Turbolechityzm – definicja

Kiedy wymyśliłem to słówko ponad dwa lata temu, nie spodziewałem się, że zrobi taką karierę. Cóż, pewną rzecz zaniedbałem – stworzyłem neologizm, ale go nie zdefiniowałem. Teraz okazuje się, że definicja jest potrzebna, a to za sprawą geografa Kowalskiego. Otóż Pan Geograf poczuł się urażony, że zaliczyłem go do turbolechitów, bo sam, jako żywo, turbolechitą się nie czuje. Cóż, Szanowny Panie Geografie, nie Panu o tym decydować. Ale poczułem się wywołany do płotu, więc podchodzę.

Skoro takie rzeczy się dzieją,
to najwyższy czas zrobić definicję...

Czymże zatem jest turbolechoityzm... Tym terminem objąłem kilka pokrewnych, acz nie do końca tożsamych zjawisk. Z grubsza rzecz biorąc to pseudonaukowe lub religijne dowodzenie pradawności państwa i/lub narodu polskiego, a także przypisywanie mu nieprawdziwego, nadmiernego znaczenia w dziejach. Turbolechityzm nie musi przy tym być słowiański. Turbolechityzmem będzie zatem:

1. Turbolechityzm państwowy – antynaukowe postarzanie państwa polskiego, przy czym wyznawcy tejże pradawności prezentują wieki rozrzut czasowy – są operujący setkami lat, tysiącami lat, dziesiątkami tysięcy, a nawet... miliardami! Turbolechityzm państwowy występuje w dwóch odmianach:

– Słowiańskiej.

– Niesłowiańskiej – różne teorie najazdu. Z grubsza chodzi o to, że Lechici nie byli Słowianami, najechali Słowian zamieszkujących nasze ziemie i im państwo stworzyli, potem się zeslawizowali. Przy czym, żeby taki pogląd zaliczyć do turbolechityzmu nie wystarczy sam najazd, ale jeszcze musi być postarzenie państwa polskiego. Czyli jak Skrok twierdzi, że Piastowie przybyli w X w. ze Skandynawii (via Ruś) to nie jest turbolechityzm, tylko zwykle oszołomstwo. Ale jak Jacek Brunon Siwiński twierdzi, że najechali nas Sarmaci w VI w., albo Tadeusz Nalepa, że rzymskie legiony w IV w. – to już jest turbolechityzm (w wersji soft).

2. Turbolechityzm narodowy – antynaukowe postarzanie narodu polskiego. „Badacze” tego nurtu korzystają z szamańskich badań pseudojęzykoznawców i pseudogenetyków oraz nadinterpretują badania naukowców z tychże dziedzin (+ jeszcze antropologów).

3. Turbolechityzm kulturowy – wicie, rozumicie, to my, Polacy stworzyliśmy całą cywilizację: bumarang – nasz wynalazek; ser – a jakże, słowiański; wóz – a Bronocice, to co?; pismo – oczywiście Słowianie, patrz Kultura Vinča (ani to pismo, ani słowiańskie...). I oczywiście Słowianie to Lechici, więc wszystko co wynaleźli Słowianie, nam się należy jak psu micha. Poza tym to nasi przodkowie czy kuzyni – Ario-Słowianie, rodem z Polski, stworzyli wielkie cywilizacje: hinduską, perską (bystrzy wyjechali, a na naszych ziemiach zostały jakieś odpady, które potrafiły co najwyżej ziemiankę wykopać).

4. Turbolechityzm mesjanistyczny. Są sekty, które twierdzą, że miliony czy miliardy lat temu nasi przodkowie przybyli z kosmosu z wielką misją do odegrania – obroną wszechświata przed reptilianami czy Żydami (o tym nurcie planuję notkę, ale to już pewnie w grudniu).

Te nurty zazwyczaj się przenikają – taki Białczyński operuje przynajmniej w trzech pierwszych. Ale już geograf Kowalski ogranicza się do turbolechityzmu narodowego i kulturowego.

O, a nawet takie rzeczy się dzieją,
koszulka za jedyne 50 zł
(pożyczyli sobie moje słowo bez pytania,
to ja sobie pożyczam ich fotkę bez pytania)

Turbolechityzm jest ściśle związany z turbosłowiaństwem. Czym się różnią... Dla mnie turbosłowiaństwo to odpowiednik panslawizmu, a turbolechityzm – polskiego nacjonalizmu. Panslawizm właściwie w czystej formie nie występował – najczęściej był opcją prorosyjską. Tak samo turbosłowiaństwo raczej nie występuje w czystej formie – zawsze będzie to skrzywienie turbolechickie, turborosyjskie, turbomacedońskie itd. itp.

Oczywiście można turbolechityzm podzielić jeszcze wg stopnia zidiocenia: od soft (ci operują setkami lat), przez medium (tysiące) po hard (miliony) i total hard (miliardy). Tym niemniej korzenie są zawsze te same: narodowe kompleksy, nieuctwo, nadmiar wyobraźni zakrawający wręcz na problemy z psychiką, ograniczenia intelektualne i żądza piniądza.

Cechą charakterystyczną turbolechityzmu jest coś, co nazwałem aneksją. Czyli czynienie Słowian – Lechitów z ludów, które ewidentnie słowiańskie nie są. Poza australijskimi Aborygenami i afrykańskimi Pigmejami, turbowscy mądrale próbowali już chyba wszelkie inne ludy do Polaków/Słowian zaliczyć. Że notorycznie narzucają lechickość różnym Germanom (Wandalom, Gotom, Swewom), Irańczykom (Scytom, Sarmatom) czy Ałtajczykom (Hunom, Awarom) to już wręcz norma i to od co najmniej XIX wieku. Ale współcześni bardowie turbolechiccy wciągają Greków, Żydów, Skandynawów, a nawet Polinezyjczyków i Indian... Inna cecha turbolechityzmu to bezkrytyczne przyjmowanie starych przekazów – starych z naszego punktu widzenia, ale zazwyczaj bardzo późnych wobec opisywanych wydarzeń. Kolejna, tak Panie Geografie, to błędne utożsamianie trzech zupełnie różnych rzeczy:

populacji biologicznej

rodziny językowej

narodu

No, to rodzicielski obowiązek spełniony – teraz dziecko (termin „turbolechityzm”) puszczam w świat :D

Moje notki o turbolechitach (vel osłoszczękowcach):

Część pierwsza o turbolechickim zidioceniu.

Część druga, o roczniku Awentyna.

Część trzecia o Kronice Prokosza.

Część czwarta o jasnogórskim poczcie, książce Thomasa Nugenta i osławionej mapie.

Część piąta o cesarzu Chrobrym, czyli tytule princeps.

Część szósta o paleniu słowiańskich ksiąg.

Część ósma o kosmicznym pochodzenie Lechitów.

Część dziewiąta o Kolumnie Zygmunta.

Część dziesiąta - dno turbolechickiego szamba
Część jedenasta: Bo na chrzest Mieszka nie ma dowodów.
Część dwunasta: Jak Attyla, wielki król krzyżaków, spod Szczecina atakował Kraków.

O rzekomym słowiańskim piśmie 1: idole z Prillwitz.
O rzekomym słowiańskim piśmie 2: kamienie mikorzyńskie.

Genetyczne bajki o Wielkiej Lechii.

Mariusz Kowalski, Ariowie, Słowianie, Polacy. Pradawne dziedzictwo Międzymorza.

Wyszło Szydło z worka, czyli kolejny turbolechicki gniot Bellony.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.

Seczytam na Instagramie.