Luty 2018 – raport z biblioteczki

No i znowu poszalałem: jedenaście komiksów, dwadzieścia jeden książek (dwie w kserówkach). Niniejszym oświadczam, że kończę walkę z nałogiem, bo jakoś skutek jest odwrotny od zamierzonego – przez ostatnie cztery miesiące przybyło w mojej biblioteczce sto siedemnaście pozycji. Chyba nie mam do końca równo pod sufitem...

W lutym ładne proporcje wyszły mi między komiksami (11), fantastyką (10) oraz literaturą naukową i popularnonaukową (7); stawkę uzupełniają trzy wypociny turbowskie i jedna pozycja dziennikarska.

Nabytki z fantastyki bardzo mnie cieszą. Większość to sprawdzeni – dobrzy autorzy, a dwie pozycje spoza Maga, autorów dotąd mi nieznanych, dały mi sporo radochy (chodzi o Betelową rebelię i Nadzór).

Oczywiście przewaga Maga. Z okazji wydania dwóch pozycji z serii Uczta wyobraźni zrobili miłą przecenę, więc uzupełniłem biblioteczkę nie tylko o obie nowości, lecz także dwie starsze pozycje.

I magowe grubasy, w tym wyczekiwany Olimp Simmonsa i oczywiście jego Endymion – zakup obowiązkowy. Do tego Stephenson, którego dotąd nie czytałem, ale w końcu peany pochwalne skłoniły mnie do zakupu. Właśnie to teraz przerabiam. Tak na marginesie, tym razem nie mam powodu, żeby się czepiać magowych okładek, nawet Hobb nie dali ludzia w kapturze, a to już sukces.

Właśnie najnowsza książka Hobb to kolejny zakup. Choć przyznam, że większą radochę, niż kolejny tom o Skrytobójcy i Błaźnie, sprawiłoby mi wznowienie w tej samej szacie podcyklu o kupcach i żywostatkach. Ale do tego coś się Mag nie pali.

O Betelowej rebelii już pisałem (i po raz kolejny polecam), a nazwisko „Nogal” zapisane w pamięci – chociaż na jego poprzednią książkę (Malajski Excalibur) się nie skusiłem. Cyberpunk to jednak zdecydowanie nie moje klimaty.

Produkty Fabryki Słów kupuję rzadko, bo najczęściej nie jest to literatura wysokich lotów. Nadzór wziąłem, bo polecał to Charlie Bibliotekarz. Nie bluzgam, czyli się nie naciąłem (może nie jestem aż tak zachwycony jak Charlie, ale książka jest okej).

Historia. Imperia i barbarzyńcy to pozycja nie najnowsza, wcześniej nie kupiłem, bo mam sporo artykułów poświęconych poszczególnym poruszanym przez niego problemom. Ale trafiłem na jakąś promocję i uznałem, że taka przekrojowa pozycja też się przyda. Jest to dobra książka, więc trochę dziwne, że przez osiem lat wydawca nie wyprzedał nakładu... Cóż, rodacy wolą niedorzeczne bajki Bieszka i Szydłowskiego.

Dwie kolejne pozycje to źródła – tych nigdy za wiele w biblioteczce. Bardzo dobre wydania: bilingwistyczne (czyli tekst oryginalny i obok tłumaczenie), z profesjonalnym komentarzem Jerzego Kolendo (niestety, zmarłego przed czterema laty). Pierwsza pozycja to słynna – i znienawidzona przez turbosków – Germania Tacyta, druga to zbiór greckich i rzymskich źródeł do dziejów Polski starożytnej.

Dalej dwie pozycje poświęcone Stanisławowi Szukalskiemu – genialnemu artyście, niestety, mającemu jakieś problemy z psychiką. Szukalski był m.in. twórcą dziwacznej turbolechickiej teorii zwanej zermatyzmem. Bieszki i Szydłowskie z jego wymysłów nie korzystają, bo – jak pisał Maciej Miezian – idee Szukalskiego są „dla gminu – zbyt wyrafinowane”. Podstawowa pozycja o Szukalskim, pióra Lechosława Lameńskiego jest właściwie nie do kupienia, więc po bezskutecznych poszukiwaniach sobie skserowałem. Praca Doroty Chudzickiej (wbrew datom widniejącym na okładce) skupia się na latach 1913-1923. A wyżej cytowałem Mieziana, bo skserowałem sobie jeszcze kilka artykułów o Szukalskim z różnych zbiorówek i czasopism.

I dwie książki o tym, co Słowianom w duszy piszczy, czyli znana pozycja Marii Janion i to drugie z tytułem sugerującym męczarnie przy czytaniu. Na szczęście, to tylko sugestia (autorzy mogliby napisać podręcznik: Jak zatytułować książkę, jeśli nie chcesz odnieść sukcesu), a czyta się nie najgorzej. Przyznam, że pewnie bym na coś z takim tytułem nie zwrócił uwagi, gdyby nie recenzja na blogu Sigillum Authenticum.

Trzy pozycje turbosków. Pierwsza to książka nie do kupienia, a nawet trudna do zdobycia w bibliotekach. Wyszło to w 1944 roku w szkockim Edynburgu. W Poznaniu są tylko dwa egzemplarze, z czego jeden w bibliotece wydziału historii, który niedawno wywlekli na wygwizdowo. Drugi ma, na szczęście, biblioteka im. Raczyńskich w centrum, więc tam sobie skserowałem. Nie wiem jakim cudem skopiowali mi książkę sprzed 1945 roku, ale afery z tego powodu robić nie będę.

Swoją drogą Wojciech ze Starogrodu (czyli wojskowy lekarz Wojciech Jedlina-Jacobson) śmiało może iść w zawody ze współczesnymi bredniopisarzami turbolechickimi, a w szczególności z niejakim Kosińskim – ta sama „metodologia” badań językoznawczych typu: Muhammad (Mahomet) był wielkim polskim wynalazcą. Nie wierzycie? To proszę, już po wojciechowo-kosińsku udowadniam. Co znaczy imię Muhammad? Muha to chyba każdy gupi wie – mucha. A mad? To zniekształcone pad. Muhammad = mucha pad(ł) – przydomek nadany wynalazcy muchozolu przez wdzięcznych lechickich rodaków.

Dwie kolejne książki turbolechickich bredniopisarzy – o Kowalskim już pisałem.

Szydłowski... O mój boże – rzekł ateista czytając te brednie. Ale pełen szacun dla Szydłosia, dokonał rzeczy zdawało się niemożliwej – napisał coś głupszego od wypocin Bieszka! No miszcz, po prostu miszcz. Jeśli ktoś ma ochotę poobcować z tfutczością miszcza, to polecam swój post sprzed niecałych dwóch miesięcy.

Po turbowskich bredniach, czas na miłe nabytki. Komiksowo też ładna równowaga – cztery razy Europa, cztery razy Japonia i trzy razy USA.

Dwa tomiki klasyki komiksu europejskiego – włosko-francuskiego (autor jest Włochem, ale pierwotne było wydanie francuskojęzyczne). Druuna ma opinię komisu erotycznego. Pewnie zasłużoną, ale po serialach takich jak np. Spartacus nie powinna nikogo gorszyć. A fabuła jest całkiem niezła. Rysunki oczywiście świetne. Wydanie też bardzo fajne – duży format, twarda oprawa płótnopodobna, obwoluta.

O Sadze Valty pisałem przy okazji przeglądu biblioteczki wikingofila. Teraz wyszła w integralu.

I jeszcze polski komiks. Na razie powstały dwa tomiki o Iwanie Kotowiczu, trzeci jest przygotowywany. Całkiem sympatyczna lektura.

Z komiksów japońskich przybyły kolejne tomy Blame! (to już ostatni) i Berserka. Ponieważ Blame! się skończyło, a i z Berserkiem szybko doganiam wydawcę, zacząłem szukać czegoś nowego. Ale Hellsinga raczej nie będę kupował. Poczekam do maja na Goblin Slayer, którego wydanie zapowiada Studio JG. Chociaż z tą mangą mam pewien problem – pojawiły się zarzuty wobec wydawcy, że polska wersja ma być ocenzurowana. Studio JG nie raczyło się do tego odnieść, a ja bardzo nie lubię, gdy ktoś za mnie próbuje decydować co mogę przeczytać/zobaczyć. Więc zupełnie możliwe, że w maju się jednak rozmyślę i Goblin Slayer sobie odpuszczę.

Bardzo mniamuśne komiksy amerykańskie. Sandmana Gaimana chyba nie trzeba prezentować.

Chłopaki to komiks zdecydowanie dla dorosłych. Superbohaterów na świecie coraz więcej, niektórzy nieładnie się bawią, a „chłopaki” są od tego, żeby ich przywoływać do porządku. Niekoniecznie za pomocą umoralniających pogadanek.

Do tego dorzuciłem jeden komiks gwiezdnowojenny. Wcześniej już czytałem coś o pani archeolog Aphrze i jej dwóch robotach, i spodobało mi się – zwłaszcza czarny humor w wykonaniu blaszaków.

I na koniec coś dziennikarskiego (wygrzebanego w marketowym pudle). Andrea Di Nicola i Giampaolo Musumeci zajęli się przestępczością związaną z przemytem ludzi do Europy. To powinna być lektura obowiązkowa dla wszystkich lewaków – pokazuje kto napycha sobie kieszenie dzięki europejskiej bezjajeczności w walce z nielegalną imigracją. Na razie jestem gdzieś na połowie książki, ale odnoszę wrażenie, że nie o takie wnioski, jak moje, chodziło autorom. Ale to już inna rzecz.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.