Wrzesień 2025 – raport z biblioteczki

Wpadłem w regularność – w lipcu i sierpniu przybyło po szesnaście i nie inaczej jest we wrześniu. Tym razem poszedłem w mangę – japońskich komiksów kupiłem jedenaście, do tego trzy pozycje z fantastyki (dwa razy Anglosasi, raz Polska) i dwie naukowe/popularnonaukowe historyczne. I udało mi się jeszcze rozbudować bibliotekę :)

Obcy. Ziemia, sezon 1 (2025)

Krótko: przegli pałkę, za dużo wrzucono do miksera – Obcego, Łowcę androidów i… Piotrusia Pana. Trochę serial dla dzieci, tylko czasami flaki fruwają.

Predator (2018)

Od dwóch miesięcy przebieram girkami w oczekiwaniu aż będzie można obejrzeć wszystkie odcinki Obcego. Ziemia (to już jutro :D). W ramach przedbiegów sięgnąłem po jedyny film ze świata Obcych i Predatorów, jakiego jeszcze nie oglądałem. A dlaczegóż wcześniej pominąłem dzieło Shane Blacka i Freda Dekkera?

Robert Jackson Bennett, Zatruty kielich

Bardzo dobra powieść, w pewnym momencie zanotowałem (nawiązując do częstych słów jednej z bohaterek): jebaniutki, czegóż to on nie wymyślił. Zasłużona nagroda Hugo, choć – co chyba oczywiste – żeby ją dostać, Bennett musiał spełnić pozaliterackie wymogi. Co ciekawe, ta książka postrzegana jest jako kryminał fantasy. Kryminał – zgoda, ale fantasy? Nie ma w niej elementów typowych dla tego gatunku, są typowe dla SF, a konkretniej dla różnych „punków” – steampunka, biopunka...

Clemente Guido, Czarodziejski Ptak Ułudy

– Ach! – Zagdakała Kura z uciechy. – Jeszcze jedni durnie

w poszukiwaniu Czarodziejskiego Ptaka Ułudy!

Fantasy z Nikaragui. I to nie tylko fantasy, bo mamy dolewki z innych dzbanków, przez co kilka razy zmienia się klimat. No i to poczucie humoru… Dla mnie, petarda.

Sierpień 2025 – raport z biblioteczki

Przybyło szesnaście, w tym sześć komiksów, osiem razy fantastyka, zbiór artykułów historycznych i wypocina turbolechity.

Obłąkany literat mordercą

Jan Huskowski – poeta, prozaik, fantasta czasami stawiany w jednym szeregu ze Stefanem Grabińskim. Miał zaledwie dwadzieścia dziewięć lat, kiedy sam zniszczył swoją karierę pisarską. Rok później zapadł się pod ziemię i do dziś nie wiemy co się z nim stało...

Marko Kloos, Frontlines, t. 1-8

W końcu doczekaliśmy się wojny z robalami

i to my jesteśmy w niej robalami. (t. 5)

Wciągnął mnie ten cykl jak bagno. I nieco zaskoczył, bo spodziewałem się czegoś innego. Recenzenci porównują Frontlines do Zaginionej floty Jacka Campbella, a mnie jakoś trudno to podobieństwo dostrzec – to już więcej wspólnego widzę z Wieczną wojną Joe Haldemana.

Potwór (1985)

W wizji reżysera miał to być nieoficjalny spin-off starszego równo o dwie dekady – bardzo ważnego dla rozwoju kinowej SF – filmu Zakazana planeta. I przynajmniej w jednym aspekcie udało się twórcom do tego dzieła nawiązać: Potwór wygląda, jak nakręcony w latach sześćdziesiątych.

Joe Schreiber, Star Wars. Szturmowcy śmierci

Horror w świecie Gwiezdnych wojen – brzmi dobrze? No w moich uszach nawet zaj… bardzo dobrze. Kosmo-horrory lubię – i cierpię przez to, że tak niewiele literackich mamy na polskim rynku. Gwiezdne wojny lubię (acz nie jest to gorące uczucie). Nie ma bata, tego nie da się schrzanić. A jednak… Nie doceniłem Joe Schreibera. To typ z gatunku tych, że kiedy dacie mu trzy metalowe kulki, to jedną zgubi, jedną przypadkowo połknie, a jedną popsuje. Po prostu: jest w stanie schrzanić wszystko. Nawet takiego samograja, jak horror w odległej galaktyce.

Paweł Rzewuski, Krzywda

Mamy kolejnego dłubiącego w sarmackiej fantasy/sarmackim horrorze. Zapewne z dobrym przygotowaniem, bo to doktor nauk humanistycznych, filozof i historyk, specjalizujący się m.in. w historii społecznej i filozofii polityki XVI-XVII wieku. Nie jest debiutantem, chyba także na polu fantastyki, bo jego retrokryminał Syn bagien ponoć ma jakieś elementy paranormalne.

Lipiec 2025 – raport z biblioteczki

Przybyło tylko i aż szesnaście. Pięć razy historia, cztery razy współczesna fantastyka, i siedem staroci.