Sierpień 2018 – raport z biblioteczki

Tak widzę, że wpadłem w pewną zakupową regularność: lipiec, sierpień i już także wrzesień – po ponad czterdzieści pozycji. W sierpniu konkretnie czterdzieści siedem, z czego trzydzieści komiksów (Europa – 8, USA – 14, Japonia – 8). Książkowo: fantastyka – sześć, inna beletrystyka – raz, historia – sześć, książkopodobne wyroby szurowskie – cztery.

Z Maga aż cztery pozycje („aż”, bo ostatnio mniej kupuję ich produktów). Shepard i Piękna krew – powieść z cyklu o smoku Griaule – to zakup konieczny. Świetna rzecz, polecam. Takoż konieczny Triumf Endymiona. Cykl Camerona kupuję, więc czwarty tom przybyć musiał. Natomiast na Czarnoskrzydłego czaiłem się jak pies na jeża. Bałem się, że to kolejna wtórna i obficie okraszona wodolejstwem kupa (w stylu Ryana), ale nie – całkiem fajna literatura rozrywkowa.

O Pladze olbrzymów pisałem tu – i to, niestety, jest taka właśnie kupa. Książkę Hoddera wygrzebałem w kartonie w markecie – nawet nie wiem czy to się nadaje do samodzielnego czytania (bo to tom drugi cyklu). Najwyżej dokupię gdzieś pierwszą część.

Na południe od Brazos powinno przybyć jeszcze w ubiegłym roku. Zamówiłem i chciałem odebrać jakoś 22 czy 23 grudnia (wydawca ma własną księgarnię w Czerwonaku pod Poznaniem); okazało się, że szefostwo Vespera wpadło na genialny pomysł – zamknąć sklep w ostatnim dniu robienia świątecznych zakupów. To teraz skorzystałem z promocji w Ravelo.

Historia. Lechici Małeckiego to prastara pozycja (pierwsze wydanie jeszcze w XIX wieku), ale całkiem jara. Właściwie co do Lechitów, Lachów itp. historiografia niewiele dołożyła po ówczesnej dyskusji, w której, obok Małeckiego, wykazał się zwłaszcza Karol Potkański (trzecim dyskutującym był Ernst Kunik, historyk rosyjsko-niemiecki, ale jego wystąpienie można sobie darować).

Ottonowie to pozycja o tyle ciekawa, że zmusza do myślenia – co to właściwie jest państwo, jakie warunki muszą być spełnione, żeby dany organizm polityczny uznać za państwo, czy Rzesza Ottonów była państwem – a w konsekwencji także trzeba postawić pytanie czy Polska Mieszka I była państwem, czy Polska Chrobrego była państwem? Osobiście uważam, że kraj Mieszka I państwem nie był, co najwyżej można go wpisać w jakieś definicje wczesnopaństwa czy państwa segmentarnego (z centrum – a może nawet dwoma odrębnymi, gdzie władza księcia była dość silna i pertynencjami, gdzie miała różny zakres).

I przybyła kolejna pozycja z cyklu Początki państw Wydawnictwa Poznańskiego (trzy z nich już omawiałem).

Promocję w Ravelo/PWN wykorzystałem do uzupełnienia biblioteczki o pozycje, które powinny się znaleźć nie tylko w biblioteczce każdego historyka, ale wręcz każdego humanisty (choć Gotów Strzelczyka trudno uznać za pozycję aktualną – widać upływ czasu, w końcu po raz pierwszy wyszło to w 1984 roku).

No i trochę szurków. O bredniach Tatiany Graczowej kilka słów już naskrobałem. Bieszk – nihil novi, dalej chrzani jak potłuczony. A o popisach Dębka chyba powinno się zawiadomić kuratorium, niech tego pana od nowa przeegzaminują, bo on dzieci w wioskowej podstawówce historii naucza...

Zastanawiam się co tacy ludzie, jak właśnie Dębek, mają w głowach, że muszą koniecznie obnosić się publicznie ze swoją ignorancją. Też miałem na roku (na historii – na historii sztuki już nie, bo było nas tylko dwoje) masę przypadkowych ludzi: a to jeden do wojska nie chciał iść, więc poszedł na studia, który wydawały mu się łatwe, inny potrzebował papier magistra do awansu w pracy, inna znowu nie miała pomysłu na siebie i zainteresowań, a historia wydaje się taka prosta... Część z tych przypadkowych historyków dziś cudze dzieci uczy.

No i fajnie – fuksem udało ci się skończyć historię. Ale po jakiego diabła teraz się wychylasz i publicznie kompromitujesz właśnie na gruncie nauki, z której dostałeś dyplom? Gdybyś Dębku miał rozum, to nie prowokowałbyś odpowiednich instytucji do weryfikowania twojej wiedzy. A później będzie płacz i pozowanie na turbolechitę wyklętego...

Dobra, opuszczamy szurowski psychiatryk, wychodzimy z oparów absurdu. Teraz coś przyjemniejszego. Kolejna spora porcja komiksów od Vertigo. Uzupełniłem podstawową serią Sandmana o brakujący tom trzeci. Miałem nie brać tych miękkookładkowych tomików pobocznych, ale jak w promocji Ravelo Sandman Furie wyszło za bodajże 11 zł, a Śnienie gdzieś koło 20, to grzechem byłoby nie kupić.

Sandmana mam wszystko, co jest dostępne w normalnej sprzedaży (nie będę kupował tych trzech pobocznych tomów, które są już tylko na Allegro u januszy). Ale dalej kompletuję Baśnie. Swego czasu kupiłem części 1-7 i 9 (bo ósma była już nie do dostania). Ale niedawno Egmont wznowił brakujące tomy, więc uzupełniłem półki do nr 12 włącznie. Brakuje mi już tylko dziesięć pozycji :D

I jeszcze trzy razy Vertigo. TOP 10 to samostojka, Skalp ma pięć tomów – mam zamiar kupić wszystkie. Kupna 100 naboi nawet nie rozważałem – sam pomysł wyjściowy wydał mi się wysoce idiotyczny. Ale jak przeczytałem fragment zamieszony w vertigowskiej zbiorówce wydanej niedawno przez Egmont, to zmieniłem zdanie.

Zabij albo zgiń to kolejny komiks z niezbyt mądrym pomysłem wyjściowym. Ale też czyta się nieźle, a przy tym to wydanie Non Stop Comics (czyt. ma umiarkowaną cenę).

Mechaniczna ziemia mnie rozczarowała (choć z rozpędu zamówiłem od razu część drugą w przedsprzedaży). To frankofon, a po komiksach stamtąd nie spodziewam się rewelacyjnych fabuł (i tu zdecydowanie nie ma rewelacji, a raczej jest słabo), ale Andréae znam ze świetnych ilustracji w Azymucie. Niestety, tu rysownik jest w gorszej formie. Nie, nie są to złe rysunki, ale to taki frankofoński standard i nic ponadto.

Za to polecam Piękną ciemność. I na razie więcej nic nie napiszę – się napisze odrębna notka, jak się Paweł zmobilizuje.

Moon Knihgt to marvelowski trykociarz, ale o niebo lepszy od większości tego co dostajemy w Marvel Now. Jeśli ktoś koniecznie chce poczytać/pooglądać coś z tego universum, to Moon Knihgt będzie dobrym wyborem.

Trzy komiksy ze Studia Lain. Przeczytałem tylko Solo – polecam. Za resztę się wezmę jak kupię rękawiczki jubilerskie (to nie żart – SL daje papier, na którym zostają odciski paluchów). Znaczy, próbowałem jeszcze czytać Absaloma, ale jest to dość skomplikowane – okładki są bardzo śliskie i bardzo miękkie, źle się to po prostu trzyma w ręku, tym bardziej jak czytający próbuje nie zostawić odbitych paluchów.

Trzy komiksy polskie. Ja Nina Szubur na podstawie powieści Anna In w grobowcach świata Olgi Tokarczuk. Bardzo dobry komiks i bardzo fajnie wydany.

Nawet wciągnęło mnie zderzenie Indian i wikingów w wykonaniu Łukasza Wnuczka. Ale ten komiks powinien mieć większy format – napisy są dość mikroskopijne, a że jestem zarazem krótkowidzem i dalekowidzem, to było uciążliwe.

Komiksową wersję Jakuba Wędrowycza wygrzebałem w pudle w markecie. O rany, jakie to słabe...

Mangi. Ku twej wieczności – już przeczytane i opisane (takoż opisane u Kasi). Berserk wiadomo, że przybyć musiał, ale odnoszę wrażenie, że Kentarou Miura w tym tomiku rysuje jeszcze lepiej, niż w poprzednich częściach. Boso na front to zbiór krótkich opowieści o wiedźmie Wisience powołanej do Armii Czerwonej podczas II wojny światowej. Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu.

No i kontynuacje – trzy tomy Green Blood (to już jest koniec...)

... i dwa z cyklu lovecraftowskiego Tanabe Gou – teraz czekam na W Górach Szaleństwa w dużym formacie.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Z pewnych względów ograniczam dyskusje na facebooku (niedawno turbolechita Waldemar Wróżek mnie podkablował za post, w którym odesłałem go tylko na właściwe strony do wygłaszania debilizmów). Więc dyskusje proszę prowadzić raczej tu lub na Twitterze:

Seczytam na twitterze