Q Hayashida, Dorohedoro, t. 1

O kurde, ależ to było dobre. Tym jednym tomikiem Q Hayashida sprawiła, że wysunęła się na czoło moich ulubionych mangaków (przed Tsutomu Nihei i jego Blame!, Kentarō Miurę od Berserka, czy Makoto Yukimurę od Sagi winlandzkiej).

Nota bene, w internetach można znaleźć informację, że Q Hayashida ongiś była asystentką Tsutomu Nihei, ale to nieprawda. Fani snują różne przypuszczenia, bo mangaczka jest dość tajemnicza. Nie wiadomo nawet jak wygląda, bo latające w sieci fotki w rzeczywistości są zdjęciami jakiejś japońskiej piosenkarki.

Do rzeczy. Świat, a raczej światy, bo w Dorohedoro mamy aż trzy. Pierwszy to Dziura. Dystopijne miasto wyglądające jak z postapo (acz nie ma informacji – na razie? – żeby to faktycznie był świat po jakiejś katastrofie). Większość akcji dziurowej toczy się w jej bardziej cywilizowanej części, choć zaglądamy też do Prawodziury (jak sama nazwa wskazuje, to dzielnica w prawej części Dziury), gdzie rządzą gangi, a zwłok na ulicach tyle, że nie ma jak przejść.

Drugi to świat czarowników. Trzeci, w pierwszym tomie ledwo zasygnalizowany – Piekło. Czarnoksiężnicy nawiedzają Dziurę, żeby robić magiczne eksperymenty na jej mieszkańcach. Oczywiście bez ich zgody, a skutki bywają i duże, i dziwaczne.

Bohaterowie. Kajman – ofiara właśnie takich eksperymentów. Za ich sprawą jego głowa zmieniła się w czerep jakiegoś jaszczura. Do tego Kajman stracił pamięć – nie wie, który z czarowników go tak załatwił, nie pamięta co było przed eksperymentem. Jednak jest dla niego nadzieja: po śmierci danego czarownika znikają skutki jego czarów. Rzecz prosta, Kajman musi załatwić swojego oprawcę. Ale nie wie który to, więc morduje każdego czarownika, którego uda mu się dorwać. Wspiera go w tym Nikaido, właścicielka knajpy Głodny Robal.

Ich działalność nie pozostaje niezauważona w drugim świecie. Prominentny jego obywatel, niejaki En wysyła parę cyngli, którzy mają odnaleźć i sprzątnąć zabójców czarowników.

To tylko tom pierwszy, z dwudziestu trzech, ale już widać, że świat jest bogaty i dziwaczny, a fabuła będzie nieźle zakręcona. Nie zrażajcie się pierwszymi dwoma rozdziałami, w których wyczuwalny jest lekki chaos – potem to ustępuje.

Trzeba oddać Q Hayashidzie, że poczucie humoru ma dość specyficzne (a może standardowe, jak na Japonię). Jak zobaczyłem strój pewnej czarodziejki (str. 111; samo jego ubieranie też jest niezłe – od str. 108), to się upłakałem ze śmiechu. Ale potem robi się tak trochę dziwnie, kiedy przypominasz sobie, że to kobieta potwornie okaleczona...

Fabuła wciągnęła mnie, jak bagno, ale to nie znaczy, że nie dojrzałem gwoździa programu – rysunków. Cudownie brudne, pozornie niechlujne, jak z jakiegoś undergroundowego fanzina. Ale pozornie niechlujne! Bo jak się dokładniej przyjrzycie, to dojrzycie, że jednak wbrew pozorom, kadry rysowane są bardzo starannie.

Jest parę stron full color i parę trójkolorowych (do czerni i bieli dochodzi czerwień)

Wydanie – standardowe dla tego typu mang, czyli format nieco powiększony, obwoluta. Fajna rzecz – pierwsza strona obwoluty pokryta folią w ten sposób, żeby wyglądało to i w dotyku było, jak skóra węża czy jaszczurki.

Jednym słowem: polecam. Trwając w zachwycie (i już przebierając girkami, żeby dorwać się do kolejnych tomów):

OCENA: 10/10.

Q Hayashida, Dorohedoro, t. 1, tłum. D. Latoś, wydawnictwo Studio JG, Warszawa 2022, stron: 166.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.