Lipiec 2019 – raport z biblioteczki

Ostatnio kupowałem w Dedalusie ponad dwa lata temu, to się trochę uzbierało przecenionych staroci do przytulenia. Trochę, czyli konkretnie dwadzieścia sześć. Głównie fantastyka, ale niekoniecznie dająca się wsadzić do szufladki „SF” lub „fantasy”.

Zacznę jednak od fantastyki standardowej, a wręcz od tej, która u wyrobionego czytelnika wywołuje problemy z mimiką – brwi się zjeżdżają, nos marszczy, usta krzywią, oczy wychodzą z orbit; po czym następuje komentarz Ty to czytasz? Nie, nie czytam – ale kupuję. Teraz żartuję oczywiście. Czasami i w literaturze okołogrowej trafi się coś przyzwoitego, a do niektórych twórców mam sentyment – do Williama Kinga i jego opowiadań ze świata Warhammera, Christie Golden oraz Jamesa Lowdera i ich powieści z Ravenloft, a także właśnie Margaret Weis i Tracy Hickmana z Krynnu (Dragonlance).

Obie ich książki to pierwsze tomy trylogii. Poczytam, może kiedyś kupię na Allegro kolejne części. Trzecią pozycję z Dragonlance kupiłem, bo raz, że jest cienka, dwa, że nietypowa dla tego świata (kryminał fantasy), trzy, że nie najgorzej kojarzy mi się autor – zaczynał jako wyrobnik właśnie w takich rozdętych cyklonach, ale pamiętam, że jego powieść o Conanie była całkiem całkiem, później poszedł w antyczne kryminały, coś tam czytałem i też było strawne.

Drugi pakiet z „normalną” fantastyką. Kena Liu czytałem tom pierwszy tego cyklu (dylogii?) – literacko oceniłem na 6/10, ale dodałem punkcik za historyczną zabawę. Pod tamtą notką Katrina zachwalała tom drugi – że lepszy. Miałem kupić, ale jakoś się zgapiłem i chyba dobrze, bo w końcu znalazłem na konkretnej przecenie.

Sofii Samatar czytałem dokładnie nic, ale skoro Mag chce puścić w Uczcie Wyobraźni kolejną jej książkę, to najwyższy czas się zapoznać. Opis książki Krušvara jakoś mnie nie kręcił, więc dopiero teraz, po wielu latach od wydania i za śmieszną kasę, wylądowała w mojej biblioteczce.

Klasyka polskiej fantasy (pierwsze wydanie w 1988 roku) – czytałem to przed wiekami, ale nie miałem swojej. Jednak tego wydania nie kupiłbym w normalnej sprzedaży – wydawca (chyba to imprint Frondy) cwaniakowato książkę niespełna sześćsetstronicową podzielił na trzy tomy. To bardzo dobrze, że mu nie zeszło i wylądowało w tanich księgarniach – cwaniactwo powinno być tępione.

Niedawno jęczałem, że nie wydaje się u nas fantasy (a także SF) z Francji. Jednak coś tam wydano, a nawet wydał Mag w serii „Andrzej Sapkowski przedstawia”. Z opisu wnoszę, że to comic fantasy. Ale najwidoczniej Fabrice Colin nie pobił polskiego rynku – Na zdrowie to jego jedyna powieść wydana u nas (no, coś tam jeszcze wyszło dla dzieci), do tego przez piętnaście lat (!) nie udało się sprzedać nakładu...

Śmierć króla Tsongora, także francuskiego pisarza, to chyba też fantastyka, ale nie jestem pewien czy fantasy – możliwe, że to pseudohistoria.

Do tego dorzuciłem dwie ładnie wydane powieści dla dzieci Salmana Rushdie – z czystej ciekawości, chcę zobaczyć czy pisząc dla dzieci też wali niekończące się zdania :D

Kolejny pakiet nazwałbym polityczną fantasy. Wszystkie trzy pozycje dotyczą Rosji, a dwie są autorstwa Rosjan. Od dawna mnie korciło, żeby sięgnąć po Jerofiejewa i Sorokina – dzięki Dedalusowi mogę to zrobić za półdarmo :D Trzecia książka to kontynuacja Folwarku zwierzęcego Orwella – już przeczytałem: bliskie stylem, dalekie poziomem od oryginału.

I kolejny pakiet z nieszablonową fantastyką. Z tej czwórki autorów wcześniej czytałem tylko coś tam Herberta – w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku razem z Mastertonem ciągnął serię horrorów wydawnictwa Amber. Autor przeciętnych horrorów i ambitne fantasy? Przyznam, że to mnie zaintrygowało.

Od książek wydawnictwa Videograf trzymam się na zdrowy dystans – po co się stresować produktami bez redakcji i korekty. Ale akurat Pana na Wisiołach kiedyś wrzuciłem do schowka w jakieś księgarni. Widocznie miałem powód – chyba jakaś recenzja mnie do tego skłoniła. Pewnie to było na zasadzie: w wolnej chwili poczytam jeszcze recenzje i pomyślę czy kupić. I oczywiście zapomniałem – teraz zobaczyłem książkę w Dedalusie, to się przypomniało.

Walki bóstw i mężów to podania irlandzkie zebrane przez Isabellę Augustę Gregory, a na polski przełożone przez Roberta Stillera, o którym swego czasu pisałem.

Gai-jin to kolejna pozycja ze świetnego cyklu powieści historycznych Saga azjatycka.

No i zakup najmniej udany... Wiesław Olszewski za tę książkę był nominowany do konkursu Historyczna Książka Roku, ba, dostał order od samego Putina. Pozycja dotyczy miejscowości, z której pochodzę. Co zatem mi nie pasuje... Otóż książka ma nieco niepasujący tytuł – brakuje dodatku w stylu „Lista”, „Katolog”. Bo tu mamy kilkanaście stron wprowadzenia i fotek, po czym następuje lista nazwisk zmarłych w obozie. Przyjemność czytania porównywalna z lekturą książki telefonicznej. Rozumiem, że autor się napracował, ale uważam, że sensowniejsze byłoby wydanie tego w formie strony internetowej.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.