Elżbieta Cherezińska, Korona śniegu i krwi

Nie lubię, po prostu nie lubię książek, które czyta się jak Długosza z dorobionymi dialogami. I mojego wrażenia nie zmienia to, że Cherezińska korzystała z wielu źródeł, nie tylko ze wspomnianego kronikarza. Być może nie da się inaczej pisać beletrystyki historycznej, której akcja osadzona jest w XIII-wiecznej Polsce, bo Długosz skrupulatnie pozbierał źródła z tego okresu i niewiele da się wymyślić ponad to, co opisał.

Mojego wrażenia nie zmieniły też elementy fantastyczne, po części zresztą nie wiem czemu mające służyć - te herbowe lwy i orły, ograniczające się do prężenia, nic właściwie do fabuły nie wnoszą. Ogólnie fantastyka wydaje mi się wprowadzona na siłę, żeby podpiąć się pod sukces Pieśni lodu i ognia Martina.
Bohaterowie też jacyś tacy papierowi, o skomplikowaniu psychologicznym 12-latków. Po pewnym czasie od lektury w pamięci mam tylko jakieś cechy Łokietka, czyli pozostali niczym specjalnym się nie zapisali.

Robert Silverberg, Zamek Lorda Valentine'a

Powieść umieszczona przez Sapkowskiego w kanonie fantasy. Tylko czy to jest fantasy? Mamy planetę skolonizowaną tysiące lat wcześniej przez Ziemian. Są tubylcy - miejscowy, inteligentny gatunek. I są imigranci (w entym pokoleniu) z innych planet. Jak marginalnie wspomina autor, Majipoor wciąż utrzymuje też kontakty z innymi planetami, choć coraz rzadsze.

Ale są też czarodzieje, jest Pani Snów, wpływająca na ludzi właśnie poprzez sny.

Chyba to jest właśnie to, co nazywa się science fantasy.

Granica wschodnia cywilizacji zachodniej w średniowieczu

Zbiorów artykułów ukazuje się w naszym kraju wiele, znaczna część z nich nie wiadomo po co - po raz enty ci sami autorzy publikują te same ustalenia, nadmuchując tylko sobie bibliografie... Ale ten tom jest inny. Kilka słów o artykułach, które mnie najbardziej zainteresowały.

Hanna Zaremska, Chazaria - państwo na pograniczu kultur.

Nie jest to rys dziejów Chazarów, autora skupia się na kilku zagadnieniach związanych z tym ludem: problemie religijnym, w tym konwersją na judaizm, obecnością na ziemiach ruskich (i marginalnie polskich) oraz obrazem w historiografii rosyjskiej.

Jak sama podaje, korzysta z literatury przedmiotu wybiórczo. Tym niemniej, trochę zaskakuje, że z najnowszej literatury polskiej wymienia tylko opracowanie zajmujące się Chazarami marginalnie oraz ujęcie popularnonaukowe [1]. Rzeczywiście w naszej historiografii nie jest to temat bardzo popularny, ale jednak coś tam ostatnio napisano [2].