Naszość. Tylko dla nienormalnych (2022)

Film dokumentalny o działającej w Poznaniu prawicowej grupie polityczno-happeningowej. Historia może mało ważna – choć dwa międzynarodowe skandale, w tym zaplucie się samego Putina, wrażenie robią – ale ciekawa.

W latach dziewięćdziesiątych, kiedy mieszkałem w centrum Poznania, często słyszało się o „wybrykach” Piotra Lisiewicza i jego kolegów z Naszości. I o tych dużych, jak zerwanie i spalenie ruskiej flagi sprzed konsulatu, co wywołało oburzenie w Rosji i reakcję Władymira Putina. I o tych małych, jak zawieszenie gaci na głowie Pegaza z tympanonu poznańskiej Opery (Teatru Wielkiego) – to chyba nie była zorganizowana akcja, tylko podjęta pod wpływem impulsu po realizacji jednego z celów Naszości (Picie napojów pomocniczych).

W ogóle Naszość to była w latach dziewięćdziesiątych potęga – buntowniczy charakter przyciągał młodych. Zacytuję fragment artykułu z niezalezna.pl:

Naszość najsilniejsza była w Poznaniu, gdzie w szkołach czy na osiedlach działało 60 fan-klubów Naszości. W VII LO, do którego chodził Piotr Lisiewicz, na 800 osób, 500 wstąpiło do Naszości. Gazetki Naszości pisane były odręcznie dużymi drukowanymi literami. Na okładce była informacja: nakład 3000, ale nakserujcie więcej. I nigdy nie było wiadomo, ile ich nakserowano.

Co ciekawe, prawicowa Naszość po ataku Rosji na Czeczenię (tzw. II wojna czeczeńska, która wybuchła w 1999 roku) blisko współpracowała ze skrajnie lewicowym – anarchistycznym Rozbratem w ramach Komitetu Wolny Kaukaz.

W 2000 roku, podczas demonstracji przeciwko wojnie w Czeczenii, członkowie Naszości wtargnęli na teren konsulatu rosyjskiego w Poznaniu, zerwali i „sprofanowali” rosyjską flagę

Ze względu na charakter działalności grupy, film ogląda się jak komedię. No bo trudno się nie śmiać… A opiszę jedną z lepszych akcji. W 2001 roku Naszość zorganizowała happening pod biurem jednej z posłanek SLD. Przebrali się za komunistów, skandowali hasła typu „Leszek Miller to nasz führer” oraz – jak na komunistów przystało – nawoływali do gwałtów i grabieży. Naturalnie pojawiła się policja, próbowała wylegitymować Piotra Lisiewicza, a ten przedstawił się jako „Włodzimierz Iljicz Lenin”. Policyjni mędrcy, najwyraźniej łaknąc ośmieszenia, skierowali sprawę do sądu, że legitymowany…

umyślnie wprowadził w błąd funkcjonariusza policji co do tożsamości własnej, podając iż nazywa się Włodzimierz Ilicz Lenin, a faktycznie nazywa się Piotr Lisiewicz.

W sądzie Lisiewicz twierdził, że jest reinkarnacją Lenina, i że ma prawo tak uważać, bo polska konstytucja gwarantuje wolność wyznania. Domagał się dołączenia do akt sprawy „dowodu” w postaci Dzieł Wszystkich wodza rewolucji (ponad pięćdziesiąt tomów!). Koledzy próbowali go wnieść do przybytku Temidy w… akwarium robiącym za szklaną trumnę. Ostatecznie sąd Lisiewicza uniewinnił.

Jeszcze bardziej jajeczna była akcja z 1 maja 2005 roku. Członkowie SLD świętowali Dzień Pracy, a Naszość zorganizowała kontrimprezę. Przyszli z tekturowymi rogami na głowach i krzyczeli, że Miller, nie realizując obietnic wyborczych, zrobił z nich jelenie. Skandowali „Na rykowisko, Łybacka na rykowisko” (Krystyna Łybacka to ówczesna szefowa wielkopolskiego SLD) oraz „Każdy może mieć poroże”. No i znowu prokuratura zrobiła akt oskarżenia, że niby zakłócili przebieg marszu lewicy.

Dokładne zaprezentowanie tych wybryków wymagałoby serialu, a nie filmu, więc siłą rzeczy twórcy nieco pojechali na skróty. Bo chyba nie ma w filmie np. tego, że członkowie Naszości domagali się przed sądem uznania za „dobre jelenie”, a Filip Rdesiński wnosił o wpisanie do dowodu osobistego dodatkowych danych: „gatunek-jeleń”. Ale nie dziwota, że twórcy filmu to sobie odpuścili, bo działy się tam lepsze rzeczy. Jakie, tego już Wam nie zdradzę, żeby nie psuć przyjemności z oglądania filmu.

Poza fragmentami dawnych akcji i wspomnieniami działaczy Naszości, ich działalność komentują też: Sancho – lider Rozbratu, Uszol – ówczesny szef bojówki kiboli Lecha, raper Kaczmi z zespołu Nagły Atak Spawacza i Major (Waldemar Fydrych) – lider działającej we Wrocławiu w latach osiemdziesiątych Pomarańczowej Alternatywy. Narratorem jest Piotr Fronczewski.

Polecam. Sam oglądałem dwa razy (w ubiegłym roku byłem w kinie, a teraz polecając znajomej zrobiłem sobie apetyt na powtórkę, ale już na kompie) – dwie ostre śmiechawy.

Zainteresowani film znajdą tu.

OCENA: 8/10.

Naszość. Tylko dla nienormalnych (2022).

Reżyseria: Magdalena Piejko.

Scenariusz: Magdalena Piejko.

Produkcja: Polska.

Zob. też:

Aneta Franc, Czas młodości czasem wojny.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.