Histmag plagiatuje i chce współpracować...

Obrazek obok ilustruje pewną metodę tworzenia tekstów – Ctrl A + Ctrl C + Ctrl V.

Kradzież własności intelektualnej może mieć różne formy. Prawa autorskie są dwojakiego rodzaju: majątkowe i osobiste.

Majątkowe – chyba niepotrzebne tłumaczenie, ale niech będzie – to prawo do wynagrodzenia. Może być to zapłata dla autora, a może być dla jego pracodawcy (tzw. utwór pracowniczy) lub kogoś, kto te prawa wykupił.

Prawa osobiste są natomiast niezbywalne – autor nie może zgodnie z prawem ich sprzedać. Czymże są owe prawa – to m.in. prawo do podpisania utworu (nazwiskiem, pseudonimem), do kontrolowania wprowadzanych w nim zmian.

Być może takie naruszenia ktoś uzna za swego rodzaju nobilitację dla blogera. Więc mnie już po raz trzeci w ten sposób „nobilitowano”. Problem polega na tym, że nie godzę się na takie uszczęśliwianie na siłę.

Pierwszym był jeden z pisarzy, który bez pytania mnie o zdanie skopiował całą recenzję swojej książki na autorską stronę intetnetową. Z ciężkim sercem, odpuściłem, nie wytoczyłem dział. Być może był to błąd, bo niewiele później jedną z moich notek „pożyczyło” sobie czasopismo – nie wiem czy tylko internetowe – i to czasopismo bardzo odległe mi ideologicznie, bo wydawane przez tzw. „narodowców”. W tym przypadku szlag mnie trafił, więc wysłałem właścicielowi informację, ile ma mi zapłacić. Najpierw oczywiście było udowadnianie, że de facto nie mam czego się rzucać, bo przecież zrobili mi promocję. No uszczęśliwili mnie na siłę. Ale stanęło na tym, że mają zapłacić. Skoro sprawa została załatwiona polubownie, wówczas tego nie opisywałem.

W obu przypadkach jednak moje posty zostały powielone w całości z podaniem źródła.

Natomiast „na dniach” bardzo interesujący tekst przeczytałem na Histmagu – czytam, czytam i jakoś całe akapity są mi znajome. To sprawdzam. Bingo – tekst powstał metodą „kopiuj – wklej – trochę przerób” z trzech źródeł: mojego bloga, Archeowieści i Sigillum Authenticum. Fragment plagiatu, dla ukazania metody złodzieja:

Złodziej ma imię i nazwisko, to student archeologii Adrian Szostak (oj, nieładnie chłopcze zaczynasz). Plagiator jest tak zdolny, że fragment z Sigillum Authenticum zerżnął razem z ich błędem (nie było książąt śląskich o imieniu Warcisław/Wratysław/Wrocisław). Zrobiłem zestawienie dłuższych fragmentów (pominąłem jedno-dwuzdaniowe) skopiowanych z niewielkimi przeróbkami z mojego bloga. To 8200 znaków tekstu z Histmaga. Tyle mniej więcej mieści się na stronie gazetowej A3.

Informuję o plagiacie (koledzy z Sigillum Authenticum również) redakcję Histmaga. Jaka odpowiedź? Żenada. Po kolei:

bardzo dziękuję za przesłany sygnał. Potraktowaliśmy go poważnie, analizując sprawę z redaktorem naczelnym oraz redakcyjnym prawnikiem. W naszym przekonaniu popełniliśmy jako redakcja błąd. Postanowiliśmy dokonać w tekście poprawek, wskazujących dokładniej źródła cytowanych przez autora myśli.

Szanowna redakcjo, albo się cytuje dosłownie, oznaczając jako cytat (cudzysłów, kursywa itp.), albo przedstawia problem swoimi słowami, a źródło informacji oznacza w przypisie lub chociaż bibliografii. Nieco przerobione całe akapity, to nadal naruszenie praw autorskich, zarówno majątkowych, jak i osobistych.

Druga rzecz, co to za reakcja – komentarz pod tekstem z przyznaniem „popełniliśmy błąd”? To, Waszym zdaniem, załatwia sprawę? Przykro mi, ale nie uznaję tego za rozwiązanie problemu. W moim profilu jest podany mail, oczekuję na propozycję polubownego załatwienia sprawy.

Naszą misją jest popularyzacja historii – a w naszym przekonaniu Państwa blogi są bardzo dobrym sposobem jej upowszechniania. To Państwo jako pierwsi na poważnie zwróciliście uwagę na problem „turbosłowian”. Należą się Wam za to wyrazy uznania. Mamy nadzieję, że jeszcze niejednokrotnie będziemy mieli okazję – w rzetelny i akceptowany również przez Państwo sposób - popularyzować Państwa pracę. Działajmy wspólnie, a nie przeciw sobie.

Ale ja przeciwko Wam nie działam, to raczej Wy przeciwko mnie. Zresztą – na co zwracali uwagę kol. z SG – podczepiliście się po prostu pod jakiś „trynd” po iluś miesiącach. Przypomnę, że o turbolechitach pisałem chyba jako pierwszy (notka z 14 lipca 2016), potem Sigillum Authenticum (notka z 23 sierpnia 2016). Dopiero w ostatnich dniach pojawił się wysyp tekstów antyturbowskich, przy czym Wasz – plagiatorski – nie jest warty uwagi.

Uprzedzam kolejnych miłośników zrzynania, że nie macham i nie będę machał ręką na takie działania.

Tak na marginesie, polecam spojrzenie na turbolechityzm z innej strony (nie historyka czy archeologa) dra habilitowanego Marcina Napiórkowskiego – semiotyka kultury, który zajmuje się mitologią współczesną, pamięcią zbiorową i kulturą popularną. Bardzo ciekawy tekst.

ps.
Sprawdziłem - no „poprawili” tekst, teraz cytują niejakiego Mirosza, a linki wiodą do mojego bloga. Jako żywo, nigdy nie używałem imienia, nazwiska, pseudonimu „Mirosz”...

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.