Maria Galina, Wilcza gwiazda

Kurcze, jednak lubię rosyjską fantastykę. Chyba głównie za oryginalność i próbę przemycenia czegoś głębszego nawet w zdawałoby się typowo rozrywkowej formie.

Tę powieść kupiłem, bo szukałem jakiejś lekkiej, dobrze napisanej space opery, a w paru recenzjach do tego gatunku wrzucono Wilczą gwiazdę. Autorka, znana mi wcześniej wyłącznie z opowiadania z rosyjsko-ukraińskiej antologii wiedźmińskiej (najlepszego w tym zbiorze) była dla mnie przesłanką, by sądzić, że to rzeczywiście jest dobrze napisane. I jest. Tyle że to absolutnie nie space opera.

To postapo połączone z klasyczną SF. Przy czym, jako humanista, nawet nie będę badał proporcji fiction do science (i czy to science w ogóle ma sens). W każdym razie, świat powieści wygląda tak: ludzkość sięgnęła gwiazd, choć nie było to łatwe i przyjemne. Na kilka planet wysłano wyselekcjonowanych kolonistów – selekcja dotyczyła cech charakterologicznych: wysyłani mieli cechować się niewielką agresywnością, niewielką podejrzliwością, za to wielką sympatią i ciekawością wobec rzeczy/istot nowych. No tak, selekcja pod kątem spotkania z obcymi (jakoś tak naiwnie założono, że ewentualni obcy będą przyjaźni).

Obcych niby nie znaleziono, ale ludzkie kolonie na odległych planetach powstały. Na Ziemi w tym czasie prowadzono badania nad nieśmiertelnością... I tyle dowiadujemy się z prologu. A potem przenosimy się pokolenia później.

Kontakt między planetami zasiedlonymi przez Homo sapiens się urwał. Mieszkańcy jednej z nich wysyłają na Ziemię ekspedycję, która ma sprawdzić co się stało. Na Ziemi lądują trzy ekipy – pierwsza od razu gdzieś się zapodziała. W dwóch wątkach poznajemy losy pozostałych. Przy czym wątki te nie przeplatają się – najpierw poznajemy losy ekipy, która wylądowała gdzieś na wybrzeżu, potem ekipy, która bazę obrała w Siedmiogrodzie. Dopiero pod koniec oba wątki się łączą.

Co się okazuje: na Ziemi nie ma już cywilizacji. Ludzie są, ale stoczyli się do poziomu nawet nie średniowiecznego, bo wygląda na to, że brak im jakiejkolwiek organizacji politycznej, każda wioska sobie rzepkę skrobie. Technologicznie będzie to pewnie wczesne średniowiecze. Pamięć o przeszłości praktycznie nie istnieje.

Ekipa z wybrzeża zauważa jeszcze jedną ciekawostkę – tamtejsza ludność jest do bólu pragmatyczna. Robią tylko to, co wpływa na przetrwanie; literatura, sztuka nie istnieją. Z kolei mieszkańcy Siedmiogrodu są bardzo przesądni – a druga ekipa pechowo na bazę obrała zamek uchodzący za dawną siedzibę Draculi. W obu rejonach przybysze spotykają się z opowieściami o latających miastach, w których mają żyć Martwiaki. Ale ich przyrządy niczego takiego nie wykrywają.

Czyta się to bardzo dobrze. Mnie najbardziej przypominało fantastykę z ubiegłego wieku (od lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych, czyli ze Złotej i Srebrnej Ery SF), szczególnie jakoś na myśl przychodził mi Aldiss i Strugaccy. I choć na pozór to prosta, rozrywkowa SF, to jednak Galina przemyca pytania dotyczące ludzkiej natury: co to w ogóle jest „człowiek”, co czyni nas ludźmi? Przy czym nie raz zaskakuje czytelnika – początkowo zdawało mi się, że za dużo zdradziła w obu częściach prologu, ale nie, jednak dużo (bardzo dużo) zostawiła w zanadrzu.

Zakończenie jest, jak to sam określam, zamknięto-otwarte. Coś się skończyło, coś się zaczyna – i z końcówki wynika, że jest nadzieja. Co wyjdzie z tego nowego początku, już się nie dowiadujemy, I dobrze, każdy może sam sobie dośpiewać ciąg dalszy.

Podsumowując:

Jeśli szukasz militarnej space opery – to nie jest książka dla ciebie.

Jeśli szukasz postapo w stylu Metra czy produktów Fabryki Słów – to nie jest książka dla ciebie.

Jeśli szukasz niegłupiej SF w starym stylu – kup Wilczą gwiazdę.

OCENA: 7/10.

M. Galina, Wilcza gwiazda, tłum. A. Sawicki, wydawnictwo Solaris, Stawiguda 2006, stron: 362.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.