Styczeń 2020 – raport z biblioteczki

Przybyło dość sporo: dwadzieścia siedem pozycji, z czego beletrystyka – dziesięć (przewaga fantastyki, dziewięć sztuk, ale nie zawsze typowej SF czy fantasy), książki naukowe i popularnonaukowe – trzynaście, komiksy – cztery.

A miało przybyć dużo więcej. W ogóle sobie dziś ponarzekam na księgarnie i wydawnictwa. Zacznę od księgarni, a konkretnie od poznańskiej 3telni. Siódmego stycznia napisałem do nich z pytankiem czy jest opcja zamówienia z odbiorem na miejscu (mają księgarnię w Poznaniu przy Św. Marcinie). Odpowiedź: Oczywiście, że tak. O jaki tytuł chodzi? To rzuciłem paroma tytułami – konkretnie piętnastoma. I dodałem:

Odpowiedź: Odłożymy Panu do 15 stycznia. Pozdrawiam. Myśląc, że mam do czynienia z poważnym ludziem (czasami mam jeszcze złudzenia co do bliźnich) poustawiałem sobie inne sprawy do pozałatwiania w Poznaniu na 15 stycznia – grafik dość napięty; myślałem, że do księgarni wpadnę, odbiorę, zapłacę i wypadnę.

Piętnasty stycznia. Wpadam. Przypominam o zamówieniu. Na co pan sklepowy: A zapomniałem o tym zamówieniu, ale to nie problem, zaraz wszystko skompletujemy. To pan kompletuje, ja między regały – choć już z lekka mi dym z uszu idzie ze złości, bo spóźnię się na kolejny punkt poznańskiego programu.

Dobrałem jeszcze cztery książki z regałów (czyli łącznie byłoby dziewiętnaście), idę do kasy, a pan z rozbrajającym uśmiechem mówi: Niestety, nie uda mi się skompletować zamówienia, bo dwie pozycje właśnie zeszły. W tym zeszła książka, na której najbardziej mi zależało. Potem pan się nafochał, bo nazwałem go niepoważnym. I w końcu zrezygnowałem z zakupu.

To teraz porcja narzekania na wydawców. Trzy razy Albatros. Na takie wydanie Ojca chrzestnego to czekałem od wieków, jak tylko zobaczyłem na blogu Sylwii, że takie cuś wyszło – od razu popędziłem do księgarni.

I dorzuciłem Syrena i Pani Hancock – właśnie czytam i jest to naprawdę dobre, choć raczej realizm magiczny, niż fantasy. Na tyle dobre, że uznałem, iż w Albatrosie muszą mieć kogoś kumatego, kto dobiera repertuar – to dokupiłem jeszcze Kirke i to w Mordorze (Empiku).

Aaa, miałem ponarzekać. Książki wydane niby super – twarde płótnopodobne oprawy, Syrena i Kirke do tego obwoluty, Ojciec chrzestny wstążkę-zakładkę. Taaa, tylko to mi przypomina karoserię mercedesa, do której wsadzono silnik od malucha. Naprawdę, taki parszywy papier i to jeszcze o gramaturze 60 (przebijają napisy z kolejnych stron)? I klejone? Podobny papier używany jest w prasie (chociażby w kupowanej przeze mnie sporadycznie Podkarpackiej Historii), ale o gramaturze 70! Dla mnie to w ogóle nie jest papier książkowy, tylko prasowy – do czegoś nietrwałego, co po przeczytaniu poleci na rozpałkę do pieca. A klejenie też takie, że Kirke wymieniałem w Empiku, bo już ostatnie kartki fruwały (twarda oprawa + klejenie = poroniony pomysł, jak ma być klejone to wolę miękką oprawę).

Po „przygodzie” w 3telni, jak już pozałatwiałem inne sprawy, poszedłem do innej poznańskiej taniej księgarni – TakCzytam i tam wziąłem Golema Edwarda Lee (od jakiegoś czasu czaiłem się na tego autora – z ciekawości czymże jest ów horror ekstremalny, to akurat za półdarmo sprawdzę) i Bez odkupienia Fletchera – dość ciekawy opisy okładkowy.

A już via OLX dokupiłem brakujący tom tetralogii Williamsa. Dobrze mi się trafiło, bo egzemplarz w bardzo dobrym stanie.

I jeszcze trochę takiej fantastyki dziwniejszej. Animal fantasy Dino Buzzatiego, raczej dla młodego czytelnika, ale ciekawa forma: trochę proza, trochę poezja, trochę rysunkowe. I Fabryka Absolutu ojca czeskiej SF, choć tu akurat mamy coś chyba bliższe fantasy – na terenie Czech wyprodukowano... Boga.

Taki dość dziwny i mało praktyczny pomysł wydawcy – do grzbietu książki doklejono świstek z nazwiskiem autora i tytułem. Inwencja twórcza polskich wydawców nieraz mnie osłabia... Nie wiem czy ten kartonik nie odklei się podczas czytania, a i trzyma się w ręku niezbyt wygodnie. O tak to wygląda:

Książkę Pera Olova Enquista kiedyś wrzuciłem do schowka w księgarni. Teraz mi się o niej przypomniało. Lubię zimowe, arktyczne klimaty, więc trudno, żeby nie zainteresowało mnie coś z takim opisem: Czy w realizmie magicznym lody obszarów polarnych mogą zastąpić tropikalną dżunglę amerykańską? Per Olov Enquist udowadnia, że tak.

I czas wreszcie sprawdzić tego Murakamiego, bo to powoli wstyd nie znać, a wszyscy mi zachwalają.

Historia. Pakiet o historii historiografii. Najpierw bardzo dobra praca Rutkowskiego o kronice norweskiej – pretendującej do miana najstarszej w tym kraju. Dalej Migdalski o Słowiańszczyźnie północno-zachodniej w historiografii trzech zainteresowanych krajów. Jeszcze nie przerobiłem, ale terminem Słowianie północno-zachodni najczęściej określa się Obodrzyców, Wieletów i czasami Pomorzan. I bardzo fajny przegląd Wierzbickiego – któż to miał nas podbijać, żeby nam państwo stworzyć. Te hipotezy podbojowe gdzieś tam kołaczą jeszcze, acz raczej już na marginesie naukowego dyskursu (np. normańska u Skroka, morawska u Urbańczyka, albo sarmacka u fantasty Jacka Brunona Siwińskiego).

Jeszcze historia, tak trochę z różnych szuflad. Kupiłem to Wojciecha Kempy – zdecydowanie odradzam. To de facto jego posty z forum historycy.org przerobione na książkę. Przy czym autor nie ma kompetencji do zajmowania się starożytnością czy średniowieczem, słabo sobie radzi z analizą źródeł. Już na historykach zwracano mu uwagę na różne błędy, ale uwagi owe najwidoczniej nie zrobiły na autorze wrażenia – nie widać z treści książki, żeby cokolwiek z tych dyskusji wyniósł. Bardzo słaba pozycja.

Paweł Babij dość skrupulatnie pozbierał wzmianki źródłowe o wojskowości Słowian połabskich (acz skupia się na Wieletach i Obodrzycach, pomijając Serbów i Łużyczan). Nie oceniam od strony wojskowej, ale tak od strony dziejów politycznych jest poprawnie (spore braki w bibliografii, np. zero pozycji Rymara czy Sporsa).

Poprawna jest też książka Agnieszki Teterycz-Puzio – z mojego punktu widzenia, zbyt popularna. Ale to mój punkt widzenia, a dla pasjonatów historii może to być dobra pozycja. Tym niemniej cieszy, że profesjonalnej historyczce chce się bawić w popularyzację.

Jeszcze dwa razy Teterycz-Puzio. Biografia Konrada Mazowieckiego znacznie lepsza od tej autorstwa Henryka Samsonowicza, ale bardzo dobrą bym jej nie nazwał. Być może pani Teterycz-Puzio zamiast tłuc masowo książki dla Avalonu, powinna nieco zwolnić, za to bardziej się przyłożyć (avalonovskie biografie oceniam w kategorii „naukowa”, a nie „popularnonaukowa”). W tej serii popełniła też biografię konradowego wnuka – Bolesława II. Genealogiczną lukę wypełnił Michał Rukat; Siemowit I to syn Konrada i ojciec Bolesława. Też nazwę to pozycją poprawną.

Nie przeczytałem, a nawet nie przekartkowałem jeszcze książki Krzysztofa Benyskiewicza (jego ojciec, niestety, już nieżyjący, był jednym z moich ulubionych wykładowców). I biografie dwóch pań. Pierwsza – Grzymisławy, żony Leszka Białego – bardzo taka se. Druga to już przełom średniowiecza i czasów nowożytnych – córka piastowskiego drobiazgu (Przemysława II cieszyńskiego), żona węgierskiego magnata Stefana Zápolyi; ich syn, Jan po wymarciu czesko-węgierskiej linii Jagiellonów został królem Węgier, a córka, Barbara, wyszła za naszego Zygmunta Starego.

Ostatnia książka – pewnie bym tego nie kupił, bo nawet bym nie wiedział, że cos takiego wyszło, gdyby nie informacja na blogu Moreni. Pseudonaukowe brednie stały się moim konikiem, więc kupiłem – niestety, o naszych szurkach, turbolechitach ani słowa...

Komiksowo ubogo. Jakoś mnie na nic nie przypiliło. Wziąłem dwa komiksy polskie – Nie przebaczaj to taki polski western, a raczej eastern. Akcja toczy się na wschodnich kresach II RP. Wcześniej wyszło w trzech tomikach – miałem w schowku w Gildii, ale tom pierwszy był niedostępny. Teraz Kultura Gniewu rzuciła integralem.

Brom na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu i Gier został uznany za polski komiks roku (chyba nie roku 2019 – wszak festiwal był we wrześniu, może tam nagradzają rok od festiwalu do festiwalu). Przyznam, że sam bym nagrodę skierował w inne ręce – albo do Przemka Świszcza za komiks o Mieszku I, albo do Rafała Mikołajczyka za Niezwyciężonego – adaptację powieści Stanisława Lema. Może te dwa komiksy będą uwzględnione za rok – pierwszy wyszedł w październiku, drugi w listopadzie, więc już po festiwalu. Jeśli chodzi o sam Brom, to większe wrażenie wywoływały na mnie pojedyncze plansze/kadry wrzucone do internetu, niż całość.

Dwa kolejne komisy wydane zostały przez nowego gracza w tym segmencie rynku – EuroPilot wcześniej wydawał głównie mapy. Pod koniec ubiegłego roku puścili sześć komiksów rosyjskich. Z ciekawości wziąłem dwa. Wydanie bardzo takie sobie, w okładkach, których nie znoszę – ze sztywnego kartonu, który się nie zgina, a od razu „przełamuje”.

I ponarzekam sobie jeszcze. Tym razem na księgarnię Tania Książka. Właśnie tam zamówiłem te dwa komiksy, a do tego dwanaście innych pozycji. Zamówienie składałem 29 grudnia, dostałem dopiero 8 stycznia. I od razu reklamowałem – komiks Doktor Lucid ma uszkodzone narożniki. Do dziś nie doczekałem się wymiany. Ostatni kontakt z księgarnią był 22 stycznia. Jak mi napisała pani Monika Żukiewicz:

I od tamtej pory cisza. A komiks wciąż jest w sprzedaży na ich stronie internetowej z adnotacją: Wysyłka w 48 godzin. Dla mnie, to skandaliczny sposób załatwiania reklamacji. Oczywiście więcej nie będę korzystał z tej księgarni. I nie tylko przez ową nieszczęsną reklamację – także przez pakowanie: książki i komiksy różnych formatów wrzucone do cienkiego kartonu bez wypełnienia, bez zabezpieczenia. To nie ma prawa dotrzeć nieuszkodzone, a – jak widać – reklamacje mają w pompkach.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.