Blame! – anime (2017)

Niedawno wszedłem na bloga, którego autor ogląda od czterystu do pięciuset filmów rocznie! Dla mnie to ilość masakryczna. Jeśli chodzi o filmy – nie seriale – to w tym roku obejrzałem chyba osiem. A w każdym razie tyle pamiętam. Z tych ośmiu, sześć amerykańskich: dwa były bardzo słabe (Gwiezdne wojny. Łotr 1; Obcy: Przymierze), dwa do obejrzenia i zapomnienia (Wojna o planetę małp; Logan: Wolverine), jeden żenujący – poziom filmów disnejowskich dla gimbazy; odpuściłem po trzydziestu minutach (Spider-Man: Homecoming) i jeden, przy którym nawet się ubawiłem (Strażnicy Galaktyki 2).

Siódmy film to dzieło chińsko-amerykańskie (Wielki Mur), de facto będące standardowym produkcyjniakiem made in Hollywood. Czyli niby jakoś się na to patrzy, ale sensu, a tym bardziej głębi nie ma co się doszukiwać. Ot, film czasów zarazy – trawiącego amerykańskie kino fantastyczne przerostu efektów nad treścią.

Ósmy film odpalałem z niewielkimi nadziejami, bo to anime, a wcześniej spróbowałem kilka japońskich animacji (Atak tytanów; Berserk) i niespecjalnie przypadły mi do gustu. A jednak się myliłem i teraz uznaję Blame! za najlepszy film fantastyczny, jaki obejrzałem w 2017 roku.

Wbrew wypowiedziom wielu recenzentów, jakoś nie zauważyłem, żeby fabuła była wybitnie skomplikowana. Bez problemów, bez lektury komiksu (który zacznę czytać, jak uzbieram wszystkie sześć tomów), załapałem o co chodzi.

Otóż mamy gigantyczne Miasto. Ongiś rządzili nim ludzie – ci, którzy mieli gen sieciowy. Funkcjonowanie Miasta oparte było na SI, robotach – byli to Budowniczowie, Safeguardzi (coś w stylu strażników, policjantów? – wyglądają jak pająki z twarzami porcelanowych laleczek) itd. Ale przyszła zaraza i „genetycznych sieciowców” wybiła. Miasto niby funkcjonuje, lecz bez większego ładu – np. Budowniczowie rozbudowują je do gargantuicznych rozmiarów, to już tysiące kondygnacji. Zostali też zwykli przedstawiciele Homo sapiens, ale tych Miasto nie tylko nie chce słuchać – uznaje ich za nielegalnych lokatorów. I tępi. 

Akcja zaczyna się, kiedy grupa młodych ludzi przeszukuje korytarze w poszukiwaniu pożywienia. Atak Safeguardów – dzieciaki z opresji ratuje Killy. To wędrowiec przemierzający kolejne kondygnacje w poszukiwaniu człowieka z genem sieciowym.

Fabuła może nie jest skomplikowana, ale miasto robi wrażenie. Obejrzałem z prawdziwą przyjemnością. A to zaledwie ślizgnięcie się po powierzchni wizji Tsutomu Nihei – oj, robi apetyt na komiks. A jeszcze bardziej robią oceny widzów – zauważyłem w internetach (np. filmwebie), że ci, którzy nie czytali komiksu, dają 9/10 czy 10/10, za to ci, którzy już są po lekturze dzieła Nihei, oceniają znacznie surowiej – w okolicach 6/10.

W każdym razie, polecam.

OCENA: 8/10

Blame! (2017)

Produkcja: Japonia

Studio: Polygon Pictures

Autor: Tsutomu Nihei

Projekt: Naoya Tanaka, Yuuki Moriyama

Reżyser: Hiroyuki Seshita, Tadahiro Yoshihira

Scenariusz: Sadayuki Murai

Muzyka: Yuugo Kanno

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.