Lee Child, Nieprzyjaciel

Od czasu mojej notki o trzech tomach cyklu o Jacku Reacherze wciągnąłem jeszcze kilka części tegoż „dzieła”. W większości oceniłbym je między 3/10 a 5/10.  Po cóż w ogóle to czytam – bo to idealna lektura, kiedy przysypiasz. Nie wymaga nie wiadomo jakiego skupienia, intryga zazwyczaj dość wciągająca, choć przewidywalna a do tego ze skopanymi zakończeniami (bum, bum, sru, jebut, ogień i dym). Do irytującego w swej przezajebistości bohatera jakoś się przyzwyczaiłem.

Nieprzyjaciel – tom ósmy cyklu – to na razie najlepsza odsłona. Dlaczego? Zadecydowały on tym trzy czynniki.

Pierwszy – to tom retrospekcyjny. Nie mamy tu Reachera – Rambo włóczącego się bez celu (i bez sensu) po Ameryce i wpadającego co chwila w jakąś kakę (zupełnym przypadkiem – pojawia się Reacher, zaraz ktoś zostaje zamordowany; rzekłbym że facet przynosi pecha). A w tym tomie Child cofnął się do czasów, kiedy Reacher wiódł jeszcze w miarę normalny żywot, jako wojskowy glina (czyli żandarm). Nawet dowiadujemy się czegoś o jego relacjach rodzinnych. Przy czym akcję autor umieścił w interesującym okresie – przełom 1990/1991. Czyli moment, w którym waliła się komuna w Europie.

Drugi. To tom z narracją pierwszoosobową. O ile w innych narrator trzecioosobowy wciąż rozpływa się nad przezajebistością Reachera, o tyle tu mamy zachowany umiar (gdyby Reacher sam rozpływał się nad swoją przezajebistością, to już byłyby „ciut” za dużo).

Trzeci. Wreszcie – o dziwo – mamy trochę strawnych żartów. Parę razy zdarzyło mi się roześmiać, a to już dużo.

Oczywiście wad też jest co niemiara. Przede wszystkim za wcześnie wyczaiłem o co chodzi. Tak krótko o fabule. W pewnym motelu odkryte zostają zwłoki generała Kramera. Nic nie wskazuje na morderstwo, tym niemniej parę rzeczy jest dość tajemniczych. Przykładowo – generał zmarł podczas seksowania, a osoba, która mu towarzyszyła, zniknęła. Zniknęła też teczka z dokumentami. I tak najdalej koło setnej strony już wiedziałem z kim generał spędził noc (choć wyjaśnione to jest dopiero na stronie 405). Dość szybko też doszedłem o co chodzi w całej intrydze. Więc za dużo tropów nam Child podsunął, za mało kluczył.

Inne polskie wydania tej powieści (chyba wybór, a nie komplet)

Fajnie do pewnego momentu przedstawione są relacja Reachera z matką. Ale oczywiście Child musiał przegiąć pałę i skończył ten wątek żenującym patosem, z równie żenującym objaśnieniem dlaczego Reacher jest tak zajebisty.

Zakończenie też dość żenujące, nawet jak na standardy zakończeń typu bum, bum, sru, jebut. O ile większość powieści wchodziła mi lekko i przyjemnie, o tyle pod koniec zaczęło mnie to przynudzać.

OCENA: 6/10.

L. Child, Jack Reacher, t. 8: Nieprzyjaciel, tłum. A. Szulc, wydawnictwo Albatros, Warszawa 2010, stron: 480.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.