Ukryty wymiar (1997)

No i to jest kosmiczny horror epoki VHS warty obejrzenia i dziś. Przy czym tu akurat nie ma małpowania Obcego, to raczej coś w stylu nawiedzonego domu – nawiedzony okręt kosmiczny.

Siedem lat wcześniej zaginął okręt Event Horizon o nowatorskim napędzie umożliwiającym podróże na odległości wielu lat świetlnych. Niespodziewanie po siedmiu latach ciszy, pojawia się w okolicy Neptuna. I coś tam nadaje. Wysłana zostaje misja ratunkowa – statek ratowniczy z siedmioosobową załogą, do której dokooptowano naukowca, twórcę owego nowatorskiego napędu.

Okręt ratowniczy zbliża się do Event Horizon, skanuje go w poszukiwaniu życia. Odczyty są niejednoznaczna – niby ludzi nie ma, ale jednak jakby coś było. Ekipa wchodzi na pokład okrętu. No i się zaczyna.

Niby wszystko trybi – fajna scenografia (mnie okręt Event Horizon przypominał sprofanowaną katedrę gotycką), fajne kostiumy i wnętrza, niezłe jak na tamte lata efekty specjalne. Jest element gore (trochę w stylu Hellraisera), ale nieprzesadzony, jest odpowiednia dawka niepokoju i straszenia. Scenariusz ogólnie też okej.

Niestety, mamy motywy, który zawsze mnie w horrorach wkurzają. Może trochę zaspojleruję: otóż bohaterom ukazują się a to członkowie rodziny, którzy wszak zostali na Ziemi, a to dawno zmarli przyjaciele. No i co robi taki bohater – wiedząc już, że jest w miejscu, w którym dzieją się złe i niebezpieczne rzeczy? Otóż taki bohater widząc szwagra nie zastanawia się: „skąd u licha wziął się mój szwagier na okręcie bujającym się w okolicy Neptuna?”. O nie, bohater od razu leci do powinowatego, pewnie jakąś flaszkę zrobić. I druga rzecz, bohaterowie wiedząc, że ich życie jest zagrożone oczywiście co jakiś czas się rozdzielają, ot choćby żeby sprawdzić jakiś jeszcze niezbadany zakątek okrętu. Mnie te dwa punkty zawsze psują oglądanie, bo jakoś ten poziom głupoty mój umysł uznaje za niewiarygodny.

No tak, jest jeszcze trzeci z tych punktów: głupi mądrala, który w imię nauki... Okej, tu zawieszę, żeby zbyt wiele nie zdradzać.

Ogólnie jest to może nieco kiczowate, może nieco schematyczne (w końcu w horrorach zawsze chodzi o to samo; zresztą widać tu wpływy Galaktyki grozy z 1981 roku i Ciemnej strony księżyca z 1990), może finał nieco pośpieszny (podobno sporo wycięto, bo część scen uznano za zbyt drastyczne), ale na pewno jest klimatyczne. No i jest to film, który inaczej niż większość kosmo-horrorów, ani nie przechodzi w rozwałkę (wielcy faceci i ich wielkie spluwy vs potwory), ani w komedię. Zakończenie w stylu dość częstym w owych czasach – nazwijmy je „niepokojące”.

Co warto dodać: Ukryty wymiar wzbudza bardzo spolaryzowane emocje – albo guano, albo arcydzieło. Moim zdaniem, nie jest ani jednym, ani drugim; to przyzwoity film ze swojej epoki. No i część ocen bardzo niskich wynika z pewnego nieporozumienia. Otóż – wbrew powszechnej opinii – to nie jest SF, raczej fantasy.

OCENA: 7/10.

Ukryty wymiar (1997).

Tytuł oryginalny: Event Horizon.

Reżyseria: Paul W.S. Anderson.

Scenariusz: Philip Eisner.

Produkcja: USA, Wielka Brytania.

Zob. też inne z cyklu czar VHS/DVD:

Arena (1989).

Ciemna strona Księżyca (1990).

Gwiezdne wrota (1994).

Doom (2005).

Ksiądz (2011).

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie.