Dlaczego turbolechita Kosiński nie jest żabą? (2)

Ktoś ostatnio mnie pytał o półkę z szurowską literaturą, to proszę :)

Jak sami pewnie zauważyliście, rzeczony Kosiński-nieżaba uporczywie wklejał pod poprzednią notką linki do swojego bloga – bo popełnił coś na kształt polemiki. Oczywiście jego linki stąd poleciały, bo blog nieżaby jest mało popularny (całe dziewięć przejść z niego miałem), więc nie będzie się tu reklamował, a do tego – co chyba oczywiste – polemika nieżaby to tylko popis ignorancji, braku rozsądku, okraszony emocjonalnym pierdupierdu i inwektywami.

Tak właśnie co do inwektyw – bo nieżaba sama rzygając nimi, wciąż skarży się jaka to jest atakowana. Otóż nieżaba prowadzi jakiś tam interesik na Filipinach. I swego czasu latała po polskich mediach skarżąc się, jak to hejterzy ją atakują. To opinia pod artykułem o filipińskim biznesie nieżaby:

Tragedia, właściciel który uważa, że jest hejtowany (nie wiem czy czyjaś opinia lub pytanie to od razu hejt?!), sam hejtuje każdego kto ma inne zdanie. Według jego retoryki wystarczy każdego, kto myśli inaczej niż my, posądzić o hejt i problem rozwiązany. (...) jedyne co ma w odpowiedzi na pytania to atakowanie i wyzwiska...

Taka metoda: hejter krzyczy „łapać hejtera”. Teraz do meritum.

Idole z Prillwitz raz jeszcze

Miałem skończyć bigosowanie nieżaby na dwóch wpisach, ale widzę, że konieczny jest jeszcze trzeci, a pewnie i czwarty. Nie jest to dla mnie komfortowa sytuacja, bo czuję się nieco podle – jak okrutnik naśmiewający się z dziecka niepełnosprawnego intelektualnie. Ale skoro dziecko głośno się domaga... To do ostatniego jego wpisu – broni tam autentyczności idoli z Prillwitz. W poprzedniej notce dałem osiem punktów, które jednoznacznie przesądzają, że to fałszerstwo. Nieżaba odniosła się – na miarę swoich możliwości. To po kolei argumentacja nieżaby (nie wszystkie punkty, bo część jest tak rozczulająco dziecinna, że nawet nie chce mi się odnosić):

1. Wg nieżaby, idole z Prillwitz mają analogie, np. kamienie mikorzyńskie. Naprawdę nieżaba tak napisała – że kamienie są analogią do figurek odlanych z metalu! Pewnie, że są; jadąc dalej za nieżabą: szafa jest analogią do samochodu, a bumerang do dramatów Szekspira. Bzdura? No właśnie. Nie, idole z Prillwitz nie mają analogi w postaci figurek odlanych z różnych metali, opatrzonych bełkotliwymi napisami łączącymi cztery języki.

2. Pomijając gołosłowny zarzut, powielony za XIX-wiecznym maniakiem poszukującym słowiańskich run, że rzekomo zeznania współpracowników Sponholza były nieprawdziwe, bo złożone pod presją komisji (tak, komisja powołana przez księcia miała wywierać presję, żeby udowodnić, że zabytek kupiony przez księcia jest fałszywy...). Otóż Kosiński twierdzi, że Nawet Lewezow twierdził, że nie wszystkie idole są fałszywe. Zatem kto tu manipuluje faktami? No właśnie, kto tu manipuluje droga nieżabo? Fakt, Lewezow dopuścił możliwość, że niewielka część zbioru – zaledwie kilka posążków to autentyki, na podstawie których potem wyprodukowano falsyfikaty. Ale uznał też, że wszystkie runy są fałszywe.

3. Rzekomo na idolach mogły się pojawić napisy będące czterojęzycznym (słowiańskim, bałtyjskim, łacińskim, niemieckim) bełkotem. Teraz po kolei sposób rozumowania Kosińskiego:

– Idole mogą pochodzić z Retry, skąd zostały wywiezione w obliczu zagrożenia (gdybologia 1).

– Do innej świątyni słowiańskiej (w Arkonie) dary wysyłał król duński (tu trzeba przypomnieć, że Duńczycy rościli sobie pretensje do zwierzchności nad Rugią, gdzie leżała Arkona, więc związki były bliskie). 

– Skoro mogli do Arkony, to mogli i do Retry (gdybologia 2).

– Skoro mogli Duńczycy, to i Prusowie (gdybologia 3).

– Skoro wysyłali dary, to słowiański twórca opatrzył idole międzynarodowym bełkotem (gdybologia 4).

I po kolei:

– Z tego, że król duński wysyłał dary do Arkony, nie wynika, że wysyłał i do Retry.

– Z tego, że wysyłał król duński, nie wynika, że wysyłali Prusowie.

– Nawet gdyby Prusowie wysyłali, to i tak niedorzecznością jest twierdzenie, że rzekomy słowiański autor napisów – w miejsce swoich bogów wsadził pruskich.

– Problemem jeszcze pozostaje słownictwo łacińskie i litewskie oraz niemiecka ortografia :)

– No i problemem pozostaje brak wpływów skandynawskich, skoro Duńczycy też mieli wysyłać dary do Retry (skandynawskie wpływy pojawiają się na innym fałszerstwie Sponholza – kamieniach z Neu Strelitz).

Cytat z nieżaby (to o mnie):

Jednoznacznie stwierdza, że Romau to niemiecki napis, choć nie ma pojęcia czy tak właśnie brzmi ta inskrypcja, ani też, na którym z idoli została wyryta.

Dobrze, zajmijmy się teraz bałtyjskimi wątkami na idolach. Otóż, o czym pewnie nieżaba pojęcia nie ma, do XVIII wieku włącznie uważano języki bałtyjskie (pruski, jaćwieski, litewski, łotewski) za słowiańskie. Pozwolę sobie zacytować polskiego przedwojennego językoznawcę Romana Zawilińskiego:

W w. XVIII. panowała wielka nieznajomość etnicznej różnicy Słowian i Litwinów; uważano Litwinów, Łotyszów i Prusów równie za Słowian, albo jak wówczas mówiono za „Wendów”, jak Czechów i Polaków, lub dawnych „wendyjskich” mieszkańców Meklemburgii. (...) Dzisiaj, niestety, wiadomo już powszechnie, że język Słowian w Retrze a język Prusów lub Litwinów był do tego stopnia różny, iżby meklemburski Wenda w litewskim języku wyrytego napisu wcale był nie rozumiał.

Czyli wiemy, że w czasach Sponholza opinia naukowców była taka, że języki Prusów czy Litwinów były słowiańskie. A jednym z orędowników takowego stanowiska był Christoph Hartknoch, z którego dzieła (Alt und neues Preussen z 1684), jak niżej zobaczymy, Sponholz bez wątpliwości korzystał.

Jakie słowa bałtyjskie mamy na idolach:

Perkun – co już samo w sobie jest przezabawne, bo wg nieżaby, słowiański twórca run miałby swojego boga (Peruna) nazywać w obcym języku. I, żeby było jeszcze zabawniej, ów Perkun jest zapisany tak samo, jak w naukowych niemieckich opracowaniach z czasów Sponholza – nie jako Perkunis (tak go zwali Prusowie), a jako Percun. Mało tego, fałszerz na jednym z idoli „poprawił” ten zapis na Percunust – dlaczego? Po prostu stworzył sztuczne słowo dodając bałtyjskiemu Perkunowi słowiańską końcówkę znaną z imienia Radagast (jak miał się zwać bóg czczony w Retrze).

Mamy tu ewidentne potwierdzenie sfałszowania napisu, a dowody na to są cztery: 1) imię boga litewskiego czy pruskiego w miejsce słowiańskiego Peruna, 2) zapis pochodzący z niemieckiej literatury naukowej XVII/XVIII wieku, 3) dodanie do bałtyjskiego trzonu słowiańskiej końcówki; wreszcie 4) „przypisanie” owego Percuna do pruskiego Romowe (o tym za moment). Czyli już tylko to jedno słowo jest zabawnym „kundlem” bałtyjsko-niemiecko-słowiańskim. Nie trzeba chyba dodawać, że nie ma możliwości, żeby coś takiego zostało spłodzone we wczesnym średniowieczu.

Romowe. Najpierw trzeba by się zastanowić czy w ogóle taka miejscowość istniała, a tym bardziej – jeśli istniała, czy rzeczywiście miała charakter przypisywany przez jedyne źródło (bo wartość drugiego, XVI-wiecznej kroniki Szymona Grunaua, jest dość wątpliwa).

Otóż dopiero w XIV wieku krzyżacki kronikarz Piotr z Dusburga odnotował, że bałtyjscy poganie mieli swojego „papieża”, który rezydował w miejscowości Romow na terenie Nadrowii (część Prus leżąca najdalej na wschód, czyli najdalej od Prillwitz). Zastanawiająca jest sama nazwa, bo wyraźnie nawiązuje do Rzymu – Romy: chrześcijański papież w Romie, a pogański w Romow...

Rzecz druga, i tu zacytuję Antoniego Mierzyńskiego: żadnej miejscowości prusko-litewskiej z zakończeniem -ow nie znamy. Ponieważ taka końcówka nie występuje w językach zachodniobałtyjskich, uczeni dość zgodnie (bo i polscy, i niemieccy, i litewscy) uznali, że Piotr z Dusburga – Niemiec piszący po łacinie – zniekształcił nazwę. „Roboczo” więc przyjęto zapis Romowe/Romove (przez analogię do np. Sunegove, Velove, Grebove, Rudove).

Z jaką rzeczywistą miejscowością w Nadrowii to łączyć – nie wiadomo. Acz na terenie Prus występują podobne nazwy: np. miejscowość na Sambii raz zwana Rummowe (1325), innym razem Rumayn (1335), z Litwy znamy Romene, Ramotem, na Żmudzi – Romini, na Łotwie – Ramkas. Znamy też inne Romowe, na Sambii (identycznie zresztą zapisane przez Niemców, jako Romow).

W każdym razie owa nieodnaleziona miejscowość pruska, o nieustalonej prawdziwej nazwie, na idolu z Prillwitz zapisana jest w wersji niemieckiej – jako Romau/Romav.

Co jeszcze ciekawsze, fałszerz nie umiał po słowiańsku odmienić tego słowa! napis en Romav dowodzący, że fałszerz od napotykanej formy nominatiwu (np. u Hartknocha) nie umiał utworzyć odpowiedniego do tej prepozycji przypadka (np. Romovę lub Romovei) – Zawiliński.

Kriwe – wg tegoż Dusburga, w Romowe miał rezydować pogański papież zwany Crive. Nazwa owego kapłana pochodzi zapewne od bałtyjskiego słowa krivule oznaczającego laskę. I co za niespodzianka – na idolach znowu mamy zapis niemiecko-łaciński – crive, a nie bałtyjski (krive) czy słowiański (ongiś rekonstruowano słowiańską wersją jako krzywula).

saydit – słowo pochodzące z XVI-wiecznej kroniki Szymona Grunaua, wg kronikarza znaczy „strzeż się”. Według językoznawców, jest to bardzo zepsute słowo pruskie, które w rzeczywistości brzmiało saugit/saugis.

Jak więc widać gołym okiem, słownictwo pruskie i litewskie na idolach nie pochodzi wprost z tych języków, a „przepuszczone” zostało przez filtr kronikarzy i wczesnonowożytnych naukowców – bez wyjątku Niemców, czasami piszących po niemiecku, czasami po łacinie. Autorzy ci tworzyli w wiekach od XIV do XVIII. Co jednoznacznie pozwala ustalić, że idole z Prillwitz nie są dziełem słowiańskim i nie pochodzą z wczesnego średniowiecza.

Przyjrzyjmy się jeszcze słownictwu słowiańskiemu:

Radegast – tak wg średniowiecznych kronikarzy miał się zwać bóg czczony w Retrze. Przy czym kronikarze różnie zapisywali jego imię – czasem Radegast, czasem Ridegast. I co ciekawe – na idolach występują obie wersje, ale najwyraźniej fałszerz nie połapał się i uznał, że tu chodzi o dwóch różnych bogów! W każdym razie figurki z bogiem odzianym mają podpis „Radegast”, a z bogiem nagim „Ridegast” (a w jednym przypadku nawet Redegast).

I co jeszcze zabawniejsze – wszystkie trzy wersje są niepoprawne! To znowu zapisy niemieckich kronikarzy. Imię tego boga pochodzi od słów: rad – miły, oraz gostь – gość, czyli po słowiańsku było to Radogost.

Retra – tak zwał się gród Redarów, będący centrum religijnym wszystkich Luciców. Niemiecki kronikarz Adam Bremeński (druga połowa XI w.) nazwę tę zapisał jako Rethre. Jeszcze później w niemieckiej literaturze pojawia sie wersja Rhetra. M.in. tak ją zapisał (i to aż 37 razy!) Clüver w dziele z XVIII w. (Beschreibung des Herzogthums Meklenburg, wyd. 2, Hamburg 1737). I właśnie ta późna, niemiecka wersja pojawia się na idolach.

Arkona – gród Ranów z wyspy Rugii. Na idolach zapis Arcona.

Swaróg lub Swarożyc – występuje na idolach pod bardzo późną, zniemczoną nazwą – jako Schwayxtix. Z takim właśnie, niemieckim zapisem: np. z „sch” na oznaczenie głoski „sz”.

Czarnobóg i Białobóg. Zacznijmy od pierwszego. Bóstwo to pojawia się w XII-wiecznej kronice Helmolda, jako „Diabol sive Zcerneboch” – „Diabeł czyli Czarnobóg”. Uczeni nie są pewni czy takowy bóg w ogóle w religii Słowian istniał, czy może to tylko projekcja chrześcijańskiego diabła. Ale to mniej istotne. Ważniejsze jest, że pod koniec XVII wieku wydawca kroniki zapisał owego boga jako Zornboch. W tej samej wersji pojawia się w pierwszym wydaniu dzieła Clüvera. Dopiero w drugim wydaniu podano „Zerneboch”. I – co za niespodzianka – identycznie zapisane mamy to bóstwo na idolach z Prillwitz.

Późniejsi uczeni chcieli chyba widzieć religię Słowian jako dualistyczną, z bogiem zła (czyli owym Czarnobogiem) i bogiem dobra. Boga dobra nie znaleziono w źródłach wczesnośredniowiecznych, więc go sobie wymyślono i nazwano Białobogiem – Belbogiem. Oczywiście i ten wymyślony bóg pojawia się na idolach – znowu zapisany z niemiecka, jako Belboeg czy Belbock.

A teraz najzabawniejsze – Sponholz najwyraźniej nie wiedział, że to nazwy odrębnych bóstw. Uznał, że są to epitety określające charakter innych bogów, stąd Radegasta (odzianego) zwie raz Belbogiem, raz Czarnobogiem, a Ridegasta (nagiego) i Schwayxtixa – Belbogiem.

Nie muszę chyba dodawać, że Czarnobóg i Białobóg ani w takim zapisie, ani w takim charakterze nie mogliby się pojawić na oryginalnym zabytku słowiańskim z X-XII wieku. Jest to ewidentnie płód osoby korzystającej z drugiego wydania dzieła Clüvera, czyli powstały po 1737 roku.

4. Kolejny argument potwierdzający, że Sponholz tworzył idole mając przed sobą dzieło Clüvera w drugim wydaniu (znowu cytat z Romana Zawilińskiego):

5. Następny argument nieżaby (w odpowiedzi na te moje słowa: Na figurkach z Prillwitz powielony jest błąd pisarza Jana Łasickiego z XVI wieku, skopiowany później przez Christopha Hartknocha w pracy z 1684 r.):

Błąd ten powiela Małecki i Seczytam, a nie twórca napisu na idolu. Ani Małecki, ani Łasicki, ani Lelewel (zwolennik run słowiańskich i rekonstruktor alfabetu run wendyjskich), który o tym pisał (a Małecki nie wspomniał nawet, że to od niego to zapożyczył), nie wiedzieli jak w XII wieku mogło brzmieć to zaklęcie. Poza tym byłaby to sugestia, że „Sponholtz-fałszerz” czytał prace Łasickiego (co jest mało prawdopodobne), których ani Seczytam ani większość krytyków idoli nie zna.

Mamy tu argumentację infantylną (nie wiedzieli jak w XII wieku mogło brzmieć to zaklęcie...), doprawioną argumentacją głupkowatą. Bo jeszcze raz sam siebie zacytuję: powielony jest błąd pisarza Jana Łasickiego z XVI wieku, skopiowany później przez Christopha Hartknocha. Więc nie, Sponholz nie znał dzieła Łasickiego, ale znał książkę Hartknocha.

Na idolu mamy tylko początek owej modlitwy, urwany w pół słowa: Percune deuuaite ne muski und mana. Nie powinno tam być „und”, lecz litewskie „ant”. A niezależnie nawet od tego błędu, wciąż nieżabciu nie wyjaśniłeś skąd i dlaczego na rzekomych słowiańskich, wczesnośredniowiecznych zabytkach litewska modlitwa znana z XVI wieku...

6. I jeszcze jeden „argument” nieżaby – proszę się z niego nie śmiać! Otóż na moją uwagę: Figurki mają motywy, które u Słowian nie miały prawa wystąpić, np. bóstwo z głową lwa – nieżaba odpisała:

No tutaj Seczytam robi z siebie jednak „mistrza” inteligencji, znafcę i histeryka od siedmiu boleści. Motywy lwa były akurat znane na całym świecie, w różnych kulturach, nawet tam gdzie nie występowały, także u Słowian. Podobnie było z gryfami (popularnymi choćby na Pomorzu), czy smokami (popularnymi w krakowskich legendach) i innymi stworami mniej lub bardziej prawdziwymi.

Wiesz nieżabciu, jak inwektywy stosuje ktoś znający temat, to jest tylko chamsko, a jak stosuje je taki ignorant jak ty – to już jest prześmiesznie. Otóż niekumający kolego, jasne: lwy czy gryfy były popularnymi symbolami na Słowiańszczyźnie. Ale na chrześcijańskiej Słowiańszczyźnie, a nie u pogańskich Słowian – bo to symbolika chrześcijańska! Dowiedz się najpierw ciemna maso od kiedy lew jako symbol występuje w Polsce, od kiedy Gryfici zachodniopomorscy używali herbu z gryfem.

Moje notki o turbolechitach (vel osłoszczękowcach):

Turbolechityzm – definicja.

Część pierwsza o turbolechickim zidioceniu.

Część druga, o roczniku Awentyna.

Część trzecia o Kronice Prokosza.

Część czwarta o jasnogórskim poczcie, książce Thomasa Nugenta i osławionej mapie.

Część piąta o cesarzu Chrobrym, czyli tytule princeps.

Część szósta o paleniu słowiańskich ksiąg.
Część siódma o Lechii w Biblii, czyli Imperium Oślej Szczęki.
Część ósma o kosmicznym pochodzenie Lechitów.

Część dziewiąta o Kolumnie Zygmunta.
Część dziesiąta - dno turbolechickiego szamba.
Część jedenasta: Bo na chrzest Mieszka nie ma dowodów.

Część dwunasta: Jak Attyla, wielki król krzyżaków, spod Szczecina atakował Kraków.

O rzekomym słowiańskim piśmie 1: idole z Prillwitz.
O rzekomym słowiańskim piśmie 2: kamienie mikorzyńskie.

Genetyczne bajki o Wielkiej Lechii.

Mariusz Kowalski, Ariowie, Słowianie, Polacy. Pradawne dziedzictwo Międzymorza.

Wyszło Szydło z worka, czyli kolejny turbolechicki gniot Bellony.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.