Grudzień 2018 – raport z biblioteczki i kilka słów o Solarisie

Jakie małe zakupy – jak nie moje :D Co roku odpuszczam sobie grudzień, jeśli chodzi o zakupy nowości, bo czas przedświąteczny nie sprzyja takiemu wzbogacaniu biblioteczki – raz, że sprzedawcy licząc na przedświąteczne otumanienie raczej nie szaleją z rabatami, dwa, że pakowacze mają mnóstwo pracy, więc ją partaczą, trzy, że poczta i kurierzy są zawaleni robotą, więc nieraz można długo czekać na przesyłkę.

Dlatego grudzień wykorzystuję raczej na uzupełnienie biblioteczki o pozycje starsze (bo te z kolei sprzedawcy chcą wypchnąć z magazynów i znacznie przeceniają). W ubiegłym roku tak zrobił Powergraph (i przybyło mi szesnaście pozycji). W tym roku Solaris przecenił to co im zalegało. Wziąłem pięć takich półkowników różnych wydawców. Do tego dorzuciłem – niestety, już nieprzecenione – cztery książki wydane względnie niedawno przez sam Solaris (Solaris od jakiegoś czasu puszcza niskonakładowe ramotki, które są dostępne wyłącznie w ich sklepie).

Zaraz wyleję żale na Solaris, ale najpierw co przybyło. Trylogia o Kudłaczach – kiedyś czytałem coś tam z tego cyklu, zapamiętałem jako sympatyczną lekturę. A że miałem ochotę na starą, dobrą SF to wrzuciłem do koszyka.

Pakiet drugi, jak widać, książki z różnej bajki (są jednorożce, więc coś dla Katriny :D ). Najpierw polskie, kultowe postapo. Kultowe, bo wszyscy chwalą, a mało kto czytał. Pierwsze wydanie (1994 rok) było mikroskopijne, na dodatek u nietypowego wydawcy – wydawnictwo naukowe (Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie). Drugie też chyba mikroskopijne i też u nietypowego wydawcy – bo książek Solarisu w księgarniach nie znajdziecie.

Druga pozycja wydana przez Solaris w pradawnych czasach, kiedy jeszcze było to normalne wydawnictwo, którego książki można było normalnie kupić. No tak, można było wejść do księgarni i kupić książkę; szok, co? Autora – Juana Eslava Galána pamiętam z innej powieści (Smocze zęby), była to całkiem zabawna fantasy.

Cykl Resnicka Na tropie... kupowałem na raty – Wampira w Solaris, a Jednorożca na allegro. Nie jest to wielka literatura (acz Jednorożec całkiem sympatyczny), ale w kanonie fantasy siedzi dłużej niż Trynkiewicz za kratkami.

I ostatni pakiet z Solaris. Szostak, to wiadomo, że warto brać, a w twardej oprawie za parę zł tym bardziej.

Ta środkowa książka – Seana Russella to drugi tom trylogii Wojna łabędzi. Pierwszy też mam. Trzeciego mieć nie będę, bo Mag nie raczył nam go wydać od lat już piętnastu. Taka ciekawa propozycja wydawcy – kupcie dwa tomy trylogii, a my was zaskoczymy i tomu trzeciego nie wydamy :D No, niespodzianka, kurde.

Jakoś tak mam obawy, kiedy widzę, że dzieło ma więcej niż dwóch autorów. Zazwyczaj okazuje się, że obawy słuszne. W przypadku powieści Martina i s-ki nie ma tragedii, ale szału też nie. Hmmm... Tak szczerze, to najbardziej zainteresowały mnie kilkudziesięcioletnie perypetie związane z tworzeniem książki.

Grudniowe zakupy uzupełnił kryminał wygrzebany w marketowym kartonie i praca historyczna. Książka o polskich misjonarzach na Dalekim Wschodzie – japońska „takase”. Ot, ciekawostka, że napisana przez Wietnamczyka, ale zero wykorzystanych źródeł dalekowschodnich, prac naukowych z tamtego kręgu – jedna. Czytałem niedawno inną pracę o zbliżonym temacie – Jacka Koniora, Historia polsko-chińskich kontaktów kulturowych w XVII w. (na przykładzie misji jezuickich). Ten sam problem. Przyznam, że to mnie zaintrygowało – z czego to wynika? Działalność polskich misjonarzy w Chinach nie znalazła odzwierciedlenia w tamtejszych źródłach? Czy może autorzy z jakichś względów nie mogą/potrafią do tych źródeł dotrzeć?

Teraz sobie ponarzekam na Solaris. To że sprzedaje się książki przecenione, nie zwalnia księgarza z podania informacji, że dana pozycja jest używana lub poekspozycyjna. A poza Kudłaczami i Sotniami łysego Iwanki, wszystkie pozycje wyglądają na używane. Oczywiście próbowałem to reklamować – do reklamacji zaraz przejdziemy. W każdym razie na zarzut, że są to pozycje używane lub poekspozycyjne, Solaris mi odpowiedział, że się mylę i to wszystko nówki, tylko „leżały latami na regałach”. Tak? To skąd to w jednej z książek:

Pamiętacie co to jest? Takie paski ongiś – dawno temu – wklejano w książki w Empiku. To naklejka, pod którą jest jakiś, chyba metalowy, pasek – przypuszczam, że miało to piszczeć na bramce jak ktoś chciał książkę rąbnąć. Więc proszę mi Szanowne Solaris nie wciskać ciemnoty; naprawdę nie pogrążajcie się już bardziej...

Te cztery nowe pozycje Solarisu są faktycznie nowe. Jak na biznes Wojtka Sedeńki przystało (tradycja zobowiązuje) – partackie wydanie, czyli srajtaśma w byle jakich oprawach. Ale tego się spodziewałem. Natomiast nie spodziewałem się, że oszczędzają na kleju. Pierwszy tom Kudłaczy i Sotnie łysego Iwanki mają kartki przyklejone do grzbietu tylko w połowie (ha, pięćdziesięcioprocentowa oszczędność kleju – premię dla mędrca, który to wymyślił). Kudłacz to cienka książeczka, więc jakoś przeczytam, ale jak zabrać się za Sotnie i nie zostać z fruwającymi kartkami – pojęcia nie mam.

Między kartki i grzbiet włożyłem zapałkę. Gdybym się nie bał, że rozwalę książkę do reszty,
to mógłbym coś wetknąć do połowy grzbietu

Pewnie się zastanawiacie, dlaczego reklamacja nie doszła do skutku. Otóż w Solaris mają wspaniały patent – najpierw im odeślesz książki (na swój koszt), potem oni pomyślą. Potem może ci książki wymienią, a może oddadzą kasę. Mnie zaproponowali tylko zwrot kasy (podobno Kudłacze się im wyprzedali, a Sotnie sobie pominęli milczeniem) – ale te książki to ja, kurde, chcę mieć. Aaa, i jeszcze dodali adnotację, że mam na reklamowanie dwa tygodnie, bo:

księgarnia jest w trakcie transformacji własnościowej, po 1 stycznia zwrot już nie będzie możliwy.

I faktycznie od jakiegoś czasu po wejściu na stronę księgarni Solaris widzimy coś takiego:

Obojętnie co się tam nie wykluje, będę to omijał. Cóż, u Sedeńki można kupić książkę, ale wyłącznie na konwentach: najpierw obejrzeć, potem ewentualnie brać. Bo wysyłkowo odradzam.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.