Wrzesień 2021 – raport z biblioteczki

Przybyło dwadzieścia siedem. Fantastyka – siedemnaście (Polska x 4, Rosja x 2, Ukraina x 1, Czechy x 1, Niemcy x 1, Anglosasi – 8, ale w tym Weber pięć, starocie dwa). Książka naukowa historyczna jedna, pseudonaukowa też jedna, dwie powieści historyczne. Do tego sześć komiksów (Europa x 3, USA x 2, Ameryka Łacińska x 1).

Tak mi się poszczęściło: przechodziłem wieczorem kolo biblioteki i coś mnie tknęło, zajrzałem do szafy, do której ludzie wkładają niepotrzebne książki. Chyba wkładał ktoś o zbliżonych zainteresowaniach, bo właśnie tam znalazłem Brücknera, Kossakową, Haggarda i Süskinda. Niestety, było ciemno, więc wszystkiego nie przejrzałem.

Komiksy. Pięknie narysowana Katedra Otchłani – o scenariuszu na razie nie mam nic do powiedzenia. Do tego uzupełniłem Azymut.

Też jeszcze nie przeczytane: Korriganie od Studia Lain i argentyński Shankar od Mandioki.

Dwa razy  made in USA, brakujący mi tomik Gaimana i kontynuacja Lucyfera w integralach.

Z książek naukowych przybył tylko wspomniany Brückner, dość znana pozycja – zbiór artykułów poświęconych mitologii ludów bałtyjskich.

Do tego pseudonaukowy bubel, rzecz nie tylko głupia, ale też skandaliczna. Dlaczego? Otóż tę pseudonaukową historyczną wypocinę pozytywnie zrecenzowała rusycystka (!) prof. dr hab. Hanna Kowalska-Stus. Zastanawiam się co kieruje ludźmi, którzy mając tytuł i dorobek naukowy, kompromitują się wychodząc poza swoją dziedzinę... I co kieruje wydawcą, o szumnej nazwie Księgarnia Akademicka, który już wcześniej skompromitował się wydaniem turbolechickich bredni niejakiego Makucha (też pozytywnie zrecenzowanych przez utytułowanych osobników – promotorem była prawniczka Krystyna Chojnicka, a recenzentami prawnik Roman Andrzej Tokarczyk i iranistka Anna Krasnowolska). Nie wiem czy będę recenzował książkę Jagiełły, bo już to zrobił Artur z Sigillum Authenticum.

Powieści historyczne dwie, ale za to jakie nazwiska. Wspomniana Zofia Kossak, której twórczość bardzo lubię, gwiazda literatury II RP i PRL. Błogosławiona wina to powieść przedwojenna, z 1924 roku, ale przed wojną wychodziła pod innym tytułem, jako Beatum scelus (masa wydań przedwojennych). Akcja umieszczona w XVII wieku, niby trochę łotrzykowska, ale jak zawsze u tej pisarki – chodzi o coś więcej.

I kolejna gwiazda literatury II RP i PRL (a debiutował jeszcze za zaborów): Jarosław Iwaszkiewicz. Iwaszkiewicz „podążył” do XII wieku, głównym bohaterem jest jeden z synów Krzywoustego – Henryk Sandomierski. Czerwone tarcze to również powieść przedwojenna, z 1934 roku. Tak na marginesie, ostatnio sięgnąłem do opowiadań Iwaszkiewicza i część z nich zalatuje fantastyką, konkretnie realizmem magicznym.

Fantastyka polska. Magdalenę Salik znam tylko z debiutu – przyzwoitej Gildii hordów. Salik nie miała szczęścia – kiedy była gotowa jej druga powieść, Runa właśnie schodziła z tego łez padołu, więc wydała tylko w ebooku. Trzecią książkę Salik sama puściła w ebooku. Kolejną wydała w wydawnictwie Akurat, ale tu – nomen omen – akurat opis mi nie podpasował. Teraz wraca po sześciu latach milczenia z hard SF (chyba), a wydanie w Powergraphie jest dobrym prognostykiem, bo tam szajsu nie puszczają.

Do tego chyba niszowy (niby jego szuflada to steampunk, ale zdecydowanie jest to nietypowy steampunk), acz przeze mnie ceniony Maszczyszyn z drugą częścią cyklu Podmorskie imperia.

Nie przepadam za zbiorami opowiadań, Kołodziejczaka nie miałem w planach, ale zachęciła mnie notka Głodnej Wyobraźni (celowo piszę notka, nie opinia, bo akurat opinia nie była zachęcająca; opowiadanie, o które mi chodziło, GW zjechała; od razu dodam, że słusznie).

No i coś z taniej księgarni. Zakup śmierdzi wtopą – ponoć jest to świat alternatywny, nieco przypominający Europę XVII wieku, taka sarmacka fantastyka. Tylko że po przeczytaniu recenzji, zastanawiam się na ile ta alternatywność jest zamierzona, a na ile jest skutkiem zwyczajnego nieuctwa.

Idziemy na wschód – tam musi być jakaś cywilizacja :D Szukałem tę powieść Bułyczowa, znalazłem za 10 czy 15 zł na OLX. Bułyczowa lubię, a to chyba jedna z jego lepszych powieści.

Do tego fantastyka z Ukrainy. Podobnie, jak Jacenko (zakup z lipca) Rafiejenko swoją fantastykę umieścił w realiach rosyjskiej agresji na Ukrainę. Widać jaka to musiała być trauma dla Ukraińców. I chyba nawet mniejsza dla tych z zachodu Ukrainy (jak Jacenko), niż dla tych ze wschodu (Rafiejenko pochodzi z samego Doniecka). Przed rosyjską agresją Rafiejenko był Ukraińcem i obywatelem Ukrainy, ale pisarzem rosyjskim (dodam: uznanym i nagradzanym pisarzem rosyjskim) – pisał wyłącznie po rosyjsku, ukraińskiego w ogóle nie znał.

Rosyjskojęzyczni Ukraińcy uważali Rosjan niemal za rodaków, więc w 2014 roku przeżyli konkretny szok. Po rosyjskiej agresji Rafiejenko przeniósł się do Kijowa. W 2018 roku ogłosił: Rosja musiała wiele zrobić, żeby mnie nauczyć pisać po ukraińsku. W dwa lata nauczył się ukraińskiego i odtąd tworzy tylko w tym języku.

Jeszcze jedna książka ze wschodu: rosyjskie postapo, podobno bardzo dobre (a Rosjanie potrafią w postapo) – tu opinia Pawła Laudańskiego, znawcy literatury rosyjskojęzycznej. Kupione we wrześniu rzutem na taśmę, premiera była 29 września. Informacja: niedługo ma wyjść kolejna książka Wierkina, tym razem bardziej grozowata, w Wydawnictwie IX.

Fantastyka z Czech – miała bardzo różne recenzje, ale fantastyka (fantasy, groza) w klimacie dziewiętnastowiecznej Pragi brzmi zachęcająco.

Obok nabytek z szafy, czyli słynne Pachnidło niemieckiego pisarza Patricka Süskinda. Ani tego nie czytałem, ani nie oglądałem filmu. Podobno było nominowane do nagród fantasy, acz coś mam wątpliwości czy to jest fantasy. 

I fantastyka anglosaska. Dwa starocie sprzed wieków. Haggard, Potwór Heu-Heu z 1924 roku – to jedna z części cyklu o Allanie Quatermainie. Ten cykl nigdy nie doczekał się wydania w całości po polsku, część książek wyszła tylko przed wojną, po wojnie wznawianych było jedynie  pięć (w tym słynne Kopalnie króla Salomona) – a cały cykl to bodajże czternaście powieści i dwa zbiory opowiadań. I Potwór Heu-Heu jest wznowieniem wydania przedwojennego. Znowu skok na kasę (jak w przypadku Montyherta) – wydanie okrojone, czyli oszczędność papieru. To publikacja z 1960 roku, potem wyszło u nas jeszcze raz w nowym tłumaczeniu i pod nieco innym tytułem (jako: Heu Heu, czyli potwór z 1990 roku).

Hodgson, Szalupy z „Glen Carrig” z 1907 roku – ta pozycja często bywa umieszczana w kanonach fantasy. Sprawdzę czy zasadnie.

Dziecko śniegu Eowyn Ivey nabyłem nieco przypadkowo – miał to ten sam ogłoszeniodawca z OLX, u którego kupiłem Bułyczowa. A że niedawno ktoś dość pozytywnie wypowiedział się na Katedrze.nast o powieści Ivey – dorzuciłem do paczki. To raczej baśń, niż fantasy.

I finiszujemy: Weber. Jak pisałem przed miesiącem o cyklu Honor Harrington: mam dwadzieścia dwie części, brakuje mi już tylko... trzynastu. No, to brakuje mi już tylko ośmiu – te pięć to nówki, żadne tam Allegro :D A właściwie mam już kolejnych sześć, bo czekają na mnie do odbioru w tej samej księgarni, czyli poznańskiej KIK. Księgarz ma się rozejrzeć za pozostałymi dwiema częściami. Czyli dość szybko by poszło – cykl składający się z trzydziestu pięciu tomów skompletowany w cztery miesiące.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.

Seczytam na Instagramie.