Maj 2020 – raport z biblioteczki

Ojoj, a nawet ojojojoj – znowu wszedłem na złą drogę :D A tak się starałem trzymać nałóg w ryzach, i to nawet skutecznie – od października 2018 roku nie zdarzyło mi się przekroczyć trzydziestki. A tu masz – w maju trzydzieści trzy.

Ale, zgodnie z zasadą, że 1) zawsze jest ktoś winny, 2) nigdy winny nie jestem ja – odpowiedzialność ponosi Sylwka, która zaczęła dyskusję o starszej nieanglosaskiej fantastyce. Co mnie skłoniło do wyprawy na allegro w poszukiwaniu Sakriversum, a do Sakriversum dołożyłem jeszcze kolejnych szesnaście książek. A potem wybrałem się jeszcze do taniej księgarni TakCzytam, odwiedziłem Rebis w związku z promocją...

Więc zaplanowane zakupy to tylko komiksy. Kolejny, ostatni już brakujący mi tom 100 naboi. I Droga ku wieczności od Mucha Comics – nie zwróciłem uwagi, że twórcą scenariusza jest Rick Remender, którego po prostu nie lubię. Czytałem wcześniej dwa jego komiksy – Głębia t. 1 i Fear Agent t. 1; w obu przypadkach lektura wynudziła mnie niemożebnie. Drogę ku wieczności zacząłem czytać i przestałem – kolejny jego komiks, który uważam za scenariuszową wtopę. Natomiast rysunkowo jest bardzo dobrze.

O pozostałych komiksach na razie nic nie powiem, bo nie przeczytałem. Tym niemniej rysunkowo każdy jest bajką. A Wika i gniew Oberona wspaniałą bajką.

A tu trochę egzotycznie. Pierwszy komiks co prawda frankofoński scenariuszowo, ale rysunkowo dalekowschodni. Drugi – latynoamerykański.

Teraz książki. Najpierw naukowe. Przegląd badań poświęconych Wincentemu Kadłubkowi i jego kronice – takie coś zawsze warto mieć pod ręką. A druga pozycja o wyznawcach dziwacznych teorii na gruncie psychologii – ciekawe co nasze szurki mają w łepetynach (poza sieczką, oczywiście).

No i fantastyka. Antologie. Tom pierwszy Barbarzyńców kupiłem przed wiekami (28 lat temu). Opowiadania w nim zamieszczone były albo znane z innych książek (jak choćby Howard), albo nędzne. Więc wówczas tomu drugiego już nie nabyłem. Ale teraz wziąłem, bo doczytałem spis treści – pomijając Lina Cartera (którego indywidualne dokonania są dość mierne) oraz znaną mi z masy powieści i opowiadań Andre Norton – mamy tu trzy ciekawe nazwiska: Poul Anderson, którego bardzo lubię, Fred Saberhagen, którego czytałem mało co i przed wiekami (Spustoszone ziemie – sprzed 29 lat), ale wówczas nawet mi podpasowało (takie ni to postapo, ni to fantasy). A przede wszystkim mamy opowiadanie Clemence Housman – jednej z ważniejszych autorek fantasy (choć napisała tylko trzy powieści, wszystkie na przełomie XIX i XX wieku – później, w 1923 r. dorzuciła mikropowieść). W Polsce Clemence Housman jest niemal nieznana; opowiadanie z Barbarzyńców jest bodajże jedynym jej dziełem dostępnym w naszym języku.

W TakCzytam wziąłem dwa tomy słynnych Kroków w nieznane – Simmons, Kosmatka, Diaczenkowie (mikropowieść), Ted Chiang. I już nie trzeba wyjaśniać sensowności zakupu :D

Do koszyczka powędrowały też dwie powieści na styku fantastyki i historii – bardzo inspirowana historią fantasy Kaya i historia alternatywna Gentle. Kay powszechnie znany, Gentle mniej, ale ten jej cykl miał dobre opinie. Jednak słabą sprzedaż. Więc wydawca przerwał po wydaniu dwóch tomów z pięciu. Teraz zgadnijcie kto był wydawcą. Tadam, tadam, tadam – oczywiście: Zysk i S-ka. Jakżeżby inaczej, miszcze wydawania fragmentów cykli.

O powieści Thraxas mag już pisałem. O Młocie słońca Rohana też, acz tylko w przeglądzie biblioteczki wikingofila. W ramach sporządzania kanonu fantasy chciałem  to odświeżyć (bo Sapek uznał za godne umieszczenia w kanonie), ale okazało się, że z trzech tomów jeden był gdzieś wyparował.

Identyczna sytuacja z powieścią Margaret Weis i Tracy Hickmana – kiedy jeszcze ich czytywałem, to właśnie cykl o mieczu mroków był moim ulubionym. I teraz bym sobie znowu przeczytał, a tu masz – trzeciego tomu brak. To już mam. Tak na marginesie: Miecz mroków to cykl czterotomowy; w Polsce wyszły trzy tomy. Tak, wiem – już zgadliście kto przerwał wydawanie: naturalnie Zysk i S-ka. 

Teraz trzy pozycje będące dla mnie enigmą (na razie), ale miały dość przyzwoite recenzje. Te skrajne – niebieskie – wydal Zysk i S-ka. Hehehehe, Pokora Garden to pierwszy tom dylogii – drugiego nie wydano po polsku, Piąty pierścień to pierwszy tom trylogii – dwóch kolejnych nie wydano po polsku.

Pośrodku mamy Śpiącego smoka – to wydawała ISA i może dlatego dostaliśmy aż połowę cyklu: pięć powieści z dziesięciu.

I tak dorzuciłem do koszyka SF Johna Varleya. To dwa pierwsze tomy trylogii, trzeci też wyszedł po polsku. Wziąłem, bo ma dość dobre recenzje – jeśli się potwierdzą, to poszukam tomu trzeciego.

Trochę klasyki. W TakCzytam kupiłem Wojnę w niebie Williamsa – typ był członkiem słynnej grupy Inklingów. Ba, obok Tolkiena i Lewisa zaliczany jest do wielkiej trójki owych Inklingów. A w Polsce niemal nieznany, to jedyne jego dzieło, które u nas wyszło, a wydała to oficyna słabo chyba kojarzona z fantastyką – katolickie wydawnictwo Esprit.

No i ten, od którego zaczęło się zapychanie półek w maju, czyli Thomas R. P. Mielke i jego słynne Sakriversum uchodzące za jedno z większych, o ile nie największe, dokonanie niemieckiej fantastyki. Trochę dziwny zakup, bo ja już to miałem. Ale miałem w odcinkach w piśmie Fantastyka (wychodziło tam w 1988 roku), a co książka, to książka :D

Pakiet takiej trochę bardziej oryginalnej fantastyki. Straub – wiadomo, uzasadnienia nie wymaga. Zbiór opowiadań Valerie Martin – czytałem recenzję i jakoś mi to przypomniało opowiadania lubianego przeze mnie Dino Buzzatiego. Zobaczymy czy słuszne skojarzenie. Na koniec nagradzana, acz niespecjalnie chwalona Jo Walton – zgarnęła nagrody już w czasach, kiedy Hugo czy Nebula przestały być nagrodami literackimi, a stały się formą akcji afirmatywnej. Z taniej księgarni mogę wziąć, za pełną odpłatnością na pewno bym tego nie kupił, bo obecnie wzmiankowane nagrody nie są zachętą, a wręcz przeciwnie.

Na Allegro dorzuciłem do koszyka dwie polskie powieści fantastyczne. Pierwsza to postapo Henryka Wiatrowskiego – nieco już zapomnianego autora, który ma na koncie też zbiór opowiadań i nowelkę będącą skrzyżowaniem SF z fantasy (Rycerz światłości). Nowelkę tę czasami przywołuję, kiedy chcę podkreślić, że żadna chała mi niestraszna – przecież dałem radę przeczytać Rycerza światłości :D

Więc skoro tak nisko oceniam jedno jego dzieło, to po co kupuję inne... Bo owo inne, w przeciwieństwie do Rycerza, ma dobre recenzje, a do tego autor to mój ziomal (pochodzimy z tego samego powiatu). I jest też opcja, że po latach spojrzałbym życzliwiej na Rycerza (czytałem to w czasach, kiedy jeszcze ludzie rzucali kamieniami w dinozaury: 1988 rok).

A Surmik nigdy nic nie przeczytałem, choć akurat ceniłem tego wydawcę (Runa). Sam nie wiem, jak mi to umknęło. W każdym razie w Runie wydała trzy powieści w latach 2002-2005, parę opowiadań po czasopismach i runowych antologiach. Od upadku Runy raczej milczy, odezwała się dwa razy (2010 i 2014 rok) opowiadaniami w niskonakładowych antologiach wydawanych przez Śląski Klub Fantastyki.

Kiedy już budżet na książki i komiksy trzeszczał w szwach, nadeszła promocja w Rebisie. Wszedłem. Skorzystałem. Ale z góry założyłem, że biorę tyle, żeby mieć darmową przesyłkę – czyli za ponad sto zł. I jak trafiłem – zapłaciłem 102,25 zł. Brawo Paweł (jak człowiek sam się nie pochwali, to nikt go nie pochwali).

I kwota ta wystarczyła na pięć woluminów. Trzy to kontynuacja cyklu Django Wexlera. Przyjemne czytadło, którego dwa pierwsze tomy już tu chwaliłem (o tu tom 1, a tu tom 2).

Na tego Cixina Liu tak mnie namawialiście, namawialiście, aż namówiliście. Nawet sporządziłem listę, kto namawiał, żeby w razie porażki wiedzieć kogo obrzucić różnymi wyrazami powszechnie uważanymi za obelżywe. Macie szczęście: nawet mi to podeszło (choć bez rewelacji – o czym tu).

Na Abercrombiego namawiać nie było trzeba, bo tom pierwszy czytało mi się bardzo fajnie. Tom drugi też, ale o tym się dopiero napisze :D

A tak na koniec, to po raz któryś naciąłem się na Allegro. O ile książki z OLX zawsze kupowałem zgodne ze stanem ogłaszanym przez sprzedającego, o tyle z Allegro pewnie z siedemdziesiąt procent ma stan gorszy od deklarowanego. U jednego sprzedawcy kupiłem czternaście pozycji – wszystkie ze stanem deklarowanym jako dobry. A to moja ocena stanu:

Dobry – trzy pozycje.

Dobry minus – dwie.

Dostateczny lub mierny – sześć.

Niedostateczny – trzy (przede wszystkim przez przełamane grzbiety).

Pozycje dostateczne i mierne, to pozycje pobiblioteczne. Owszem, to było zaznaczone. Ale nie było, że były to książki w rozsypce i naprawione – zszyte w ten sposób, że nici teraz naddzierają kartki, że oryginalne grzbiety są zaklejone taśmą z tytułami napisanymi jakimś mazakiem.

Trochę mnie to poniosło, bo mogę zapłacić parę groszy więcej, żeby mieć książkę w dobrym stanie. Nie chce mi się tego reklamować, więc jedynie sprzedawcę sobie odnotowałem – żeby omijać szerokim łukiem.

Sezrobiłem facebooka, można sepolubiać:

Seczytam na fejsie.

Seczytam na twitterze.