Widmak, Zaklinac, The Witcher (2)

W przypadku okładek rosyjskich autorka z Gildii – jeśli zastosować miarę dziennikarską – zachowała się skrajnie nierzetelnie. Publikuje potworkowate okładki (jedna obok) z komentarzem:

Rosjanie lekko przesadzili... Tchnie to klasycznymi okładkami fantasy z lat 90.

Tak, tchnie okładkami z lat dziewięćdziesiątych, bo to są okładki z lat dziewięćdziesiątych, a dokładniej nawet z połowy tamtej dekady! Rozumiem, że ktoś może nie znać języka rosyjskiego, ale cyfry arabskie chyba zna?

Dlaczego piszę o tym dość ostro. Otóż książki Sapkowskiego w Rosji wydawane były wielokrotnie (więcej razy niż w Polsce!) – większość tych publikacji prezentuje poziom edytorski nieosiągalny dla polskiego wydawcy (Supernowej). Zatem przedstawienie historycznych potworków, to idiotyczna, nieuczciwa manipulacja.

Teraz dlaczego używam słowa manipulacja, które zakłada działanie celowe, a nie z pomyłki czy ignorancji. Otóż naprawdę trzeba się naszukać w „internetach”, żeby znieść te stare okładki. Google w pierwszej kolejności pokazuje wydania nowsze, które – jeszcze raz to powtórzę – biją polskie na głowę. To co publikuję obok, po prawej, to już przeszłość (te okładki mają kilkanaście lat, z początków wieku XXI). Dziś standardem w Rosji są twarde oprawy, ilustracje wewnątrz książek i tzw. omnibusy.

Bardzo ładną okładkę ma połączone wydanie obu tomów opowiadań wiedźmińskich – niestety też jest dość stare, więc w rosyjskich internetach nie znalazłem w dobrej rozdzielczości.

Okładka inspirowana jest średniowiecznym rzemiosłem artystycznym  (u nas coś podobnego dał Mag do Smoka Griaule Luciusa Sheparda wydanego w serii Uczta Wyobraźni).

W latach 1999-2011 wydawnictwo ACT wydało 188 tomów Złotej Serii Fantasy (Золотая серия фэнтези). Obok Martina czy Glena Cooka znalazło się w niej miejsce dla Andrzeja Sapkowskiego. Wiedźmina publikowano w „pakietach” – po dwie części w jednym tomie. Skąd część ósma (było to przed ukazaniem się Sezonu burz)? Otóż w ostatnim tomie do Pani Jeziora dodano Drogę, z której się nie wraca – jedno z pierwszych opowiadań Sapkowskiego, początkowo niewiedźmińskie, potem doklejone do cyklu (głowni bohaterowie Drogi to rodzice Geralta).

A to najnowsze wydanie, tegoroczne. Na razie ukazały się cztery tomy. Uwagę zwracają świetne ilustracje Denisa Gordeewa. Jak to w Rosji, do oglądania są nie tylko pierwsze strony okładek, lecz także ostatnie i grzbiety. Kolejno w górnym rzędzie: Ostatnie życzenie, Miecz przeznaczenia, Krew elfów. W dolnym Czas pogardy oraz IV strony okładek Ostatniego życzenia i Krwi elfów.

Coś zupełnie niespotykanego na naszym rynku, to omnibusy, czyli wydania kilku książek w jednym woluminie. W Rosji naliczyłem trzy omnibusy dwutomowe. Pierwsze tomy mają tytuł Geralt – zawierają: Ostatnie życzenie, Miecz przeznaczenia, Krew elfów, Czas pogardy. W tomach drugich, zatytułowanych Ciri – obok trzech części pięcioksięgu (Chrzest ognia, Wieża Jaskółki, Pani Jeziora) znalazło się miejsce na dodatki: Świat wiedźmina oraz Bestiariusz. Tomy mają po około 1200 stron każdy.

Obok dwie wersje omnibusa (tylko tom 2) – pierwsza wydana w serii Biblioteka światowej fantastyki, druga – Biblioteka fantastyki. Uwagę zwraca zwłaszcza pierwsza (widoczny również grzbiet) – bardzo elegancka.

Jak widać nie ma tu Sezonu burz. Brak ten nadrobił wydawca w trzeciej wersji omnibusa – do wcześniej zaplanowanych dwóch tomów (Geralt wyszedł w 2013 roku, czyli mniej więcej jednocześnie z polskim wydaniem Sezonu) dodano tom trzeci zawierający wyłącznie najnowszą książkę z cyklu.

Kolejno Geralt, Ciri i Sezon burz:

Teraz najlepsze, moim zdaniem, wydanie rosyjskie. Wyszło w serii Gigant – w dużym formacie (205 x 260 mm), w jednym woluminie siedem książek o Wiedźminie (ale rymłem, co? :D). Ma to, bagatela, 1344 strony! Samo wydanie w serii Gigant już dowodzi, jakim popularnym autorem w Rosji jest Sapkowski. Na takie publikacje zasłużyli najwięksi pisarze SF i fantasy (Simons, Tolkien) oraz najpopularniejsi autorzy rosyjscy (Strugaccy, Łukjanienko). A Sapkowski znalazł się w Gigancie dwa razy – nie tylko Wiedźmin (ale bez Sezonu burz), lecz także Trylogia husycka została tak wydana.

Co do samych ilustracji na okładkach mam nieco mieszane uczucia – od tych mozaik można dostać oczopląsu. Dodatkowo nieco chałowato wygląda Władca Pierścieni z kadrami filmowymi.
Obok Wiedźmin i Trylogia husycka, poniżej inne książki z serii: J. R. R. Tolkien, Władca Pierścieni; Dan Simmons, Hyperion; Sergiej Łukjanienko, Patrole.

I na koniec ostatnie (2015-2016) pełne wydanie, a nawet pełniejsze od pełnego :D Jak widać ma dziewięć tomów, a przecież nawet z Sezonem burz wychodzi osiem. Otóż w tomie dziewiątym mamy dwa opowiadania (wspomnianą już Drogę, z której się nie wraca oraz Coś się kończy, coś się zaczyna – alternatywne zakończenie wiedźmińskiej sagi) i Bestiariusz. Na dokładkę niewiedźmińskie opowiadania Sapkowskiego (Muzykanci i Złote popołudnie) oraz esej Piróg albo Nie ma złota w Szarych Górach.

Podsumowując więc, autorce z Gildii, która tak „pięknie” wyśmiała rosyjskie okładki, zacytuję wielkiego rosyjskiego pisarza Mikołaja Gogola: Чему смеетесь? Над собою смеетесь! (Z czego się śmiejecie? Z siebie samych się śmiejecie!). Rosyjskie wydania Wiedźmina nie tylko są lepsze od polskich, są po prostu najlepsze.

Miało być krótko o okładkach Sapkowskiego, a tu jeszcze trzecia część się kroi...
Tu pierwsza.
A tu już jest trzecia.
i czwarta...
i jeszcze:
Nowy Wiedźmin po polsku, krzakiem pisany i ukraiński