S. A. Chakraborty, Miasto mosiądzu

Ojojoj i ojejej – jakie też rozczarowanie. A tak dobrze się zaczęło (miłe złego początki, lecz koniec żałosny...). Zapowiadało się na bardzo oryginalną fantasy, a finalnie wyszła enta opowieść o smarkatym Mesjaszu – kolejnym w spódnicy.

Zaczyna się bardzo dobrze: mamy wielkie arabskie miasto – Kair, przełom XVIII i XIX wieku. Wówczas Egipt należał do Turcji, ale właśnie jest okupowany przez armię Napoleona, stąd godzina policyjna itp. Główna bohaterka – samotna (choć jeszcze nie tak stara, żeby męża nie znalazła) uzdrawiaczka, szarlatanka i złodziejka, której głównym problemem jest zebranie kasy na czynsz. Wyjście do naprawdę fajnej opowieści.

Ale zaraz się skichało. Zaraz pojawia się dżin (zwany też zamiennie dewą – to z hinduizmu). Bohaterka dowiaduje się, że jest dżinijskiej krwi – i wyruszają do tytułowego miasta mosiądzu; oczywiście miasta dżinów. Dostajemy fragment będący opowieścią drogi (taki standardowy, ot jak z gry RPG – tu wypadła szóstka, to będzie atak, a tu trójka, to super kolacja). Co ciekawe, bohaterka informację, że jest dżinem przyjęła na luzie, wszak codziennie człowiek czegoś się o sobie uczy :D

No i miasto dżinów – polityka, intrygi i inne takie tam. I ja w tym mieście wcale nie czułem bliskowschodniego klimatu – czym te dżiny różnią się od elfów? Nawet uszy mają spiczaste. Aż mi się to skojarzyło z cyklem Holly Black (tym rozpoczętym Okrutnym księciem – nie czytałem tego czegoś, ale czytałem recenzje, więc może moje skojarzenie jest trochę od czapy, a może jednak nie).

Jest i wątek romansowy. Żywcem przeniesiony z literatury dla ociężałych intelektualnie kobiet (paranormal romance czy harlequin). Naturalnie jest ON – najmądrzejszy, najsilniejszy, tajemniczy, no i jest w nim taki rozkoszny mhoczny mhok.

Niestety, przez wiele stron akcja w mieście posuwa się w tempie rannego ślimaka – masa zamulacza. Brak jakichś zagadek, tajemniczości; ot bohaterka w rozmowach z wiedzowatymi ma wszystko wyłożone na tacy (nawet jeśli na raty).

Końcówka nieco poprawia moją opinię – wreszcie coś się dzieje. Ale poprawia nieznacznie.

UWAGA. Wysoka zawartość ideolo. Tak w wykonaniu autorki, jak i tłumacza. Autorka – co warto podać – jest muzułmanką-neofitką (powstrzymam się od wyrażenia opinii o ludziach Zachodu przechodzących na islam, ale nie jest to opinia pozytywna). I oczywiście dostajemy np. kłamstwo, że Egipcjanie-Arabowie są kulturowymi spadkobiercami starożytnych Egipcjan. No nie, wkład Arabów w tę cywilizację jest taki, że ją zniszczyli. A rzeczywistymi spadkobiercami są Koptowie – egipscy chrześcijanie, którzy do XIX wieku (a w niektórych przypadkach nawet do lat trzydziestych XX wieku) posługiwali się tym samym językiem, co starożytni Egipcjanie. Stosunek islamskich, egipskich Arabów do Koptów jest taki, że wciąż ich prześladują – czasem mniej (jak obecnie), czasem bardziej (jak jeszcze niedawno, zanim w Egipcie rozpędzono Bractwo Islamskie).

Mamy też stosunki w mieście mosiądzu ułożone na wzór amerykańskich miast okresu międzywojennego – tzw. szafici robią za prześladowanych Murzynów. Muszę dodawać, że jest też wątek LGBT, czy to rozumie się przez samo się? 

Ale tłumaczowi było za mało, więc postanowił podnieść poziom ideolo przez kaleczenie języka polskiego – wprowadził idiotyczne i niepoprawne feminatywy typu gościni czy świadkini (a czemu nie na wzór sędzi – gościa i świadka?).

Podsumowując: typowy produkt nurtu YA-ideolo, elementy bliskowschodnie nie tworzą bliskowschodniego klimatu, romans rodem z paranormal romance, szablonowa smarkata mesjaszka (że sam wpuszczę feminatywa, ale ten chociaż brzmi po polsku, a nie po plastikowemu – sztucznie), dłużyzny. Omijać.

Aaa, okładka fajna, ale to chyba za mało, żeby kupić dzieło S. A. Chakraborty.

OCENA: 4/10.

S. A. Chakraborty, [Daevabad], t. 1: Miasto mosiądzu, tłum M. Studencki, wydawnictwo We need YA (Grupa Wydawnictwa Poznańskiego), Poznań brak roku wydania [2021], stron: 588.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na Instagramie