Sierpień – raport z biblioteczki i bloga

Znowu trochę popłynąłem – będzie trzeba kolejny raz część książek zapakować do kartonów, bo się nie mieszczą. Najnowsze nabytki leżą na stole w saloniku, bo tylko tam znalazłem wolne miejsce.

Skorzystałem z promocji w księgarni Maga. Konkretnie wszedłem, żeby kupić dwa pierwsze tomy trylogii Złotoskóry Robin Hobb. Mam (gdzieś mam, bo nie wiem gdzie) jej trylogię Skrytobójca i pierwszy tom (w dwóch częściach) podcyklu o kupcach i żywostatkach w starym wydaniu Prószyńskiego i S-ki. Była to przyjemna lektura, ale książki Prószyńskiego przestałem kupować, kiedy przegięli z maksymalizacją zysków – pierwszy tom o kupcach i żywostatkach podzielili na dwa woluminy, co jeszcze zdzierżyłem, ale podziału drugiego na trzy już nie.

Mam nadzieję, że teraz Mag wyda w twardych oprawach całość cyklu. Na pewno będę kupował.

Ale jak już wszedłem do księgarni (internetowej oczywiście) to na dwóch książkach się nie skończyło. Przypomniało mi się, że ktoś na katedra.nast zachwalał Milesa Camerona, że niby bardzo realistycznie ukazuje życie rycerzy. To dorzuciłem pierwszy tom cyklu Syn zdrajcy. Może mam zbyt wielkie oczekiwania, bo liczę na coś w stylu opowiadania Martina, Błędny rycerz z antologii Legendy.

Jima Butchera praktycznie nie znam. Ot, tyle co obejrzałem parę odcinków serialu (przeciętnego) Akta Dresdena. Normalnie nie eksperymentuję z autorami mi nieznanymi (kupuję w tanich księgarniach, na allegro czy olx za ceny znacznie poniżej okładkowych). Sam nie wiem, czemu teraz zrobiłem wyjątek :D Zobaczymy czy było warto.

Nie czytałem też nic Scotta Lyncha, ale recenzenci się nad nim rozpływają, więc w tym przypadku uznałem, że mogę podjąć ryzyko.

Zysk i S-ka oraz Rebis jakoś zgodnie, w tym samym czasie, zarzuciły swoimi produktami tanie księgarnie. Toteż kupiłem parę książek, których normalnie bym nie nabył.

Kate Elliott czytałem trzy pierwsze tomy cyklu Korona gwiazd. Dwa (Królewski smok i Książę psów) wspominam bardzo miło. To fantasy wzorowane na Europie w X – początkach XI wieku. Akcja toczy się w państwie przypominającym cesarstwo Ottonów. Na wschód od niego leży Polenia. Nieco przyjemność z lektury psuł feminizm autorki, do tego niekonsekwentny, przez co mało wiarygodny.

Niestety, dobre wrażenie legło w gruzach przy tomie trzecim (Głaz gorejący) – odnosiłem wrażenie, że autorka pisze za wierszówkę, więc „nadmuchała” książkę bez sensu wodolejstwem. Dlatego Kate Elliott wypadła z moich planów zakupowych. Ale za 14 zł można kupić. Tylko kto dopuścił te okładki? Są obrzydliwe i bez związku z treścią książek (przynajmniej z trzech pierwszych tomów nie pamiętam centaurów).

Z cyklu Stevena Brusta czytałem tylko tom pierwszy (Jhereg – tytuły cudne :D ). To taki ni to kryminał, ni to powieść sensacyjna w klimatach fantasy. Nawet mi się podobało. Szukałem potem po tanich księgarniach kolejnych części, ale były tylko trzecia i czwarta, a czytanie bez znajomości drugiej uznałem za bezsensowne. Teraz Rebis zrobił mi dobrze i mogłem kupić kolejne tomy cyklu. Szkoda, że u nas Brust wyleciał z planów wydawniczych – cykl Vlad Taltos liczy sobie już czternaście tomów (piętnasty zapowiedziany), w języku polskim możemy przeczytać tylko pięć.

Czytałem pozytywne recenzje Zoo City Lauren Beukes, ale przyznam, że nie mam pojęcia z czym to zjeść. Ktoś to porównał do filmu Dystrykt 9 z 2009 roku. Film przypadł mi do gustu, więc może i książka.

Briana Lumleya czytałem jeszcze w początkach lat dziewięćdziesiątych, wtedy wydawało go nieistniejące już wydawnictwo PhantomPress. Między innymi wypuścili pierwszych pięć tomów cyklu Nekroskop. Wtedy to było coś – pogranicze fantasy, horroru i powieści o walce wywiadów w czasach zimnej wojny. Potem już do tego cyklu nie wracałem, ale co jakiś czas widzę w taniej księgarni któryś tom – kupuję, jak uzbieram całość, to przeczytam. Na razie Harry i piraci będą półkownikiem :D

Do Moersa przymierzałem się od jakiegoś czasu, ale ten autor z kolei do tanich księgarń nie trafia, a pełną odpłatnością ryzykować nie będę. Labirynt śniących książek znalazłem za 20 zł na facebooku – jednej z grup „Sprzedam/wymienię książkę”. Dopiero po zakupie zorientowałem się, że akurat ta pozycja nie nadaje się do samodzielnego czytania – wcześniej powinno się przerobić Miasto śniących książek. I teraz nie mam wyjścia, muszę kupić i Miasto.

Jakimś cudem nie miałem dotąd Rytuału Diaczenków – to jedni z moich ulubionych autorów. I szczęśliwie spotkaliśmy się w taniej księgarni :D W książce, obok tytułowej powieści, są jeszcze trzy opowiadania. Jedno z nich już miałem – Ostatni Don Kichot znalazł się także w zbiorze Ziemia Vesnarów.

Jeśli ktoś jeszcze Diaczenków nie czytał, to mogę jedynie polecać – to fantasy, ale poziomem zamiatająca większość tego co przychodzi i z zachodu, i ze wschodu, i od naszych rodzimych autorów. Fantasy inteligentna, zmuszająca do myślenia, a przy tym różnorodna.
Niestety, polski wydawca Diaczenków – Solaris – zmienił całkowicie politykę wydawniczą i nie wiadomo czy jeszcze coś ukraińskiego duetu opublikuje. Sprzedaż Ziemi Vesnarów – jeśli informacje wydawcy są uczciwe – nie nastraja optymistycznie. Otóż Solaris podało, że to limitowane wydanie, zaledwie kilkanaście egzemplarzy. Bez problemu kupiłem w ich sklepie internetowym dwa lata po wydaniu... Jeśli przez dwa lata nie sprzedali kilkunastu sztuk, to chyba nie ma co liczyć na kolejne książki Diaczenków. O ile oczywiście z tą „limitowaną” serią to nie był zabieg marketingowy, bo Solaris drukuje książki cyfrowo, więc w każdej chwili może dodrukować tyle, na ile ma nabywców.

Już po kupieniu Rytuału dowiedziałem się, że na jego podstawie Rosjanie nakręcili film pt. On – Drakon (premiera 3 grudnia 2015). Mam ochotę obejrzeć, ale najpierw książka. Chociaż recenzenci filmu – chwalący go! – podkreślają, że nie jest to wierna adaptacja dzieła Diaczenków, a raczej film zainspirowany Rytuałem. W każdym razie klimatyczne plakaty robią apetyt na paczenie :D

W taniej księgarni kupiłem też książkę belgijskiej pisarki Anne Provoost, W cieniu arki. Z opisu na ostatniej stronie okładki wnoszę, że to retelling biblijnej opowieści o Noe, arce i potopie.

Nie wiem czy spodziewać się fantasy, czy raczej racjonalizacji (czyli „obdarcia” mitu z tego, co nadprzyrodzone). W każdym razie opis z okładki mnie zaciekawił:

Re Jana, dziewczyna z Kanaanu, opuszcza wraz z ojcem swoją wioskę na mokradłach – obydwoje ciągną na trzcinowych noszach sparaliżowaną matkę. Zafascynowały ich opowieści przygodnych wędrowców o ludzie budującym pośrodku pustyni wielki drewniany statek. To, co ukaże się ich oczom po przybyciu na miejsce, wyda im się rzeczywistością tak szaloną, że aż nie do pojęcia.

Zderzenie dwu odmiennych kulturowo światów, epicka wizja przygotowań Noego do zapowiedzianego przez Boga potopu przedstawiona z punktu widzenia młodziutkiej outsiderki przydają powieści nadspodziewanej głębi i dramatyzmu. Jest to książka niezwykła – pełna pytań o sprawy ostateczne, jak choćby o sens boskiej decyzji i ludzkiej ofiary, a jednocześnie niezwykle plastycznie oddająca narastający klimat grozy przed zbliżającym się kataklizmem. Zakazana miłość Re Jany i jednego z synów Noego, ich nieposłuszeństwo wobec przesądzonego zdawałoby się losu, urasta do rangi wielkiej metafory, aktualnej i w naszych czasach.

Trochę mi się ostatnio przejadła fantasy i historia. Rzadko czytam kryminały, ale akurat miałem ochotę. I masz – jadę po zakupy, a tu w naszym wiejskim sklepiku czeka na mnie Charlotte Link – tom pierwszy kolekcji. Kupiłem. Wrrrrrr, okazuje się, że to już czytałem. Ze dwa-trzy lata temu, w innym wydaniu. Za dużo pamiętam, żeby lektura sprawiała mi przyjemność.

Ale spodobała się mojemu gościowi. To kupiłem jeszcze kolejny tom – nie będzie się nudzić, a i ja, jak mnie znowu na kryminał najdzie, przeczytam. Może nawet zamówię całą kolekcję – ładne wydanie, klimatyczne okładki (na Zachodzie książki Charlott Link mają w najlepszych przypadkach okładki przeciętne). Mniej podoba mi się grzbiet.

Oczywiście coś z historii musiało przybyć. Przede wszystkim nie mogłem odpuścić Jarosława Dudka, Chazarowie. A nie mogłem z dwóch powodów. Po pierwsze, to mój wykładowca (choć nie prowadził historii średniowiecza, bo tę „wziął sobie” dziekan – prof. Peltz, lecz dzieje starożytne powszechne). Po drugie, bo temat interesujący.

Trochę w PWN-ie nawalił dział marketingu. Najpierw rozesłali do księgarń inną okładkę, niż ostatecznie zatwierdzoną – w niektórych księgarniach internetowych wciąż wisi niezrealizowany projekt (po prawej – właściwa po lewej). Potem zaczęli rozsyłać maile, tak do księgarzy, jak i potencjalnych nabywców z informacją, że wydanie twardo okładkowe ma błędy. Napisałem do nich z pytaniem, jakie to błędy – odpowiedzi nie dostałem.

Jak kupowałem książkę, w księgarni PWN, spytałem o co chodzi. Okazuje się, że sklep też wysłał pytanie do wydawnictwa. Dostali odpowiedź, że wszystko jest okej. Nie jest, w książce jest sporo literówek.

Dwie pozycje antykwaryczne – o książce Wellsa już pisałem, z kolei Historię powszechną wiek XVII kupiłem, bo mi do kompletu brakowała. O książce Anety Franc też już pisałem. Roczniki Historyczne kupuję regularnie, bo to jedno z trzech najlepszych w Polsce czasopism poświęconych średniowieczu (pozostałe to Studia z dziejów średniowiecza i Slavia Antiqua). W tym numerze mnie najbardziej zainteresowały artykuł Tomasza Jurka o chrzcie Polski i dalszy ciąg polemiki Wojciecha Jasińskiego z Dariuszem Andrzejem Sikorskim – dyskutują o autentyczności dokumentu miśnieńskiego opatrzonego datą 968 rok.

Sierpniowe zakupy nieco mniejsze niż w lipcu (28 lipiec + 22 sierpień = 50). Tak się prezentują:

Teraz o blogu. Wyjątkowy ruch miałem w sierpniu. O tak mi pokazują statystyki:

To znacznie więcej odwiedzin niż normalnie (norma to 3-5 tysięcy wejść miesięcznie). Co za tym stoi:

Po pierwsze, dwóch autorów – Jan Maszczyszyn (pod koniec lipca) i Aneta Franc (w połowie sierpnia) – wrzuciło na facebooku linki do moich postów. Link do posta o książce Anety Franc wyżej, tu do Światów solarnych Maszczyszna.

Po drugie, dwa posty o turbolechitach znalazły się na wykopie i licznych grupach/stronach facebookowych zarówno anty-turbolechitów, jak i turbolechitów. Najazd tych drugich skutkował różnymi komentarzami, również takimi, jak obok – większość takich wypowiedzi wywaliłem, tę jedną zostawiłem, bo świetnie ilustruje poziom turbolechitów.

Pierwszy post o turbolechitach.

Drugi post o turbolechitach.

Po trzecie, trzy posty o okładkach Sapkowskiego czytelnicy podlinkowali na forach poświęconych grom.

Post pierwszy.

Post drugi.

Post trzeci.