Ksiądz (2011)

Tak Wam wyznam, że bardzo lubię west fantasy (skrzyżowanie westernu z fantasy) i weird west (mikst westernu, fantasy, horroru i SF). I to bardzo długa sympatia, bo od kiedy przeczytałem opowiadanie Roberta E. Howarda Horror z kurhanu, czyli od 1994 roku. Ale ogranicza się raczej do literatury, nie filmów. I być może przetrwała tyle lat, bo literackich west fantasy i weird west na naszym rynku co kot napłakał (tak, wiem, King, Gemmell, z Polaków Rusnak czy ostatnio Dobrowolski, ale to wciąż dawka homeopatyczna). Taka jeszcze ciekawostka: lubię te podgatunki fantasy, chociaż nie lubię tradycyjnych westernów.

Z literaturą krucho, więc ostatnio sobie odświeżyłem film Ksiądz z 2011 roku. Dzieło to jest adaptacją manhwy (czyli komiksu koreańskiego) Min-Woo Hyunga, znanej też na naszym rynku, ale tylko częściowo – wydawnictwo Kasen Comics puściło w latach 2005-2008 pięć tomików (z szesnastu), po czym poszło z torbami.

I wiecie co – nawet mi się ten film spodobał. Nie fabuła, bo to typowy western. Mocną stroną jest świat. Na początku filmu dostajemy świetne, animowane wprowadzenie: przez wieki ludzie toczyli wojnę z wampirami. Kiedy krwiopijcy zaczęli zdobywać przewagę, Kościół zaczął poszukiwać wiedźminów... tfu, co ja plotę: mających jakieś tam moce kandydatów na łowców wampirów. I tworzy z nich coś na kształt zakonu rycerskiego. Owi „księża” wygrywają wojnę, resztki wampirów zostają... zamknięte w rezerwatach (tak, to tacy Indianie).

Przy czym nie jest to świat quasi-średniowieczny. Bardziej przypomina postapo. Jest wielkie, dystopijne (propaganda wciąż sącząca się z głośników) miasto, w którym rezydują zwierzchnicy Kościoła, a poza nim Dziki Zachód: porozrzucane miasteczka, wioski, samotne farmy i rezerwaty wampirów. Pociągi kursują (no jak Dziki Zachód bez bany?), ale zamiast koni są futurystyczne motocykle.

Zwiedzamy też dwa miejsca bytowania wampirów – bieda jak w indiańskich rezerwatach z XIX wieku. Ale architektonicznie to zupełnie inna bajka, coś na kształt termitier.

Po wojnie Kościół obszedł się z księżmi niegodziwie – głupia hierarchia kazała im iść do normalnej pracy (a kwalifikacji raczej nie mieli), ale przy tym nie zwolniła ze ślubów. Swoją drogą to jest dla mnie coś dziwacznego: Amerykanie mając chyba najbardziej demokratyczne państwo, zarazem wciąż wietrzą spiski i knowania rządu, który niby ma im tę wolność zabrać. Do tego zazwyczaj władza w dziełach z USA jest przedstawiana jako stado psychopatycznych idiotów. No nie inaczej jest w tym filmie (jak jest w koreańskim pierwowzorze, niestety, nie wiem).

Dochodzi do „incydentu” – grupa wampirów opuszcza rezerwat, napada na samotną farmę, zabija małżeństwo gospodarzy i porywa ich córkę. Tak się składa, że gospodarz był bratem jednego z księży. Ten chce ruszyć na ratunek bratanicy, ale Kościół mu nie zezwala. Oczywiście tu mamy jedynego sprawiedliwego, który się zbuntuje.

Bohaterowie oklepani, znani z setek dzieł fantasy/SF: mistrz jedi z padawanem, pomocnica mistrza – nadobna niewiasta czująca do niego miętę i czarny charakter z mroczną tajemnicą.

Ogólnie nic wielkiego: sztampowi bohaterowie przeżywający sztampowe przygody, typowy akcyjniak. Nieraz trochę kuleje logika. Ale jest to całkiem przyjemnie zrobione. No i jest świat, w którym chętnie bym się ponownie zanurzył, zwłaszcza że zakończenie jest zamknięto-otwarte (jakiś etap się kończy, ale zarazem coś się otwiera).

Czy polecam? Jeśli lubisz filmy z serii Mad Max lub Riddick – to jak najbardziej oglądaj Księdza. A ocena na samym dole, bo najpierw Wstępniak. Że mówicie, że wstępniak to powinien być na początku? Wiem, ale jak go ustawiłem u góry, to jakoś przytłaczał to, co napisałem o filmie. Zatem:

Wstępniak na końcu

Czar VHS – współczesne filmy jakoś mnie nie zachęcają do oglądania (podobnie zresztą seriale), więc robię sobie powtórki z epoki VHS, czyli kaset wideo. Filmy od razu robione pod sprzedaż kasetową lub kinowe, które nie odniosły sukcesu i szybko na kasety trafiły, to nie są arcydzieła kinematografii. Ale może coś się nadaje do oglądania...

Gwoli formalności: epoka VHS zaczęła się w roku 1976, w 2008 wyprodukowano ostatni film, a w 2016 zaprzestano produkcji kaset. Od 1996 roku VHS musiał konkurować z DVD, ostatecznie płyty zastąpiły kasety, ale raczej na krótko. Zresztą była to tylko różnica nośnika i nic więcej.

W 2016 roku miało miejsce jeszcze jedno przełomowe wydarzenie: właśnie wtedy Netflix, działający już od jakiegoś czasu w USA, rozszerzył działalność właściwie na cały świat. I od tego momentu platformy streamingowe wyparły produkcję filmów pod kasety czy płyty. Zatem można uznać, że era VHS/DVD to lata 1976-2016. Szmat czasu.

Tuż przed tym przełomowym 2016 roku zaszło jeszcze coś istotnego: od 2014 roku coraz większą popularność zaczęła zdobywać skrajnie lewicowa ideologia woke. Wiatru w skrzydła dostała w Europie w 2015 roku (fala imigracji z Afryki i Azji po słynnym zaproszeniu ze strony Angeli Merkel), a w USA w 2016 roku, po wyborze Donalda Trumpa na prezydenta. Woke przeorało filmy, seriale, komiksy, literaturę, a nawet naukę. Więc i tu rok 2016 jest przełomowy.

A po co o tym piszę: bo może teraz od czasu do czasu będę Was katować wrażeniami z oglądania filmów ery VHS/DVD.

Wracając do Księdza

Ostrzegam, że ma bardzo różne opinie, np. na Filmwebie oceny krytyków wyglądają tak (w skali do dziesięciu): 1, 3, 5, 6 i 7. W opiniach widziałem też – co chyba jest typowe – że fani manhwy oceniają bardziej surowo, bo ten film to „obraza” dla dzieła Min-Woo Hyunga (swoją drogą, brałbym, jakby jakiś wydawca zechciał wznowić i dokończyć). W moich oczach Ksiądz zasługiwałby na 5/10, ale zawyżam o dwa punkty: jeden, bo lubię weird west, drugi za uniwersum.

OCENA: 7/10.

Ksiądz (2011), tytuł oryginalny: Priest.

Reżyseria: Scott Stewart.

Scenariusz: Cory Goodman.

Na podstawie manhwy: Min-Woo Hyung Priest.

Produkcja: USA.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie