Turbolechickie zidiocenie, czyli dojenie frajerów (cz. 1)

A zacznę z nieco innej beczki. Otóż jakiś czas temu Wojciech Pastuszka – prowadzący blog archeowieści.pl – zrobił pewien eksperyment: sprawdził czy da się zarabiać na popularyzowaniu nauki, a konkretnie archeologii, paleoantropologii, historii itp. Wprowadził odpłatność za dostęp do części zamieszczanych artykułów. Okazało się, że poległ.

– Niestety, trwające niemal pięć lat próby nie zakończyły się sukcesem – oświadczył niedawno Pastuszka. – Reklamy są rzadkością i przynoszą mało pieniędzy, a subskrybentów – choć ich liczba stale rosła – wciąż nie ma wystarczająco wielu, abym mógł dalej poświęcać tak dużo czasu na tworzenie serwisu.

Mało tego, warto zacytować jeszcze jedną jego wypowiedź o sytuacji popularyzowania historii, archeologii etc.: – Książki popularnonaukowe pisane rzetelnie nie przynoszą żadnych sensownych pieniędzy. Mnóstwo pracy, za które jeśli w ogóle dostanie się pieniądze, to będzie to np. 500 albo 1000 zł.

Jak to się ma do tytułu mojego posta. Otóż również niedawno obejrzałem wywiad z facetem, który bredzi na potęgę – niejakim Januszem Bieszkiem (zaraz nieświadomym objaśnię, kto zacz). Rzeczony Bieszk pochwalił się, że jego ostatni wyrób książkopodobny miał trzy dodruki. Czyli świetna popularyzacja nauki w Polsce nie ma racji bytu, za to brednie nawiedzonego fantasty (a może raczej cwaniaczka) znajdują nabywców. Jak widać, nie brak frajerów dających się doić...

Teraz kim jest Bieszk i o jaką książkę chodzi. Bieszk to bredziciel-fantasta, przy którym Erich von Däniken wygląda na całkiem poważnego faceta. Ów bredziciel opublikował ostatnimi czasy dwie książki – szokujące jest, że wydało to niegdyś szacowne wydawnictwo Bellona – a tytuły mówią same za siebie: Cywilizacje kosmiczne na Ziemi oraz Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna.

O tej pierwszej w ogóle nie będę się wypowiadał, bo to totalny odlot. Natomiast druga jest chyba pierwszym tego typu wydawnictwem, które odniosło sukces komercyjny. Ale oczywiście nie pierwszym w ogóle. Już wcześniej tego typu bredziciele coś tam publikowali. Zwie się ich ogólnie turbosłowianami, choć moim zdaniem nazwa nie do końca jest adekwatna – właściwsza to turbolechici. Przed Bieszkiem był jakiś (nazwiska nie pomnę), nieżyjący już, fantasta, ale ten jeszcze musiał wydać swoje wypociny własnym sumptem.

Kolejny był niejaki Piotr Makuch – hańba dla nauki polskiej. Dlaczego? Otóż Makuch na podstawie turbolechickich bredni zrobił doktorat! Jak to możliwe – pewnie każdy spyta. Rzecz jest prosta. Doktorat pisał nie w katedrze historii czy archeologii, tylko iranistyki. Zielona najwidoczniej w tematyce dziejów Polski przed X wiekiem prof. Anna Krasnowolska wydała pozytywną opinię tym wypocinom, czym zresztą ośmieszyła się dożywotnio. Ale tak to jest, kiedy fachowiec od języków irańskich próbuje włazić na poletko historyków.

O książce Makucha (Od Ariów do Sarmatów. Nieznane 2500 lat historii Polaków) nie ma sensu się rozwodzić, bo pięknie zaorał ją na forum historyków Dargas, czyli Dariusz Andrzej Sikorski (autor świetnej trylogii o początkach Polski, zwłaszcza Kościoła polskiego). Sam Makuch z dyskusji zdezerterował.

Zanim przejdę do Bieszka, trochę o historii turbolechityzmu. Pierwszym turbolechitą można nazwać Wincentego Kadłubka, kronikarza piszącego (jak ustalił Jan Powierski) w drugim dziesięcioleciu XIII wieku. Tenże chcąc dodać splendoru Polakom, wymyślił całą listę władców, którzy mieli panować przed Siemowitem, pradziadem Mieszka I. Wymyślił też sporo wydarzeń, które o bohaterstwie i potędze Lechitów świadczyć miały, jak choćby walki z Aleksandrem Macedońskim czy Juliuszem Cezarem. Za nim te bzdury powtarzali inni kronikarze, aż do wieku XVIII. W tzw. międzyczasie połączono turbolechityzm i sarmatyzm. Szczytowym „osiągnięciem” pisarstwa tego nurtu było dzieło nijakiego Wojciecha Dembołęckiego.

Był on prawnukiem innego fantasty Josta Ludwiga Dietza, pochodzącego z Weissenburga, znanego w Polsce jako Ludwik Decjusz (taka ciekawostka, słynny historyk, który obnażył fałszerstwo turbolechickie z XVIII w. – Joachim Lelewel jest przez turbolechitów współczesnych dyskredytowany za przodków z Austrii). Decjusz wyprodukował dzieło De vetustatibus Polonorum, w którym powtarza tezy znane od Kadłubka. Obok niego takich fantastów (co ciekawe, nieznanych turbosłowianom) był legion, że wymienię np. Filipa Melanchtona, Alberta Krantza, Jonannesa Bugenhagena, Thomasa Kantzowa (ten ostatni tłumaczony, zob. T. Kantzow, Pomerania. Kronika pomorska z XVI w., t. 1-2, tłum. K. Gołda, przyp. i komentarze T. Białecki, E. Rymar, Szczecin 2005). Na tym zakończę wałkowanie nazwisk, zainteresowani mogą zapoznać się z artykułem dostępnym cyfrowo: A. Małecki, Mity etnogenetyczne w samoświadomości historycznej na przykładzie historiografii polsko-niemieckiego pogranicza w XVI w., [w:] Sensus Historiae, t. 3/2, 2011, s. 35-53.

Wracamy do „mistrza” tegoż nurtu, czyli Wojciecha Dembołęckiego (inne formy nazwiska: Debolencki, Debołecki, Dembolenscius, Dembolęcki, Dębolecki, Dębolęcki, Dębołecki). Urodził się około 1575 roku w Koniojadach koło Brodnicy. W 1598 roku wstąpił do zakonu franciszkanów. Potem był kapelanem osławionych lisowczyków. Zmarł w gdzieś w latach 1645-1647.

W 1633 roku wydał książkę pt.: Wywod iednowłasnego panstwa swiata, w którym pokazuje x. Woyciech Dębolecki z Konioiad, że najstarodawniejsze w Europie Krolestwo Polskie lubo Scythyckie: samo tylko na świecie, ma prawdziwe successory Iadama, Setha y Japheta; w panowaniu światu od Boga w Raiu postanowionym; i że dlatego Polaki Sarmatami zowią. A gwoli temu się pokazuie, że język słowieński pierwotny jest na świecie. Nie gań aż przeczytasz!

W pozycji tej Dembołęcki „udowadnia”, że... Adam i Ewa w Raju mówili po polsku, a wszystkie pozostałe języki z polskiego się wywodzą! Przytoczę fragment jego dzieła, żeby ukazać metodologię jego „badań” językoznawczych, bo wiele to od Bieszka i innych turbolechitów nie odbiega:

Bachus powstał ni mniej ni więcej, tylko z zepsowanego polskiego imienia Beczkoś, podobnie jak na przykład z płomienia nie zaraz uczyniono flamma, ale pierwej było po polsku ploma, potym plama, nuż blama, aż na ostatek stanęło flamma.

Śmieszne? Też zielonogórski polonista Radosław Sztyber, autor książki Skądże to zbłaźnienie świata? Wojciecha Dembołęckiego „Wywód jedynowłasnego państwa świata” (Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2012) uznał, że ks. Dembołęcki był po prostu jajcarzem, a Wywod iednowłasnego panstwa swiata to „śmiała kpina z przesadnie ambitnego narodu”.

Na dziś wystarczy. Do Bieszka dojdę w swoim czasie – będzie jeszcze o tzw. Kronice Prokosza (piśmie świętym turbolechitów) i fałszerzu Przybysławie Dyjamentowskim oraz innych „źródłach” „wiedzy” Bieszka i jemu podobnych bredzicieli. Jako pierwsze zdjęcie zamieściłem „starożytną” mapę ukazująca – wg turbolechitów – starożytne imperium lechickie. O mapie też będzie.


Moje notki o turbolechitach (vel osłoszczękowcach):

Turbolechityzm – definicja.

Tu część druga, o roczniku Awentyna.

Tu część trzecia o Kronice Prokosza
Tu część czwarta, o jasnogórskim poczcie, książce Thomasa Nugenta i osławionej mapie.
Tu część piąta o cesarzu Chrobrym, czyli tytule princeps,
Tu część szósta o paleniu słowiańskich ksiąg.
Tu część siódma o Lechii w Biblii, czyli Imperium Oślej Szczęki.
Część ósma o kosmicznym pochodzenie Lechitów.
Część dziewiąta o Kolumnie Zygmunta
Część dziesiąta - dno turbolechickiego szamba
Część jedenasta: Bo na chrzest Mieszka nie ma dowodów

Część dwunasta: Jak Attyla, wielki król krzyżaków, spod Szczecina atakował Kraków.

O rzekomym słowiańskim piśmie 1: idole z Prillwitz.
O rzekomym słowiańskim piśmie 2: kamienie mikorzyńskie

Genetyczne bajki o Wielkiej Lechii.
Mariusz Kowalski, Ariowie, Słowianie, Polacy. Pradawne dziedzictwo Międzymorza.
Wyszło Szydło z worka, czyli kolejny turbolechicki gniot Bellony.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.