niedawno próbowałem wrócić do Stargate Atlantis i niestety poległem – już to znam, a to nie są takie arcydzieła, żeby przykuwały uwagę po raz drugi. Za to w Arce dostałem to samo, tylko inaczej, więc z przyjemnością obejrzałem.

Ideolo niby jest, ale tak podane, że nie razi.

Ogóle polecam, jednak nie oczekujcie nie wiadomo czego – to sympatyczny powrót do tego, co już świetnie znamy. No i jeśli nie lubicie seriali z lat 1990-2010, to nawet nie odpalajcie Arki.

Od 17 lipca drugi sezon leci w krajach anglojęzycznych. U nas pierwszy odcinek w stacji Sci Fi w najbliższą środę, drugiego października, o 22.00 (powtórka w sobotę, piątego października, o 12.30). Kurcze, ależ ten świat się zmienił – kiedy byłem dzieckiem, mieliśmy czarno-biały telewizor Ametyst, a dziś już telewizja jako taka w ogóle staje się przeżytkiem, teraz wydaje mi się krzywdą siadanie przed odbiornikiem o wyznaczonej godzinie i potem czekanie cały tydzień na kolejny odcinek. Chyba poczekam aż całość będzie w sieci w różnych dziwnych miejscach (których absolutnie nie reklamujemy!).

Ocena jest, oczywiście, subiektywna, bo obiektywnie proszę jeden punkcik odjąć, a jeśli nie lubicie seriali w stylu Stargate, to odejmijcie nawet dwa.

OCENA: 6/10.

Arka (The Ark), serial.

Sezon 1, dwanaście odcinków.

Reżyseria: Dean Devlin.

Scenariusz: Dean Devlin i Jonathan Glassner.

Produkcja: USA.

Zob. też seriale sprzed 2016 roku:

Battlestar Galactica, (2003-2009).

Primeval – Siły pierwotne, (2007-2011).

Cień anioła, (2000-2002).

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie