Turbolechickie zidiocenie, czyli dojenie frajerów (cz. 4): inne „źródła”

Jasnogórski Poczet Królów Polski  - rzekomo ukrywany przez Kościół...

Bieszki, Szydłowskie et consortes – poza Kadłubkiem i rzekomym Prokoszem – powołują się jeszcze na rzekome liczne inne źródła, że pozwolę sobie zacytować słowa, które Szydłowski skierował do mnie:

aż się chce odpowiedzieć: to wymień Szydłowski te kroniki, a przy każdej ci udowodnię, że nie jest źródłem do dziejów Polski przed X wiekiem. Czekamy co Szydłowski odpisze, a warto dodać, że w swoim mniemaniu jest fachowcem od tego tematu, bo podkreśla: Niestety, ja trochę liznełem łaciny. :D

Na początek trochę metodologii łopatologicznie. Dajmy na to w 1980 roku niejaki Kowalski poznał się na Szydłowskim i napisał: „Szydłowski to niedouczony baran”. Trzydzieści lat później tę kartkę znajduje Nowak – maluje karykaturę Szydłowskiego dając podpis zaczerpnięty z Kowalskiego. Czy podpisany obrazek Nowaka jest źródłem do zbaranienia Szydłowskiego? Ależ skąd, źródłem jest Kowalski.

Dokładnie taka sama sytuacja jest z Jasnogórskim Pocztem Królów Polski. Każdy może sam sprawdzić (bo to rzekomo ukrywane przez Kościół „źródło” bez problemów można znaleźć w internecie), że jako ostatni namalowany został Stanisław August Poniatowski, który królem został w 1764 roku. Nawet Bieszk czy Szydłowski powinni w związku z tym zatrybić, że ów poczet powstał później, po 1764 roku. To jaka tu sensacja, że na obrazie z XVIII wieku są postaci znane z XIII-wiecznych bajek Kadłubka i legionu jego naśladowców? Jasnogórski Poczet w ogóle nie jest tu źródłem. Aż dziw, że za „źródło” bieszk-szydłowskie nie uznali książki Waldemara Łysiaka Poczet królów bałwochwalców z 1998 roku, bo wartość mniej więcej ta sama co pocztu z Jasnej Góry.

Kolejne „źródło” to książka angielskiego pisarza Thomasa Nugenta, The History of Vandalia Containing the ancient and present state of the country of Mecklenburg z 1766 roku. Turbolechici tryumfalnie odtrąbili, że jego poczet królów polskich jest zbieżny z pocztem rzekomego Prokosza. Na pewno? Zrobiłem tabelę (zbieżności na czerwono):

Jak widać gołym okiem, powtarzają się tylko dwa krótkie ciągi imion (najpierw dwa, potem trzy) rozdzielone u rzekomego Prokosza jednym, a Nugenta czterema innymi imionami. Skąd natomiast u obu te pięć powtarzających się imion. Otóż najprawdopodobniej korzystali z jakiegoś wspólnego „źródła” czyli literatury renesansowej lub barkowej.

Tu trzeba przypomnieć, że w wiekach XIV-XVII ożywione były „kontakty” literackie między Polską, Pomorzem Zachodnim i Meklemburgią. Meklemburgia to – z grubsza rzecz biorąc – „resztówka” po słowiańskich Obodrzycach. Oczywiście zgermanizowana, ale z dynastią wywodzącą się od dawnych słowiańskich książąt. Dlatego kronikarstwo polskie, pomorskie i meklemburskie często wykorzystywało się wzajemnie, a często też polemizowało – chodziło o rywalizację między pokrewnymi ludami: który jest najważniejszy.

Thomas Nugent przygotowując się do napisania historii Meklemburgii odwiedził ten kraj i z tamtejszej literatury korzystał. Zatem nic dziwnego, że część podanych przez niego imion zbieżnych jest z tym co wyczytał „Prokosz”. Tyle tylko, że Thomas Nugent nie pisał o władcach polskich, lecz władcach Wandalów, za których potomków uznawał współczesnych sobie mieszkańców Meklemburgii!

Tak na marginesie, bo turbolechitom trzeba zawsze wszystko objaśniać łopatologicznie – skąd owi Wandalowie. Rzecz jest nader prosta. Otóż w języku staroniemieckim Słowian nazywano Wenden, co jest bardzo podobne do Wandalen. Metody „badań” językoznawczych średniowiecznych kronikarzy były zaś zbliżone do ludowego językoznawstwa w wykonaniu bieszk-szydłowskich. Dość szybko więc doszło do (błędnego) utożsamienia obu terminów.

Podsumowując: Thomas Nugent nie jest źródłem do dziejów Polski i to nie tylko dlatego, że jedynie powtarza wymysły wcześniejszych autorów, lecz także dlatego, że pisał nie o Polsce, lecz o Meklemburgii.

Bieszk-szydłowskie wyciągają jeszcze masę innych, podobnych „źródeł” (może nawet i pięćdziesiąt, jak twierdzi Szydłowski). Wszystkie mają do omawianego tematu identyczną wartość – zerową.

I jest jeszcze owa prześmieszna mapa. Skąd się to coś wzięło? Otóż wspominany Szydłowski pokazał ją na youtubie z takim (nieco bełkotliwym) objaśnieniem:

Anglicy na podstawie Dzieżwy i swoich własnych, angielskich kronik zrobili polityczną mapę Europy – oczywiście nie wiadomo jacy Anglicy, na podstawie jakich kronik. W każdym razie Szydłowski publikuje to:

Mniej rozgarnięci turbolechici uznali to – teraz proszę usiąść – za oryginalną mapę starożytną! XX-wieczna mapa, przerobiona przez Szydłowskiego lub jakiegoś innego turbolechitę w paincie, uchodzi w tym środowisku za dzieło starożytnych... Tu oryginalna mapa, bez przeróbek (W. R. Shepherd, Historical Atlas, New York 1911; kolejne wydania: 1921, 1926):

To chyba nie wymaga komentarza?

Mam nadzieję, że w czterech postach dostatecznie wykazałem, że Bieszk, Szydłowski i ich koledzy bredzą na potęgę, nie mają zielonego pojęcia o historii i metodologii badań historycznych. Ale wciąż są naiwniacy gotowi pakować kasę na te bezwartościowe bzdury, więc niesławne wydawnictwo Bellona wydaje kolejne wyroby książkopodobne Bieszka – niedawno ukazało się następne wydanie kosmicznego odlotu i drugi tom turbolechickich bredni.

Nie zwalnia też wydawnictwo Armoryka i puszcza kolejne fałszywki średniowiecznych kronik. I pojawiają się następni chętni do dojenia frajerów, jak wydawnictwo Sloviańskie Slovo, które wydało książkę kolejnego bredniopisarza – jak to reklamują na jednej ze stron tzw. „rodzimowierców”, pozycja jest o tyle nowatorska, że napisana przez człowieka spoza branży naukowej. Proponuję turbolechitom zacząć się leczyć (na nogi) u „człowieków” spoza branży medycznej, bo bycie poza daną branżą najwidoczniej dowodzi, że ktoś jest w niej fachowcem...

Cóż, turbolechickie jelonki, bredniopisarze przycięli trochę kapuchy na waszej naiwności.

Zestaw, który powinien się znaleźć w biblioteczce każdego turbolechity...

Moje notki o turbolechitach (vel osłoszczękowcach):

Turbolechityzm – definicja.

Część pierwsza o turbolechickim zidioceniu.

Część druga, o roczniku Awentyna.

Część trzecia o Kronice Prokosza.

Część piąta o cesarzu Chrobrym, czyli tytule princeps.

Część szósta o paleniu słowiańskich ksiąg.

Część siódma o Lechii w Biblii, czyli Imperium Oślej Szczęki.

Część ósma o kosmicznym pochodzenie Lechitów.

Część dziewiąta o Kolumnie Zygmunta.

Część dziesiąta - dno turbolechickiego szamba
Część jedenasta: Bo na chrzest Mieszka nie ma dowodów.

Część dwunasta: Jak Attyla, wielki król krzyżaków, spod Szczecina atakował Kraków.

O rzekomym słowiańskim piśmie 1: idole z Prillwitz.
O rzekomym słowiańskim piśmie 2: kamienie mikorzyńskie

Genetyczne bajki o Wielkiej Lechii.

Mariusz Kowalski, Ariowie, Słowianie, Polacy. Pradawne dziedzictwo Międzymorza.

Wyszło Szydło z worka, czyli kolejny turbolechicki gniot Bellony.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.