Styczeń-marzec – raport z biblioteczki

Muszę się wreszcie za to zabrać, żeby nie robić raportu półrocznego.

Niewielka aktywność na blogu w pierwszym kwartale roku miała też swoje odzwierciedlenie w biblioteczce. Czternaście książek, czyli średnio 4,66 na miesiąc, to posucha, jakiej od dawna nie pamiętam. Nieco statystykę poprawiają komiksy – przybyło siedem. Do tego jeszcze w marcu zamówiłem pięć książek i komiks z Maga, ale przyszło dopiero w kwietniu, więc wpada do kolejnego raportu.

Na początek polska fantastyka. Z Anną Brzezińską jest mi nie po drodze. Doceniam jej talent, nie powiem, że jej książki to chłam, ale jakoś do mnie nie trafia. Dlaczego? Kiedyś – prawie 10 lat temu – pisałem o tym na Katedrze.nast:

Co drugie zdanie porównanie, każdy rzeczownik opatrzony przymiotnikiem (jak piasek to czysty, jak sól to biała itp.). Do tego autorka nie potrafi pisać prostych zdań, 90 procent to wielokrotnie złożone. Mam wrażenie, że ważniejsza dla niej jest zabawa słowem, niż to, co chce przekazać.

Dlatego w długiej formie Brzezińska jest dla mnie niestrawna. Natomiast lubię niektóre jej opowiadania. Nie na tyle, żeby kupić za 40 zł, ale 16.99 mogę zainwestować. Książka wyszła w Fantastycznej Kolekcji „Światy Równoległe”, wydawanej przez Wydawnictwo Literackie i Ringier Axel Springer. To jedyna pozycja z tej kolekcji, której nabyciem byłem zainteresowany. Pozostałe albo mam, albo zakup się nie kalkuluje. Byłbym może zainteresowany Lodem Dukaja, ale w kolekcji puścili to w trzech tomach, czyli za jedyne 51 zł – w zintegrowanych okładkach, za którymi nie przepadam. Dzisiejsza cena Lodu – w twardej oprawie – w Empiku to 35,94 zł. Z Dukajem mam ten sam problem, co z Brzezińską – cenię, ale nie lubię :D Więc z Lodem czaję się już z dziesięć lat – to kobyła, kupować 1054 strony i nie przeczytać?

Marka Huberatha z kolei bardzo lubię (Miasta pod Skałą to dla mnie kanon fantasy), ale Vatran Auraio miał różne, w tym bardzo zniechęcające recenzje. Więc też czaiłem się, czaiłem, aż Matras przecenił to na bodajże 9,90 zł.

No i jeszcze ta nieszczęsna taśma produkcyjna model Gołkowski 4R. Pisałem już o Komorniku – nyndza, wielka nyndza... Kolejna nauczka, żeby produkty Fabryki Słów omijać i to szerokim łukiem. A przynamniej twory autorów wypromowanych przez tego wydawcę, bo już „starych” wyjadaczy (Piekara, Grzędowicz, Kossakowska, Kołodziejczak) niekoniecznie.

Tak na marginesie, skoro już do Kołodziejczaka doszedłem – facet uraczył nas w 2014 roku jedną trzecią powieści, twierdził, że kolejną jedną trzecią dostaniemy w 2015. I co? I jajco. Wydawca z kolei obiecywał, że wyjdzie to w 2017 roku, ale w tegorocznych zapowiedziach Białej Reduty, t. 2 nie widzę. To jakieś robienie sobie jaj z czytelnika. A teraz pochwalę się, jaki bystry jestem – przewidziałem, że tak będzie i Białej Reduty nie kupiłem. Kupię od razu trzy tomy, jak już wszystkie będą dostępne (czyli pewnie w okolicach 2025 roku).

Mimo zapowiedzi, nie pożegnałem się jeszcze z Nekroskopem. Niby tom 7 jest już niedostępny, ale Grzegorz Ciepły z wydawnictwa Vis a Vis Etiuda wygrzebał mi ze zwrotów (wielkie dzięki).

Wciąż mam nadzieję, że dobre fantasy piszą nie tylko Słowianie i Anglosasi, więc co jakiś czas kupuję coś z innego kręgu kulturowego. Zazwyczaj, niestety, kończy się rozczarowaniem (o np. tu). Trylogia (w Polsce wydana w dwóch tomach) Liliany Bodoc miała dość słabe recenzje, więc we „właściwym” czasie odpuściłem sobie zakup. Ale teraz znalazłem na Allegro oba tomy, nowe, za 16 zł sztuka.

Sanderson to kontynuacja zbieractwa. Szkoda, że Mag do twardych okładek daje takie obrzydliwe, oklepane ilustracje.

Rzadko kupuję kryminały i rzadko kupuję książki, o których „wszyscy” mówią. Bo często jest to słabizna, której popularności nie pojmuję. Wyjątkiem był Harry Potter. Ale już np. Zmierzch to toksyczny odpad, a Kod da Vinci wyjątkowa nędza (Pięćdziesiąt twarzy Greya nie miałem w ręku i nie zamierzam mieć).

Toteż popularność trylogii Stiega Larssona nie zrobiła na mnie jakiegoś wrażenia. Zacząłem się łamać, kiedy zachwalać to zaczęli ludzie, których gust czytelniczy sobie cenię. A kiedy zobaczyłem to ładne (twarda oprawa) wydanie, zmiękłem. Już przeczytałem. Na listę zakupową wjechały kolejne tomy trylogii – to chyba wystarczająca opinia.

Już kiedyś pisałem, że lubię książki popularnonaukowe z paleoantropologii. Neandertalczyk Svante Pääbo okazał się czymś innym, niż się spodziewałem – mniej tu o samym neandertalczyku, więcej o historii badań nad genomem, a do tego dostajemy jeszcze nieco ekshibicjonistyczne opowieści o prywatnym życiu autora.

Richard Wrangham podjął kolejną próbę wyjaśnienia, jak to się stało, że Homo jest sapiens. Czy udaną? Bo ja wiem – chyba sukces naszego gatunku ma więcej przyczyn, niż tylko opanowanie ognia i używanie go do przygotowywania potraw. Ale czyta się nienajgorzej.

Biografia Zbigniewa, brata Bolesława Krzywoustego, jest rozczarowująca. Norbert Delestowicz (autor niezłej biografii Bolesława Szczodrego) chyba trochę nie miał pomysłu na tę książkę. Zastanawiam się też, kto wymyślił takie okładki do cyklu biografii w Wydawnictwie Poznańskim – od patrzenia na to oczy bolą.

O komiksach z kolekcji Superbohaterowie Marvela już pisałem – najpierw o Spider Manie, potem o kolejnych czterech, więc tylko odnotowuję, że w pierwszym kwartale 2017 przybyły:

Po latach bezkomiksowych, nadrabiam zaległości. Oczywiście korzystam z porad recenzentów. I dzięki nim kupiłem tom 1 cyklu Saga – space opera z elementami fantasy (albo kosmiczne fantasy?).

Pięciotomowa seria Fire and Stone osadzona jest w świecie znanym z filmów Prometeusz, Obcy i... Predator. Tytuły kolejnych tomów: Prometeusz, Aliens, Aliens vs. Predator, Predator i Prometeusz Omega.

I znowu niech za opinię wystarczy, że obie serie komiksowe mam zamiar kupić w całości.

Raportu z bloga nie będzie, bo przez te trzy miesiące nawet nie za bardzo śledziłem, co się dzieje w statystykach.


Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:
Seczytam na fejsie.