Turbolechickie zidiocenie, czyli dojenie frajerów (cz. 6): Palenie słowiańskich ksiąg

Zabrałem się ostatnio za czytanie wybitnej bzdury – chyba głupszej jeszcze niż wypociny Bieszka – czyli niejakiego Winicjusza Kossakowskiego, Polskie runy przemówiły. Jak ochłonę po lekturze tych debilizmów, coś skrobnę. Ale rzeczony Kossakowski przypomniał mi o jednym ze sztandarowych „argumentów” turbolechitów. Ma to być argument zarówno na istnienie rzekomego Imperium Lechickiego, jak i na istnienie równie rzekomego słowiańskiego pisma. Oraz, naturalnie, na ukrywanie jednego i drugiego przez agentów Akwizgranu i Rzymu (czyli Niemiec i papiestwa).

W tej postaci Chrobry najbardziej motywuje bieszkoidów do „pracy”

„Argument” przedstawię słowami samych turbo-oszołomów:

Jaki jest los pogańskich i słowiańskich ksiąg z czasów sprzed Bolesława Chrobrego? Wg przekazów źródłowych, władca ten spalił całą wówczas dostępną wiedzę.

(Merkuriusz Polski)

Dzielne czyny przodków Chrobrego musiały być opiewane we wszystkich księgach polskich (...) Tak wielki katolik jak Bolesław, który za nieprzestrzeganie postu, zęby kazał rodakom łamać, nie mógł pozostawić historii prawdy o czynach swoich przodków. Stąd staje się zrozumiały „nakaz królewski”.

(Winicjusz Kossakowski)

A jakie źródło tejże rewelacji? Pamiętacie zabawę dziecięcą w głuchy telefon? To tu też mamy coś takiego – jeden niedouczony oszołom wymyślił, reszta powtarza. Rzeczony Kossakowski papuguje za niejakim Romanem Pytlem. Zacytujmy samego Pytla (na odpowiedzialność Kossakowskiego, bo „dzieło” Pytla jakoś nie trafiło w moje ręce):

Jan Długosz w swojej Kronice Polaków pisze, że Bolesław Chrobry wszystkie pisane dzieje i księgi narodu kazał spalić. Długosz wyjaśnia od siebie, iż monarcha ów uczynił tak z obawy „aby naród polski, pod berłem jego najwaleczniejszy, nie zniewieściał z czasem, a jednego się raczej miecza trzymał”.

Oczywiście oszołomy nie podają żadnych danych pozwalających zweryfikować tę informację – czyli, w którym konkretnie miejscu u Długosza tego szukać (np. pod którym rokiem).

Od początku. Oszołomy, którym nawet do Długosza zajrzeć się nie chciało, nie mają zielonego pojęcia o wartości jego kroniki. Otóż wartość ta dla wieku XI i czasów wcześniejszych jest równa zero. Wystarczy wspomnieć, że wg Długosza Mieszko I zmarł w 999 r. (w rzeczywistości w 992), że w czasach Chrobrego istniało w Polsce dziewięć biskupstw (w rzeczywistości tylko pięć), że jedyną żoną Chrobrego była Judyta (w rzeczywistości chodzi mu o Emnildę, która była trzecią z czterech żon tego władcy) itd. itp.

Długosz dla okresu XI w. i wcześniej nie znał żadnych źródeł, które byłyby nam nieznane. A to czego nie wiedział, po prostu sobie wymyślał. Np. opowieść o żonie Chrobrego snuje za Gallem Anonimem, ale Gall nie podał jej imienia, więc Długosz błędnie wymyślił sobie Judytę. Nie wiedział, kiedy umarł pierwszy biskup polski Jordan, więc wymyślił sobie, że w 1002 r. (a w rzeczywistości był to rok 982 lub 984). Dalej – nie wiedział, że następcą Jordana był bp Unger, wiec wymyślił sobie poznańskiego biskupa Tymoteusza. To tylko przykłady z masy takich baboli XV-wiecznego kronikarza.

Więc nawet gdyby Długosz napisał o paleniu ksiąg przez Chrobrego to i tak byłaby to informacja całkowicie bezwartościowa. Problem jednak jest jeszcze większy – przejrzałem Długosza opis panowania Chrobrego i nie znalazłem wzmianki, na którą powołują się oszołomy. Zapewne więc jest to turbowski wymysł – jeden sobie wymyślił i reszta baranów za nim powtarza, bo przecież do książki (przetłumaczonej na polski) nie sięgną, po co...

Oczywiście, Długosz mógł o tym wspomnieć w dowolnym miejscu swojego dzieła, ale nie będę teraz tysięcy stron czytał – skoro turbowcy się na tę wzmiankę powołują, to ich obowiązkiem powinno być podanie źródła (np. pod którym rokiem Długosz to umieścił). Tym bardziej nie będę szukał, że – jak jeszcze raz podkreślę – taka wzmianka i tak byłaby bezwartościowa. I jeszcze jedno, na początku swojego dzieła (w Liście dedykacyjnym) Długosz faktycznie ubolewa nad brakiem źródeł, ale – jak wyraźnie zaznacza – brak ów nie był spowodowany jakimś paleniem ksiąg, lecz lenistwem Polaków. Zacytujmy, jak zdaniem Długosza doszło do owej mizerii źródeł:

Skąd więc wzięła się owa turbowska brednia? Prześledziłem sobie jej ewolucję w internecie. Najstarsze wzmianki nie mówiły o Długoszu. Inne miały być źródła „informacji” o paleniu pogańskich ksiąg przez Bolesława Chrobrego – Żywot Mojżesza Węgrzyna i Opowieść o piśmiennictwie słowiańskim.

Ikona przedstawiająca
Mojżesza Węgrzyna

Pierwsze źródło uchodzi za dość wiarygodne. Według niektórych, powstało jeszcze w XI wieku. Problem jest taki, że tekst ów nie tylko nie wspomina o paleniu ksiąg słowiańskich, lecz nawet o paleniu ksiąg jakichkolwiek. Źródło to opisuje pobyt w Polsce prawosławnego (wg współczesnej terminologii) mnicha, który został przywieziony przez Chrobrego z wyprawy kijowskiej (1018 r.). Do Mojżesza miała się przystawiać wielka pani (z kontekstu można nawet wnosić, że była to przedstawicielka rodu Piastów lub dawna konkubina Chrobrego). Dostała kosza, więc zemściła się okrutnie – opowieść ewidentnie wzorowana jest na biblijnym przekazie o żonie Putyfara. W każdym razie, Chrobry miał ją poprzeć, a opór Mojżesza doprowadził do tego, że:

Bolesław ze swej strony (...) wzniecił prześladowanie wielkie na mnichów i wszystkich z kraju swego wypędził.

Wzmianka ta może dotyczyć jedynie mnichów prawosławnych, którzy do Polski dostali się w trakcie wojen z Rusią. O księgach, jak widać, ani słowa.

Opowieść o piśmiennictwie słowiańskim to z kolei źródło bardzo późne. Dawniej uważano, że jest w nim jakiś zdrowy rdzeń, dziś raczej odmawia mu się wartości dla poznania dziejów X wieku. Zacytujmy fragment, który mógł zainspirować turbowców do wymyślenia historyjki o Chrobrym palącym pogańskie księgi:

Potem gdy mnogo lat minęło, przyszedł Wojciech do Moraw i do Czech i do Lachii, zniszczył wiarę prawdziwą i słowiańskie pismo odrzucił i zaprowadził pismo łacińskie i obrządek łaciński, obrazy wiary prawdziwej popalił, a biskupów i księży jednych pozabijał, a innych rozegnał. I poszedł do ziemi pruskiej chcąc i tych na swoją wiarę nawrócić i tam zabity był Wojciech, biskup łaciński.

Taka ciekawostka na marginesie:
mamy kolejne (już trzecie w ostatnich
latach) wydanie fałszywki Prokosza.
To znowu wydawnictwo Armoryka.
Oszołomscy wydawcy (Armoryka i Bellona)
toczą chyba bój o portfele turbo-frajerów,
więc Armoryka reklamuje to jako:
Jedyne oryginalne i pełne
wydanie na polskim rynku!!!

Jak widać, mamy tu turbowską „prawdę” rodem z Radia Erewań: nie Chrobry, lecz św. Wojciech, nie zniszczył, lecz odrzucił i nie księgi pogańskie, lecz katolickie-słowiańskie (spisane w głagolicy – alfabecie wymyślonym przez świętych Cyryla i Metodego).

Turbowcom zawsze pozostaje argumentacja ziobrowata: Skoro nie ma dowodu, to oczywista oczywistość, że został zniszczony... :D

Oczywiście zabawa w głuchy telefon ma to do siebie, że z czasem „informacja” obrasta kolejnymi debilizmami. Najpierw był Żywot Mojżesza Węgrzyna i Opowieść o piśmiennictwie słowiańskim – co już było bzdurą, z tego zrobił się Długosz, a tak wygląda wersja najnowsza (notka z 17 lutego 2017 z czegoś co się szumnie nazywa Gazetą Słowian – brednie autorstwa niejakiej Krystyny Wilanowskiej):

Według zapisów Kroniki Galla Anonima, Kroniki Wincentego Kadłubka, Roczników czyli Kroniki Sławnego Królestwa Polskiego Jana Długosza i in., [Bolesław Chrobry] jako kapłan naczelny nowej religii nakazał spalenie wszystkich świątyń religii słowiańskiej, wszelkich pism i dzieł z nią związanych.

Takich informacji oczywiście nie ma ani u Galla, ani u Kadłubka, ani u Długosza – to pospolite kłamstwo turbowca (czy też turbówny). To jest kwintesencja turbolechityzmu – kłamstwa nieuków.

Moje notki o turbolechitach (vel osłoszczękowcach):

Turbolechityzm – definicja.

Część pierwsza o turbolechickim zidioceniu.

Część druga, o roczniku Awentyna.

Część trzecia o Kronice Prokosza.

Część czwarta o jasnogórskim poczcie, książce Thomasa Nugenta i osławionej mapie.

Część piąta o cesarzu Chrobrym, czyli tytule princeps.

Część siódma o Lechii w Biblii, czyli Imperium Oślej Szczęki.

Część ósma o kosmicznym pochodzenie Lechitów.

Część dziewiąta o Kolumnie Zygmunta.

Część dziesiąta - dno turbolechickiego szamba
Część jedenasta: Bo na chrzest Mieszka nie ma dowodów.

Część dwunasta: Jak Attyla, wielki król krzyżaków, spod Szczecina atakował Kraków.

O rzekomym słowiańskim piśmie 1: idole z Prillwitz.
O rzekomym słowiańskim piśmie 2: kamienie mikorzyńskie

Genetyczne bajki o Wielkiej Lechii.

Mariusz Kowalski, Ariowie, Słowianie, Polacy. Pradawne dziedzictwo Międzymorza.

Wyszło Szydło z worka, czyli kolejny turbolechicki gniot Bellony.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.