Krótko: przegli pałkę, za dużo wrzucono do miksera – Obcego, Łowcę androidów i… Piotrusia Pana. Trochę serial dla dzieci, tylko czasami flaki fruwają.
Fani oczywiście wytykają twórcom niezgodność z kanonem. W Ósmym pasażerze Nostromo jest niby pierwsze zetknięcie z Aliensami, a tu dwa lata wcześniej Obcy hasają sobie po Ziemi aż miło. Mamy trzy grupy sztucznych istot (cyborgi – cybernetycznie udoskonaleni ludzie, syntetyki czyli androidy – sztuczni ludzie i hybrydy – jak syntetyki, tylko z wgraną świadomością biologicznych ludzi), a w późniejszych filmach pojawiają się tylko androidy. O ile serial może tłumaczyć, dlaczego zniknęły hybrydy, o tyle brak cyborgów jest niezrozumiały.
Przy czym brak zgodności z kanonem jest idiotyczny i niepotrzebny, bo wystarczyło akcję przenieść na ileś lat później i wszystko by grało – dla fabuły nie ma znaczenia czy jest rok 2120, czy 2150. Dla mnie to takie celowe, głupkowate zagranie – wprowadzimy bezsensowny brak zgodności z kanonem, żeby ludzie się wkurzyli, pisali na forach, to będzie o serialu głośno i każdy będzie chciał zobaczyć. Tylko pytanie: czy będzie chciał zobaczyć drugi sezon? A na to wpływ mają już nie głupkowate zagrywki, tylko poziom pierwszego.
Obcy. Ziemia zaczyna się nawet nieźle. Statek badawczy osławionej korporacji Weyland-Yutani, przewożący pięć gatunków kosmicznych drapieżników, rozbija się na Ziemi, na terenie należącym do innej korporacji – Prodigy, która oczywiście chce przejąć i zbadać znaleziska konkurencji. Do wraku zostają skierowani żołnierze z lokalnej spółki należącej do spółki, która należy do Prodigy oraz sześć hybryd z androidem.
.jpg) |
| Wendy (Sydney Chandler) |
Niestety, drugi odcinek jest już słabszy, a potem poziom tylko spada – za wyjątkiem odcinka piątego (chyba najlepszego, choć z debilnym wątkiem sabotażysty) z akcją w kosmosie i bez owych hybryd, które są średnio udanym pomysłem.
Dlaczego średnio (to eufemizm)? Ponieważ do mechanicznych ciał nie da się przenieść osobowości człowieka dorosłego, więc są to dzieci. W założeniu powinny być to osobniki psychopatyczne, bo ich nowe powłoki nie produkują hormonów, tym samym mają wyłączone emocje – co się okazuje niezbyt spójne, bo większość z nich jednak emocja ma, czworo nawet bardzo silne, chyba silniejsze, niż przeciętne dziecko w tym wieku, a jedna hybryda jest wręcz rozchwiana emocjonalnie. Czyli mamy dzieci w ciałach dorosłych, które niby są psychopatyczne, ale nie są. Dla mnie ten pomysł jest na minus i to duży. I nie zmienia mojej opinii to, że aktorzy nawet udanie oddali zachowania, przemyślenia dziecięce.
Co gorsza, ich szefem jest człowiek, który mógłby być kolejną hybrydą, jednak nie jest – za to jest kolejnym dziecinnym psychopatą (Piotrusiem Panem).
I tak właściwie widz nie ma komu kibicować, bo komu? Psychopatycznym hybrydom, psychopatycznym syntetykom czy cyborgom, psychopatycznym szefom korporacji, psychopatycznym naukowcom? No i ten nadmiar bohaterów, którzy co prawda wyglądają jak dorośli, ale są dziećmi i zachowują się jak dzieci. Skutek: serial ogląda się jak malarstwo akademików, np. naszego Henryka Siemiradzkiego: niby ładne, tylko oglądaczowi jest z tego powodu bardzo wszystko jedno – można spojrzeć, jednak jakoś nie angażuje.
.jpg) |
| Kirsh (Timothy Olyphant) |
To jest po części problem współczesnych seriali: miernoty robiące za showrunerów „pogłębiają” postaci na jedno kopyto – obdzielając chorobami psychicznymi, zaburzeniami osobowości, dziwnymi syndromami (jak DDA/DDD) i traumami. Taki normalnie normalny człowiek jest, wg tychże miernot, płytki.
Co prawda jest bohater, który nie jest psychopatą, nie jest dzieckiem (choć na mój gust, jest nieco dziecinny) – normals, brat jednej z hybryd. Tylko ten z kolei – żołnierz i lekarz! – jest tak pipkowaty, rozmemłany, że wzbudza raczej politowanie, niż zainteresowanie. Podobnie zresztą „główny” Aliens, którego sprowadzono do poziomu pieska (bardzo nie podoba mi się relacja tegoż monstrum z główną bohaterką, ale nie będę spojlerował). Powtórzę pytanie: jak mam stado psychopatów, w większości dziecinnych i jedną pipke,to komu mam kibicować? Może Aliensom – niech wytną to w diabły, żeby nie infekowało kolejnych sezonów?
Najlepszym bohaterem, i to jest tylko dowód na nędzę tego serialu, jest inny gatunek obcych – „oczko”, choć w tym przypadku twórcy w ostatnim odcinku przedobrzyli i zamiast efektu „łoł”, mamy efekt „łeee”. Do tego z tym „oczkiem”, i resztą fauny ze statku Weyland-Yutani, mam pewien problem: skąd na obcych planetach taka obfitość gatunków przystosowywanych do żerowania na ludziach, czy nawet, niech będzie, na ziemskich ssakach? Aliensy, OK, rozumiem, to niby broń biologiczna, ale reszta?
.jpg)
Bohaterowie są – moim zdaniem, oczywiście – źle wymyśleni, ale dobrze zagrani. I może właśnie dlatego jakoś udało mi się dotrzeć do końca. Szczególnie wzrok przyciąga Timothy Olyphant jako android Kirsh, a na dalszym planie Diem Camille grająca żołnierkę i grupowo załoga statku Weyland-Yutani. Natomiast nie pasowało mi wizualnie małżeństwo naukowców – trudno określić jak się nazywali, bo przy żonie podają Silvia, a przy mężu Sylvia – wyglądają nie jak mąż i żona, tylko jak syn z matką (i faktycznie, aktorów dzieli siedemnaście lat).
Najgorsze było to, że wydarzenia serialowe w ogóle mnie nie angażowały (może za wyjątkiem odcinków pierwszego i piątego) – oglądałem to jak ładne obrazki, bez jakichkolwiek emocji. I jeśli kolejny sezon pójdzie dalej w te dziecinne klimaty, to chyba sobie odpuszczę.
OCENA: 4/10.
Obcy. Ziemia (Alien. Earth), serial.
Sezon 1, osiem odcinków.
Reżyseria: Noah Hawley, Dana Gonzales, Ugla Hauksdóttir.
Scenariusz: Noah Hawley i inni.
Produkcja: USA, Wielka Brytania, Tajlandia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz