Robert R. McCammon, Godzina wilka

Powieść ukazała się dziewięć lat po Widmie, co widać, słychać i czuć. I trzynaście lat przed Zewem nocnego ptaka, co też widać, słychać i czuć. Najwyraźniej pisarskie dojrzewanie McCammona było długie; małe kroczki, ale chociaż zawsze do przodu.

Maj 2023 – raport z biblioteczki

Przybyło dwadzieścia sześć – dwa komiksy, osiem razy fantastyka (w tym aż cztery polska). Reszta to historia. I już jestem z raportami na bieżąco (choć czerwcowy aż się boję robić, bo znowu popłynąłem).

Maja Lidia Kossakowska, Siewca wiatru

Gdybym miał określić swój stosunek do pisarstwa Mai Lidii Kossakowskiej, to chyba najlepsze byłoby określenie związku na facebooku: to skomplikowane. Bardzo lubię Zakon Krańca Świata czy Rudą sforę, nie lubię Upiora południa. No i dotąd nie lubiłem cyklu anielskiego, który – przyznaję – znałem nader słabo, bo tylko z opowiadań publikowanych w czasopismach (w Feniksie oraz Magii i Mieczu ukazało się pięć).

Piotr Abramik, Stalker. Długi rajd, t. 1

Przyznam, że podchodziłem do tej powieści dość sceptycznie – działo debiutanta, wydane chyba własnym sumptem (niby wydawnictwo Volumina istnieje i to od wielu lat, ale zdaje się, że autor sam opłacił wydanie – dzięki internetowej zbiórce – i wydawca nie ma tej książki w swojej ofercie; czyli Volumina najpewniej zajęła się stroną techniczną za wynagrodzeniem). Do tego jest to coś, co sam zwę „literaturą okołogrową” – powieść z akcją umieszczoną w świecie gry S.T.A.L.K.E.R. Trzeba przyznać, że autor poważnie podszedł do wydania, wszak Ewa Białołęcka w roli redaktora to nie w kij dmuchał.

Kwiecień 2023 – raport z biblioteczki

Przybyło piętnaście. Historia razy osiem, fantastyka razy sześć i jeden komiks.

Marzec 2023 – raport z biblioteczki

Taaa, wiem, że mam poślizg. W marcu przybyło dwadzieścia dziewięć, w tym jeden dublet. Dziewięć razy fantastyka, w tym trzy razy polska. Pięć powieści historycznych, ale tu wspomniany dublet. Do tego zbiór opowiadań awanturniczo-obyczajowych i kryminał. Komiksów pięć, z czego dwie mangi. Sześć prac naukowych lub popularnonaukowych (oczywiście historia) i dwie szurologiczne.

Luty 2023 – raport z biblioteczki

Przybyło czterdzieści trzy. Dużo prezentów :D W tym fantastyka tylko sześć, z czego pięć zamówionych w Magu jeszcze w grudniu, plus polski rodzynek od autora. Komiksów zero. Z tego wychodzi, że trzydzieści siedem pozycji to historia.

Styczeń 2023 – raport z biblioteczki

Cóż, ostatnio blog zaniedbany. Po prostu nie mam czasu, nawet nie bardzo mam czas na czytanie (dla przyjemności, bo robię to zawodowo). W lutym dotąd udało mi się skończyć Pusty ogród Pawlaka (polecam) i zacząć Stalker. Długi Rajd Piotra Abramika. Zresztą nawet ograniczyłem kupowanie fantastyki i komiksów, bo skoro nie mam czasu czytać, to po co?

Wiedźmin. Rodowód krwi (2022)

W tym miejscu składam najszczersze kondolencje panu Andrzejowi Sapkowskiemu – dla niego oglądanie tego serialu, to pewnie jak oglądanie zbiorowego gwałtu na własnym dziecku; shadowrunerzy zrobili Wiedźminowi international gang bang. Właśnie dla takich seriali nie mam Netfliksa.

Grudzień 2022 – raport z biblioteczki

Przybyło sporo, bo pięćdziesiąt sześć. Zjechały zamówienia z listopada, skusiła promocja w Świecie Książki, a prace naukowe głównie z wizyty w Starej Szufladzie (raz lub dwa razy w roku tam zaglądam, żeby uzupełnić biblioteczkę). Siedemnaście książek naukowych lub popularnonaukowych, dziesięć razy beletrystyka anglosaska (chyba nie tylko fantastyka – co do paru pozycji nie jestem pewien), piętnaście razy beletrystyka polska (jak wyżej), dziesięć razy beletrystyka z innych stron świata (jedna powieść historyczna, reszta chyba fantastyka) i cztery komiksy (po jednym: Polska, Europa, USA i Japonia).

Éric-Emmanuel Schmitt, Raje utracone

Pamiętacie poszukiwania dobrej francuskiej fantasy? To znalazłem – tyle że od głównonurtowca, bo taką łatkę ma Éric-Emmanuel Schmitt (znany na świecie głównie jako dramaturg, choć u nas dość popularny jako autor powieści i opowiadań). Taka krótka opinia – po przeczytaniu Rajów utraconych najchętniej od razu zabrałbym się za kolejny tom cyklu.

P. Djelí Clark, Ring Shout

Przypomnę swoją krótką opinię o tej książce z bibliotecznego raportu: Czy warto to brać... Tak, a nawet nie, bo to zależy. To zależy czego szukacie, co was kręci.